«Να συνεχίσει ο Βαξεβάνης έτσι. Μπράβο του για το θάρρος που επιδεικνύει. Τον θαυμάζω γι’ αυτό. Δεν κωλώνει. Όλοι σας στην εφημερίδα δίνετε έναν καταπληκτικό αγώνα» σχολίασε ο ζωγράφος Νίκος Οικονομίδης σε συνομιλία που είχαμε με αφορμή έναν από τους πίνακές του, για τον οποία βασική του έμπνευση στάθηκε η εφημερίδα Documento και τιτλοφορείται «Το έγκλημά τους και η τιμωρία μας».
Πρόσφατα μάλιστα ο ζωγράφος ανέβασε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook τον εν λόγω πίνακα με τη χαρακτηριστική λεζάντα: «Η συμμορία της οικογένειας των “αριστων” χτυπάει πλέον κάθε μέρα… Σ. Νικολάου, Δημητριάδης, Κοντολέων, Πιερρακάκης, Πάτσης, Πίτσικα και τόσοι άλλοι που κάνουν πλιάτσικο στην Ελλάδα. Σε τι χώρα ζούμε;;;;»
Πώς ένας ζωγράφος καταλήγει να δημιουργήσει έναν πίνακα εμπνεόμενος από τα πρωτοσέλιδα θέματα μιας εφημερίδας;
Πριν από δυο τρία χρόνια που ξεκίνησα να δουλεύω μια έκθεση που έγινε τον Σεπτέμβριο του 2021 –«Ημερολόγιο δεκαετίας» ο τίτλος της καθώς καταπιάστηκα με τη δεκαετία 2011-21, τα δέκα χρόνια της κρίσης και της πανδημίας. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν καθώς εκτός από την πανδημία έχουμε και την κυβέρνηση αυτή που έχουμε, έκανα μια σειρά από έργα που τα βάσισα σε εξώφυλλα είτε του Documento είτε της «Αυγής», όπως και κάποια άλλα έργα γύρω από αυτούς τους ανθρώπους που καταδυναστεύουν τη ζωή μας τα τελευταία χρόνια. Είναι μια σειρά από κοινωνικοπολιτικά έργα, όχι στρατευμένα· είναι μια άποψη δική μου γύρω από όλα αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν.
Στη γωνία ωστόσο σας περιμένουν για να σας ασκήσουν κριτική.
Δεν πειράζει. Όλοι μας, οι άνθρωποι της τέχνης, πρέπει να πάρουμε θέση σχετικά με όσα γίνονται στον τόπο μας.
Δεν είναι πολλοί οι εικαστικοί που παίρνουν θέση.
Όχι ιδιαίτερα. Είμαστε βέβαια κάποιοι – ειδικά ο Κυριάκος Κατζουράκης που πέθανε πριν από ένα χρόνο. Οι περισσότεροι μάλιστα φοβούνται για τις επιπτώσεις που θα έχουν οι τοποθετήσεις τους στις πωλήσεις των έργων τους. Συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι από το 2010 και μετά με την οικονομική κρίση έχει μειωθεί η κίνηση στον χώρο μας, καταλαβαίνετε γιατί συμβαίνει αυτό.
Έχει πιεστεί ο εικαστικός κόσμος δίχως να έχει ουσιαστική στήριξη από το υπουργείο Πολιτισμού.
Ακριβώς. Μην το συζητάτε καθόλου. Υπάρχει μόνο το δικό μας επιμελητήριο που καταβάλλει κάποιες προσπάθειες. Σκεφτείτε ότι δεν έχουμε ούτε ασφάλεια ούτε σύνταξη – η ασφάλιση που έχουμε είναι μόνο ως άποροι. Με νόμο του Γεννηματά τη δεκαετία του ’80 αναφορικά με τη νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη εντασσόμαστε στην ίδια κατηγορία με τις ανύπαντρες μητέρες, τους επαναπατρισθέντες Ρωσοπόντιους και διάφορες άλλες ομάδες. Η κατάσταση είναι δύσκολη. Γι’ αυτό πρέπει να παίρνουμε θέση.
Τι σας ενοχλεί περισσότερο στην κατάσταση που βιώνουμε; Είναι τα σκάνδαλα που πλέον αποκαλύπτονται σωρηδόν, είναι η αντιλαϊκή στα όρια του μισανθρωπισμού πολιτική της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη…
Όλα μαζί. Είναι κάποια βράδια που δεν μπορώ να κοιμηθώ καθώς σκέφτομαι σε ποια χώρα ζω. Χαίρομαι που δεν έχω παιδιά που θα ήταν υποχρεωμένα να ζούνε στις σημερινές συνθήκες που έχουν επιβάλει στον τόπο μας οι δεξιές κυβερνήσεις – αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο ανάλογες κυβερνήσεις. Η ακρίβεια, τα σκάνδαλα, οι προσπάθειες των «αρίστων» να διαλύσουν το προστατευτικό κράτος προς όφελος μιας μικρής κάστας ανθρώπων που εμπλέκονται περισσότερο με τη συγκεκριμένη οικογένεια παρά με το κυβερνητικό κόμμα. Γι’ αυτό και οι φωτογραφίες που χρησιμοποίησα για τα έργα μου έχουν κυρίως σχέση με την οικογένεια.
Και πώς βλέπετε να στέκεται το Documento μες στον μητσοτακικό ανεμοστρόβιλο;
Κάθε Σάββατο βράδυ περιμένω στο περίπτερο για να πάρω το Documento. Έχει ξεκάθαρα μια αριστερή κατεύθυνση υποστηρίζοντας μαχητικά και ανυποχώρητα την αλλαγή που πρέπει να έρθει. Οι αποκαλύψεις του δε είναι συνταρακτικές και ταρακουνάνε θεσμικές και μη εξουσίες. Ο Βαξεβάνης και η ομάδα του Documento ερευνούν και αποκαλύπτουν και η εξουσία έχει στήσει φάμπρικα διώξεων. Δυο τρεις είναι οι εφημερίδες που σπάνε αυτό ασφυκτικό πλαίσιο που έχει εγκαθιδρύσει η πλειονότητα των Μέσων.
To βιογραφικό του Νίκου Οικονομίδη
1953 – Γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο, Πειραιά, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη.
1958-1971 – Μεγάλωσε στην Κυψέλη όπου και τέλειωσε το 15ο Γυμνάσιο Aρρένων Αθηνών.
1970 – Σπούδασε ζωγραφική στο εργαστήρι του Γιώργου Βογιατζή.
1972 – Συνέχισε τις σπουδές του στην Αγγλία, αρχικά στο Μπρίστολ (Filton Technical College) και μετά στο Λονδίνο (Slade School of Fine Arts).
1973 – Ηταν μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Ελλήνων Φοιτητών Λονδίνου.
1977 – Εργάστηκε στα Κεραμικά με την Χριστίνα Μόραλη.
1979 – Αναλαμβάνει το βιβλιοπωλείο «ΘΗΤΕΙΑ» στο Παγκράτι.
1991 – Γίνεται μέλος του Ε.Ε.Τ.Ε. (Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας.)
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και ειδικότερα στο Χαλάνδρι, όπου βρίσκεται το εργαστήριό του στην Πλατεία Αγίας Λαύρας 3Α
