Στο ΠΑΣΟΚ μετά τις ευρωεκλογές πολλοί ζήτησαν αλλαγή ηγεσίας, με το επιχείρημα ότι ο επικεφαλής του κόμματος από το 2021 -όταν κατανίκησε έναν Παπανδρέου- δεν τραβάει.
Τις οργάνωσαν άψογα και προέκυψε ο ίδιος επικεφαλής. Κανένα πρόβλημα, ό,τι θέλει λαός. Ή αλλιώς: παιχνίδια της πολιτικής.
Στην προεκλογική εσωκομματική κονίστρα δεν κατατέθηκε από καμία πλευρά πολιτικό σχέδιο, δεν σημειώθηκε ιδεολογική αναβάθμιση και δεν υπήρξαν προιδεασμός για μεγάλες πολιτικές πρωτοβουλίες, εμπνευσμένος λόγος και όραμα.
Οι διεκδικητές της ηγεσίας πρόσφεραν κυρίως – με κυνισμό σε κάποιες περιπτώσεις- το δέλεαρ επιστροφής στην κυβέρνηση , διαβεβαιώνοντας ο καθένας ότι την προσωποποιεί επαρκώς.
Αφού δεν υπήρξε διαγκωνισμός ιδεολογίας και πολιτικής -ουτε και σκηνικής παρουσίας- ευλόγως επικράτησε αυτός που ηταν καλύτερος στα οργανωτικά. Έτσι το ΠΑΣΟΚ απλώς έκανε μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό του. Με τον Ανδρουλάκη πορευόταν, με τον Ανδρουλάκη πορεύεται…
Τώρα ο αναβαπτισθείς κάνει αυτό που ξέρει καλυτέρα: ξαναστήνει το παιχνιδι για λογαριασμό του, εισάγοντας στην κομματική λειτουργία την έννοια του «πολιτικού κέντρου». Ένα άτυπο, όργανο, στο οποίο ο ίδιος διατηρεί τον απόλυτο αριθμητικό έλεγχο.
Είναι εμφανές ότι το ίδιο θα επιχειρήσει να διασφαλίσει και στο συνέδριο. Όπου οι εσωκομματικές ισορροπίες θα επαναδιαμορφωθούν και νέοι συσχετισμοί θα αναδείξουν νεα καθοδηγητικά όργανα, με καταστατική κατοχύρωση.
Συνεπώς το ΠΑΣΟΚ θα παραμείνει «κόμμα του Ανδρουλάκη». Με αναφορά κυρίως στον ίδιο, θα κριθεί το εκλογικό μέλλον του. Έτσι συμβαίνει στα κόμματα: η προσέλκυση οπαδών και ψηφοφόρων κρίνεται πρωτίστως από το βεληνεκές που έχει το προφιλ του αρχηγού.
Αν εγγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο ως «πρωθυπουργήσιμος», θα αποκτήσει και νόημα η επιδίωξη της διακυβέρνησης. Αλλιώς θα μείνει ευσεβής πόθος και φρούδες ελπίδες.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι «τους έβαλε όλους στο παιχνίδι» . Όχι και όλους και όχι και τόσο.
Ο Δούκας -μένοντας και μετεκλογικά εκτός κουλτούρας ΠΑΣΟΚ- διαμαρτύρεται, ο Μιχάλης Κατρίνης -που ειχε δώσει επιτυχώς εξετάσεις στη Βουλή, ως αρχηγός στη θέση του αρχηγού, όταν ο Ανδρουλάκης δεν ήταν βουλευτής- υποβαθμίσθηκε και ο Νεοπαπανδρεϊσμός εξοβελίσθηκε.
Από τους υπόλοιπους, ο Γερουλάνος θα χρειαστεί να αποδείξει ότι εκτός από καλός υποψήφιος πρόεδρος, είναι και καλός κοινοβουλευτικός και η Διαμαντοπούλου παραμένει ιδιαίτερη και υπό, ανομολόγητη, αξιολόγηση.
Ο «πολιτικός σχεδιασμός» – για τον οποίο παλαιότερα ο Ανδρουλάκης είχε επιλέξει τον Χρ. Πρωτοπαπά – στην πράξη σημαίνει «κατάρτιση προγράμματος» και η κυρία εχει την προϊστορία του 2007 ,που έκανε την ιδια δουλειά για τον Γ. Παπανδρέου και τον έφαγε λάχανο ο Καραμανλής.
Ο Ανδρουλάκης- που ως τώρα πιάνει τους εσωκομματικούς στόχους του- αλλά όχι και τους εκλογικούς, αν κριθεί από τις Ευρωεκλογές- στα οργανωτικά δειχνει να λαμβάνει υπόψη τους συσχετισμούς του πρώτου γύρου των αρχαιρεσιών. Αλλά στα πολιτικά, θα πρέπει να λειτουργήσει με το αποτέλεσμα του δευτέρου.
Τον διευκολύνει ότι δεν υπάρχει πλέον ανταγωνιστής του ΠΑΣΟΚ στον χώρο της αντιπολίτευσης. Αλλά πρέπει να αποδείξει ότι εκτός από την ευχέρεια να εκλέγεται πρόεδρος, διαθέτει και τη γοητεία που χρειάζεται για να είναι ηγέτης.
