Μικρά άκαμπτα κομμάτια αλουμινίου από κουτάκια αναψυκτικών φαίνονται σαν το ακριβότερο κυματιστό μετάξι. Η σύνθεσή τους αποδίδει το βαθύ βλέμμα και την έκφραση προσώπων, σε πορτρέτα που δίνουν την αίσθηση ότι προέκυψαν από τις πιο ζεστές μίξεις χρωμάτων παλέτας καταξιωμένου ζωγράφου.
Φωτογραφίες: Ηλίας Διαμαντάκος
Με την πρωτότυπη τεχνική του, ο γλύπτης Νίκος Φλώρος έχει κερδίσει τον θαυμασμό του εικαστικού κοινού σε όλο τον κόσμο και έχει λάβει δεκάδες βραβεία και διακρίσεις. Πρώτα μάγεψε τη Νέα Υόρκη, το Μόντε Κάρλο, τη Ρώμη, το Τολέδο και το Παρίσι με τα κουστούμια της Μαρίας Κάλλας, τα φορέματα της Γκρέις Κέλι και τον «διάλογο» με τους πίνακες του Γκρέκο. Στη συνέχεια γνώρισε την απεριόριστη αγάπη του ρωσικού κοινού με το πορτραίτο της Μεγάλης Αικατερίνης και τους πίνακες της τελευταίας αυτοκρατορικής οικογένειας Ρομανόφ.
Από τη Ρωσία με διθυραμβικές κριτικές
Για πρώτη φορά το Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη άνοιξε τις πόρτες του σε Ελληνα καλλιτέχνη και οι Ρώσοι φιλότεχνοι, ενθουσιασμένοι με το έργο του, του ζήτησαν να είναι ο πρώτος και ο τελευταίος εικαστικός μοντέρνας τέχνης που θα εκθέσει έργα του στον ναό του Αγίου Ισαάκ, προτού το πασίγνωστο ρωσικό μνημείο επιστρέψει στην κυριότητα της Εκκλησίας και λειτουργεί μόνο ως λατρευτικός χώρος. Πάνω από έξι εκατομμύρια άτομα επισκέφτηκαν μέσα σε τρεις μήνες την έκθεση «Imperial Russia», η οποία στις 28 Φεβρουαρίου μεταφέρεται στο κρατικό μουσείο της Μόσχας Τσαρίτσινο, υπό την επιμέλεια του Αριστοτέλη Καραντή και τη διεύθυνση της Julia Sysalova.
«Δεν σας κρύβω ότι ήμουν πάρα πολύ αγχωμένος όταν παρουσίασα πρώτη φορά τα έργα μου στη Ρωσία, γιατί οι Ρώσοι είναι ένα πολύ δύσκολο κοινό, με εξαιρετική παιδεία και δεν γνώριζα πώς θα αντιδρούσαν. Η προσέλευση τελικά ήταν τεράστια και αισθάνομαι τυχερός που η δουλειά μου είχε τέτοια αποδοχή από ένα τόσο δύσκολο κοινό» εξομολογείται ο Νίκος Φλώρος. «Αυτή η αγάπη, όμως, φέρνει στην επιφάνεια και μια πικρία, γιατί στην Ελλάδα δεν έχω την ίδια αποδοχή και στήριξη. Είναι αντιφατικά τα συναισθήματα, όταν ένα ξένο κράτος σου ανοίγει τα μεγαλύτερα μουσεία του, σε βραβεύει, σε τιμά, ενώ στην Ελλάδα, στην οικογένειά σου, σε αγνοούν».
Από πολύ μικρή ηλικία ο Νίκος Φλώρος σάρωνε τα βραβεία στις εκθέσεις που γίνονταν στη γενέτειρά του, την Τρίπολη. Ηταν μόλις 12 χρόνων όταν σε μια από αυτές, η Μελίνα Μερκούρη ξεχώρισε το έργο του. «Θέλησε να το πάρει στο Υπουργείο Πολιτισμού, στο γραφείο της. Μου είχε κάνει εντύπωση η λάμψη της, ακτινοβολούσε, ήταν αυθόρμητη, αγκάλιαζε τους πάντες, είχε αμεσότητα και απλότητα. Οταν έβλεπε κάτι που της άρεσε, χαιρόταν σαν μικρό παιδί. Αργότερα, γνωρίζοντας και άλλες προσωπικότητες απ’ όλο τον κόσμο, συνειδητοποίησα ότι για να είσαι καλλιτέχνης, πρέπει να παραμένεις παιδί. Αν χάσεις την παιδικότητά σου, την αφέλεια σου απέναντι στην πραγματικότητα, δεν μπορείς να δημιουργήσεις».
Παρέα με την «τωρινή πρώτη κόρη» της Αμερικής
Μετά τις σπουδές του σε Ελλάδα και Γαλλία, ακολούθησαν αυτές στις ΗΠΑ. «Εκεί μου ήρθε η ιδέα με το αλουμίνιο. Βλέποντας μέσα στα σουπερμάρκετ τους τεράστιους, αλουμινένιους, πολύχρωμους τοίχους από κουτάκια αναψυκτικών, πρόσεξα τη λάμψη που βγάζανε και θέλησα να κάνω κάτι. Ενα πρότζεκτ με άξονα τη σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία, που στηλιτεύει τη λογική του καταναλώνω άρα υπάρχω, χρησιμοποιώντας το λαμπερό περιτύλιγμά της, δημιουργώντας ένα διαφορετικό είδος τέχνης, που θα έχει στοιχεία τόσο από την pop art όσο και από τον σουρεαλισμό. Να σου πω την αλήθεια, δεν στέκομαι στο υλικό τόσο όσο στην ιδέα. Γιατί η τέχνη είναι η ιδέα, δεν είναι το υλικό».
Αν ψάξεις στο ίντερνετ, θα δεις φωτογραφίες του Νίκου Φλώρου στον Λευκό Οίκο ή στο παλάτι του Μονακό, να ποζάρει χαμογελαστός δίπλα στον πρίγκιπα Αλβέρτο ή στην Ιβάνκα Τραμπ.
«Σημασία έχει ο άνθρωπος, η ιδιότητα του άλλου ή τα χρήματά του δε μου λένε κάτι. Υπάρχει μια ματαιότητα σε όλα αυτά. Κάποια στιγμή χάνονται και στο τέλος μένεις μόνος σου, με τον εαυτό σου. Σημασία έχει αν βρίσκεται κάποιος δίπλα σου, να σε αγαπά. Τότε θα καταλάβεις αν έχεις πετύχει ή όχι στη ζωή σου. Μην ξεχνάμε πόσο άδοξα και δυστυχισμένη έφυγε από τη ζωή η Μαρία Κάλλας. Στα ιδιόχειρα γράμματά της, στους φίλους της, έγραφε “πιστεύω να με αγαπάτε”. Πόση έλλειψη αγάπης είχε και πόσο την επιζητούσε στο τέλος;».
Αν και η δουλειά του καλλιτέχνη είναι μοναχική, ο Νίκος Φλώρος υποστηρίζει πως δεν αισθάνεται μοναξιά. «Αντιθέτως, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό για το δώρο που μου έδωσε ο Θεός και είμαι υποχρεωμένος να το εξελίξω, να περάσω ένα μήνυμα. Και αν υπάρχει πράγματι αυτό το ταλέντο, δεν ανήκει σε μένα, είναι κάτι που μου δόθηκε για να το μοιραστώ. Και αυτό στην ουσία είναι το δώρο: μαθαίνοντας να μοιράζομαι γίνομαι καλύτερος άνθρωπος».
