Ο Δένδιας έχει κάτι από τους παλιούς δανδήδες της Κέρκυρας. Αψογος στο ντύσιμο, μετάξι στον λόγο, υπόκλιση εκεί που πρέπει και γροθιά στο έδρανο όταν κρίνει ότι αυτό επιβάλλεται για να επιβληθεί. Φήμες υποστηρίζουν ότι είναι και διακεκριμένος μασόνος, πράγμα που ίσως εξηγεί την αίσθηση της ιεραρχίας που τον χαρακτηρίζει. Και η οποία τον βοήθησε να σταθεί χωρίς προβλήματα κάτω από τον Καραμανλή, ακόμη και κάτω από τον Σαμαρά, αναγνωρίζοντας ότι δεν είχε έρθει η ώρα της αναβάθμισής του. Οτι έπρεπε να συμπληρώσει το βιογραφικό του με ασκανδάλιστες και επιτυχείς υπουργικές θητείες, καλλιεργώντας την εικόνα του βελούδινου δεξιού, έως ότου έρθει η ώρα του στιλέτου.
Και ήρθε με τον Μητσοτάκη η ώρα να βγάλει το στιλέτο που έκρυβε κάτω από την μπέρτα του. Και να το χρησιμοποιήσει με τέχνη έμπειρου μονομάχου για να τον πλήξει στο μαλακό του υπογάστριο: στη χυδαία, επιλεκτική, σαράφικη, κερδοσκοπική σχέση του με τα ορφανά του ΛΑΟΣ, τους ακροδεξιούς που έχει μαζέψει στο κόμμα και στην κυβέρνηση. Ποιος άλλος θα ήταν καλύτερη ευκαιρία από τον Μπογδάνο; Που χαφιέδιζε νήπια, γύριζε την πολιτική στη δεκαετία του ’50, ονειρευόταν τανκς στην ΕΡΤ και ρύπαινε το πολιτικό σύμπαν με λάσπες του Εμφυλίου; Του έδωσε λοιπόν και κατάλαβε στη Βουλή, σε μια κεντροδεξιά παράσταση άξια για Οσκαρ.
Δεν κατάλαβε από πού του ήρθε ο φαλακρός διώκτης των παιδικών σταθμών, του κομμουνισμού, του Τσίπρα και των μελαψών. Κατάλαβε όμως μια χαρά ο προστάτης του, αρχηγός του κόμματος και αρχηγός της χώρας. Που βρέθηκε στο δίλημμα αν θα πρέπει να πάρει το κεφάλι του πολιτικού του τέκνου, που το είχε τραυματίσει βαριά ο Δένδιας, ή να κάνει το παγόνι και να κατηγορηθεί ως πολιούχος της βλαμμένης ακροδεξιάς. Εκανε φυσικά το πρώτο και το κεφάλι του Μπογδάνου φώτισε για μια στιγμή τη μίζερη επικαιρότητα. Ετσι ο δανδής με το στιλέτο εμφανίστηκε για πρώτη φορά ψηλότερα από τον αρχηγό. Και ο αρχηγός χαμηλότερα από τη μόνη εικόνα που λατρεύει: τη δική του.
Εχουμε νικητή, όπως καταλάβατε. Δελφίνο αξιώσεων, διεκδικητή του θρόνου, με σαφέστατες διαφορές ιδεών και νοοτροπίας από τον σημερινό κάτοχό του. Ο χυδαίος και ο ευγενής. Ο εμπρηστής κι ο πυροσβέστης. Ο νεόπλουτος κι ο αριστοκράτης. Ο μετά Μαρέβας και ο άνευ. Ο αυτουργός μιας ΝΔ με μπόχα ρατσισμού, μισανθρωπισμού και αντισημιτισμού και ο αγγέλλων μια ΝΔ με άρωμα λαϊκής Δεξιάς και καραμανλισμού. Αυτό το δίπολο θα παίζει από τούδε και εις το εξής στην πολιτική ζωή κι ας δηλώνει ο Δένδιας ότι έναν πρόεδρο αναγνωρίζει: τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τα ίδια έλεγε κι ο Βρούτος προτού ξαποστείλει με το στιλέτο του τον Καίσαρα…
