Ο αντιστασιακός και πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Μανιός σχολιάζει το σώμα που συγκροτεί ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης με τη Νίκη Κεραμέως
Η συγκρότηση της Οµάδας Προστασίας των Πανεπιστηµιακών Ιδρυµάτων (ΟΠΠΙ) από χίλιους αστυνοµικούς µε αρµοδιότητες σύλληψης και προανάκρισης δεν στοχεύει φυσικά στην καταπολέµηση της ανοµίας ούτε στην εύρυθµη λειτουργία των πανεπιστηµιακών ιδρυµάτων. Θυµίζει όµως έντονα σκοτεινές για τη δηµοκρατία εποχές και φέρνει στη µνήµη όσων έζησαν τη µαύρη επταετία το περίφηµο «σπουδαστικό» της Ασφάλειας.
Ενας από αυτούς, ο αντιστασιακός και πρώην βουλευτής Κυκλάδων του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Μανιός σχολιάζοντας στο Documento την ίδρυση της πανεπιστηµιακής αστυνοµίας αναφέρεται στον αβίαστο παραλληλισµό της µε το «σπουδαστικό» της Ασφάλειας, το οποίο ταυτιζόµενο µε το σώµα που συγκροτεί ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης µε τη Νίκη Κεραµέως είχε έναν στόχο: την εξάλειψη διακίνησης ιδεών.
«Προϋπήρχε της χούντας. Στο πανεπιστήµιο γεννιόντουσαν οι πολιτικοί άνθρωποι και αυτοί ήταν ο στόχος. Λόγου χάρη, το κίνηµα του 1-1-4 ή η “προίκα στην παιδεία” γεννήθηκαν από αριστερές οργανώσεις και έβρισκαν γόνιµο έδαφος στη σπουδάζουσα και µαθητιώσα νεολαία. Οι ιδέες είναι σπόροι, αλλά χρειάζεται και η ανάλογη κοινωνική οργάνωση για να τις ποτίσει και να τις θεριεύσει» σηµειώνει.
Με ελευθέρας στις σχολές
Μάλιστα, ο Ν. Μανιός θυµάται ότι οι άντρες του «σπουδαστικού» της Ασφάλειας µπορεί να µην είχαν γραφεία µες στις σχολές, όµως είχαν ελευθέρας για να κυκλοφορούν στα πανεπιστήµια και πήγαιναν συχνά πυκνά στα γραφεία των καθηγητών που συνεργάζονταν µε το δικτατορικό καθεστώς. «Πήγαιναν στις γραµµατείες των σχολών που βρίσκονταν οι πρωτοετείς φοιτητές για να γραφτούν µε µοναδικό σκοπό το “χαφιέδισµα” των νεαρών» αφηγείται και προσθέτει ότι η κατάσταση αυτή έπαψε µετά τη χούντα, αφού το σώµα µπορεί να υπήρχε, όµως δεν είχε δικαίωµα να βρίσκεται στους πανεπιστηµιακούς χώρους. «Η θεσµοθέτηση επακολούθησε την καθιέρωση του ασύλου από τη φοιτητική κοινότητα. Πρώτα καθιερώθηκε το άσυλο από τους φοιτητές και µετά θεσµοθετήθηκε» διευκρινίζει.
Επανερχόµενος στο σήµερα και στην προσπάθεια της κυβέρνησης της Ν∆ να αναστήσει αυτό το σώµα που έδρασε τα µεταπολεµικά χρόνια και καταργήθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραµανλή, ο Ν. Μανιός συµπλήρωσε ότι «το άκουσµα της είδησης µου θύµισε όταν το 1973 µε την αµνηστία που δόθηκε επέστρεψα στο πανεπιστήµιο για να ξαναγραφτώ γιατί ήµουν φυλακή. Μέσα, λοιπόν, στη γραµµατεία της σχολής ήταν και επόπτευε ένας ασφαλίτης, ο οποίος είχε το παρατσούκλι “υδραυλικός”. Ετσι τον έλεγαν οι άλλοι φοιτητές γιατί ήταν στην οµάδα των βασανιστών. Πέρα από αυτό, το γεγονός ότι ξαναϊδρύθηκε το “σπουδαστικό” της Ασφάλειας δεν είναι απλώς µια ένδειξη ότι έχουµε µια κυβέρνηση που ρέπει προς τον αυταρχισµό. Είναι σηµατοδότηση ότι έχουµε µπει σε µια νέα εποχή που θα είναι εξίσου σκληρή και ακόµη πιο απάνθρωπη απ’ ό,τι ήταν η δικτατορία. Η µόνη διαφορά θα είναι ότι δεν θα φοράνε χακί και δεν θα κυκλοφορούν µε τανκς, όπως γινόταν επί χούντας που τους είχαµε απέναντί µας και τους πολεµάγαµε. Επίσης, εντάσσεται στο πλαίσιο µιας ευρύτερης νεοφιλελεύθερης πολιτικής, η οποία έχει αντιληφθεί πως η τελείως απάνθρωπη έκφραση που έχει πάρει ο σηµερινός νεοφιλελευθερισµός παράγει µόνο βία, καταστολή και δυστυχία στις κοινωνίες».
«Θα προκαλούν…»
Οσον αφορά τις φωνές ακόµη και προοδευτικών πολιτών που υποστηρίζουν ότι υπάρχει πρόβληµα ανοµίας στα πανεπιστήµια, αποκρίθηκε: «Κι εγώ είµαι κατά της ανοµίας, η οποία έχει δύο όψεις. Η µία αφορά ως επί το πλείστον τα ναρκωτικά και πρόκειται για ένα πρόβληµα που πρέπει να αντιµετωπιστεί στη ρίζα του. Να µην έχουµε ναρκέµπορους που εντοπίζονται και δεν πάνε φυλακή ή αν πάνε σε λίγο βγαίνουν. Το Documento έχει γράψει αρκετές φορές γι’ αυτούς που είναι ναρκέµποροι και δεν τιµωρούνται… Η άλλη όψη αφορά την πολιτικοποιηµένη αντίδραση ορισµένων οµάδων. Οταν η πολιτική δράση αυτών των οµάδων ξεφεύγει από το καθιερωµένο πλαίσιο αγώνα (συνελεύσεις, συγκεντρώσεις και καταλήψεις) της φοιτητικής κοινότητας, τότε ας αντιµετωπιστούν από το ίδιο το φοιτητικό κίνηµα. ∆ιότι αν αστυνοµικοί µπουν στο πανεπιστήµιο, τότε θα προκαλούν συνέχεια τις συγκεκριµένες οµάδες, γεγονός που θα επιφέρει τη σύγκρουση µεταξύ αυτών των οµάδων και των φοιτητικών οργανώσεων. ∆εν αποκλείεται η κατάσταση αυτή να δηµιουργήσει και έναν τρίτο πόλο, µε φοιτητές να προκρίνουν τη λύση της αστυνοµικής παρουσίας. Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι το νέο σώµα που θέλει να συστήσει η κυβέρνηση θα περιπλέξει την κατάσταση στο πανεπιστήµιο και δεν θα λύσει το πρόβληµα».
Στην επισήµανση ότι η ιστορία δεν έχει δείξει πως το φοιτητικό κίνηµα έχει απαντήσει σε αυτό, ο Ν. Μανιός σχολίασε: «Η φοιτητική κοινότητα δεν είναι κατασταλτική κοινότητα. Πολιτικά δεν την έχει ενοχλήσει το ζήτηµα όσο θα έπρεπε, αλλά τίποτε και κανείς δεν εγγυάται πως όσοι βγαίνουν ή µπαίνουν στο πανεπιστήµιο δεν είναι άνθρωποι της αστυνοµίας. Κι ας µου κάνει µήνυση ο κ. Χρυσοχοΐδης. Και να ξέρετε, τα πάντα θα δούµε όσο ανεχόµαστε τα πάντα».
