Ο Νίκος Ανδρουλάκης εκλέχτηκε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ έχοντας ένα συγκριτικό πλεονέκτημα. Δεν είναι βουλευτής αλλά ευρωβουλευτής και ως εκ τούτου η πλειοψηφία των εγχώριων καταναλωτών πολιτικής δεν τον είχε ακούσει να μιλάει. Νιάτα, Κρήτη, μπόι, μουστάκι και σιωπή ήταν τα μεγάλα του ατού. Κι έτσι έγιναν μεγάλες επενδύσεις στο πολιτικό του μέλλον. Οχι απλώς διψήφια, αλλά δεκαεφτάρια και δεκαοχτάρια χτυπούσε στις δημοσκοπήσεις. Στήθος με στήθος με τον ακατονόμαστο, κελαηδούσαν τα πολύχρωμα πτηνά της λίστας Πέτσα, που η οικιακή τους βοηθός κάθε πρωί, αντί για καλημέρα, τους απαγγέλλει: «Μέμνησο του Τσίπρα».
Ολα αυτά μέχρι που άρχισε να μιλάει. Να εμφανίζεται συστηματικά, λόγω εκλογών, σε συνεντεύξεις και κομματικές εκδηλώσεις. Και να ανακαλύπτει κι αυτός και οι επενδυτές του πόσο κακή και άδικη είναι η κοινωνία. Πόσο η σιωπή είναι χρυσός. Διότι ένα πρόβλημα είναι ΠΩΣ τα λέει. Σε χαμηλές θερμοκρασίες, χωρίς να ξοδεύει ούτε ένα χαμόγελο, χωρίς να προκαλεί κανένα ενδιαφέρον, χωρίς να πείθει ότι πιστεύει όσα λέει ότι πιστεύει. Πάγος! Απαγγελία μαθητή του δημοτικού σε εθνική γιορτή. Γιώργαινα, ρίξε τ’ άρματα, δεν είναι δω το Σούλι. Και το άλλο, το πιο σοβαρό, είναι ΤΙ λέει. Τι κατεβάζει ως γραμμή και πρόταση για να κερδίσει το διψήφιο που ονειρεύεται.
Διότι ένα πρόβλημα είναι ΠΩΣ τα λέει. Σε χαμηλές θερμοκρασίες, χωρίς να ξοδεύει ούτε ένα χαμόγελο, χωρίς να προκαλεί κανένα ενδιαφέρον, χωρίς να πείθει ότι πιστεύει όσα λέει ότι πιστεύει. Πάγος! Απαγγελία μαθητή του δημοτικού σε εθνική γιορτή. Γιώργαινα, ρίξε τ’ άρματα, δεν είναι δω το Σούλι. Και το άλλο, το πιο σοβαρό, είναι ΤΙ λέει. Τι κατεβάζει ως γραμμή και πρόταση για να κερδίσει το διψήφιο που ονειρεύεται
Να φύγει ο Μητσοτάκης και τότε συζητάει για συνεργασία με τη ΝΔ. Να φύγει ο Τσίπρας και τότε συζητάει για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στέκεται σαν τον «Βιτρούβιο» του Ντα Βίντσι με το ένα χέρι προς τα αριστερά και το άλλο προς τα δεξιά, προτείνοντας την αγκαλιά του και στους δυο. Ή εσύ ή ο άλλος. Τέλειες αναλογίες μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς.
Πώς δεν τον τρώει το σκοτάδι ανάμεσα στα δύο κόμματα είναι απορίας άξιο. Ισως με το βίντσι της φαντασίας του καταφέρνει να κρατηθεί πάνω από το χάος –πολιτικό, ιδεολογικό, ηθικό, αξιακό, ιστορικό– που τα χωρίζει. Κι αν είναι έτσι, δεν έχουμε να κάνουμε με τον «Βιτρούβιο» του Ντα Βίντσι, αλλά με Βιτρούβιο με το βίντσι. Τελευταία το προχώρησε το πράγμα. Πρότεινε τον εαυτό του για πρωθυπουργό. Για πρωθυπουργό, μάλιστα. Να αποσυρθεί ο αρχηγός του πρώτου κόμματος και να αναλάβει ο ίδιος την πρωθυπουργία ως αρχηγός του τρίτου κόμματος, που θεωρεί βέβαιο ότι θα είναι το ΠΑΣΟΚ. Επιχειρηματολόγησε μάλιστα ότι είναι καταλληλότερος από τους δύο επειδή δεν έχει κυβερνήσει. Φύγε εσύ να έρθω εγώ, δηλαδή, σε μια έξοχη φάρσα που σε κείνον χάρισε κάποια λεπτά δημοσιότητας και στους λάτρεις της πολιτικής μοχθηρίας κάποια ευκαιρία διασκέδασης. Μέχρι σαρκασμού. Κι επιβεβαιώθηκε έτσι η ρήση έγκριτων επικοινωνιολόγων: Οσο δεν μιλάει καλά θα τα πηγαίνει. Οταν αρχίσει να μιλάει…