Kαλλιτέχνες εκφράζουν την αγωνία τους για την απάθεια με την οποία αντιμετωπίζει το Υπουργείο Πολιτισμού τον χώρο τους
Η πολιτεία θεωρεί τον πολιτισµό πολυτέλεια. Ο πολιτισµός όµως είναι ανάγκη. Εχεις σκεφτεί πώς θα ήταν η ανθρωπότητα αν δεν υπήρχαν το θέατρο, το σινεµά, η µουσική, η ζωγραφική; Για άλλη µια φορά η µη αναφορά του κράτους στους ανθρώπους της τέχνης µε απογοητεύει και µε κάνει να βαριέµαι µε όλα αυτά τα παιχνίδια υποταγής, εξουσίας και χειραγώγησης. Η πολιτική ηγεσία κουκουλώνει την ανεπάρκειά της και χωρίς κριτική σκέψη αρθρώνει τις λανθασµένες λέξεις µιλώντας για απαγορεύσεις, µαταιώσεις και ακυρώσεις παραστάσεων, λες και ο κορονοϊός είναι θεατρόφιλος!
Μέσα σε όλα αυτά και η συνενοχή των µέσων µαζικής ενηµέρωσης που σπέρνουν τον πανικό ανακυκλώνοντας ανερυθρίαστα την αίσθηση ότι η πολιτεία δεν µπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Με γοργούς ρυθµούς ο πολιτισµός οδηγείται στο σκοτάδι της φίµωσης και της τυφλότητας. Θα µιλάς αλλά δεν θα µπορείς να µιλάς, θα µπορείς να βλέπεις αλλά δεν θα βλέπεις. Ετσι προβλέπεται να κυλήσει ο επερχόµενος χειµώνας. Η τέχνη σε παύση –περιµένοντας αναλυτικές οδηγίες– προγραµµατισµού και σε αναζήτηση κάποιου οράµατος που θα δηµιουργεί δικλίδες ασφαλείας ώστε να µπορεί να υπάρχει και να «ενοχλεί». Προς το παρόν συναντά µόνο κρούσµατα βαρβαρότητας που την κάνουν να νιώθει πιο παραγκωνισµένη από ποτέ.
Τι θα κάνουν τα µικρά ιδιωτικά θέατρα; Ποιοι θα είναι οι νέοι κανόνες ασφαλείας και ατοµικής προστασίας; Πώς θα καλυφθούν οι ζηµιές; Πώς θα ζήσουν οι άνεργοι; Τι θα γίνει µε τις επιχορηγήσεις; Τόσα και άλλα τόσα ερωτήµατα που κάνουν την αγωνία µας να κορυφώνεται. Μπροστά σε αυτή την υπεροπτική στάση του συστήµατος απαιτείται η συνεργασία όλου του καλλιτεχνικού κόσµου. Προβάλλει επιτακτική η ανάγκη να υπερασπιστούµε τα δικαιώµατά µας και να αντισταθούµε στην οποιαδήποτε απειλή φόβου. Κάθε απώλεια δηµιουργεί την επιθυµία για µια νέα τάξη πραγµάτων. Η οµορφιά της έκφρασης και της δηµιουργίας είναι η ωραιότερη τάση του ανθρώπου. Το θαύµα µπορεί να συµβεί ακόµη και στις πιο σκοτεινές εποχές.
Πρόσφατη προσωπική µου ευτυχισµένη στιγµή είναι η παράσταση «Βάκχες» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη. Το κοινό µάς αντάµειψε γεµίζοντας το Ηρώδειο για πρώτη φορά φέτος το καλοκαίρι, τηρουµένων φυσικά των αποστάσεων και των µέτρων ασφαλείας. Μια αυτοχρηµατοδοτούµενη παραγωγή που κατόρθωσε να συγκεντρώσει γύρω στις 2.000 θεατές. Μια απόδειξη ότι ακόµη και σε δύσκολες εποχές οι θεατές αντιστέκονται στην τροµολαγνεία και στηρίζουν καλές παραστάσεις. «Στον τοίχο µιας ταβέρνας στη Μαδρίτη υπάρχει µια πινακίδα που λέει “απαγορεύεται το τραγούδι”. Στον τοίχο του αεροδροµίου του Ρίο ντε Τζανέιρο υπάρχει µια πινακίδα που λέει “απαγορεύεται να παίζετε µε τα καρότσια”.
Με άλλα λόγια, υπάρχει ακόµη κόσµος που τραγουδάει και κόσµος που παίζει» (Εδουάρδο Γκαλεάνο).
Η Νίκη Σερέτη είναι ηθοποιός
