Αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να μας αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πως ξεκίνησαν, τι αγαπούν, και τι αγαπούν να μισούν.
Είμαι ο… Κώστας Νικούλι.
Η μέρα που σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός… ήταν στην πρώτη λυκείου, πρώτες μέρες στο σχολείο μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Βγαίνει η φιλόλογος από το γραφείο των καθηγητών με ένα χαρτί στο χέρι και το κολλάει στον πίνακα ανακοινώσεων. Με μεγάλη περιέργεια πήγα να δω τί γράφει, ήταν η δήλωση συμμετοχής για την θεατρική ομάδα του σχολείου μας. Δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη, δήλωσα αμέσως τη συμμετοχή μου.
Η πρώτη μου (ερασιτεχνική) παράσταση … ήταν την ίδια χρονιά, στο τέλος του σχολικού έτους, μετά από πολλές ώρες προβών και συνύπαρξης με μαθητές από όλες της τάξεις του λυκείου, και πάντα με την σωστή καθοδήγηση της υπεύθυνης (Ξένια Σήμου), ανεβάσαμε το έργο “Η πινακοθήκη των ηλιθίων” του Νίκου Τσιφόρου. Εμπειρία που θα μείνει αξέχαστη!
Η πρώτη μου (επαγγελματική) παράσταση … ήταν το έργο “Roberto Zucco” του Bernard-Marie Koltes, αμέσως μετά την αποφοίτηση μου από τη σχολή. Η Άντζελα Μπρούσκου με εμπιστεύτηκε για τον ομώνυμο ρόλο, και πέρα από αυτό, στάθηκε δίπλα μου ως σκηνοθέτης, δασκάλα και κυρίως ως άνθρωπος που εκφράζει τις ανησυχίες του μέσα από το θέατρο.
Ο/η δάσκαλος/α που ευγνωμονώ… μπορεί να μην διδάσκει σε κάποια δραματική σχολή, αλλά για μένα θα είναι πάντα ο πρώτος μου δάσκαλος. Αυτός είναι ο Πάνος Χ. Κούτρας, γιατί είναι ένας άνθρωπος που με έμαθε να προσεγγίζω οτιδήποτε με αθωότητα και ειλικρίνεια. Ένας χαρισματικός καλλιτέχνης το σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Η διαρκής επικοινωνία του Πάνου με τον ηθοποιό, ο τρόπος που καταπιάνεται με το εκάστοτε θέμα του αλλά και η αβίαστη μεταδοτικότητα του, δημιουργούν το κατάλληλο πλαίσιο εργασίας. Του είμαι ευγνώμων.
Αγαπημένοι ηθοποιοί… Joaquin Phoenix.
Ανεπανάληπτη ατάκα… «Καμιά φορά η σημασία της λέξης κρύβεται στον τρόπο, γι΄ αυτό και εγώ τους λέω πως αγαπάω, όχι αγαπώ».
Αλησμόνητη θεατρική παράσταση/ταινία… “Γκόλφω” του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου (2013) και ταινία το “Oldboy” του Chan-wook Park (2003).
Σινεμά ή θέατρο; … και σινεμά και θέατρο. Το καθένα είναι μοναδικό στη λειτουργία του. Παρόλο που διαφέρει η τεχνική τους, έχουν και τα δύο ως κοινό χαρακτηριστικό την αλήθεια. Αυτός είναι και ο λόγος που διατηρούν την μοναδικότητα τους. Προσωπικά θέλω να μπορώ να κάνω και τα δύο.
Όταν υποδύομαι ένα ρόλο… σκέφτομαι ότι αυτό θέλω να το κάνω μέχρι να μην μπορώ πια.
Εάν δεν ήμουν ηθοποιός… θα ήμουν στην Αλβανία και θα είχα γίνει οικονομολόγος. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι πραγματικά είχα μπει σε αυτή τη διαδικασία το 2012, όταν οι γονείς μου είχαν μετακομίσει εκεί και τους είχα πει ότι “θα δώσω σε δραματική σχολή και αν δεν περάσω θα έρθω μαζί σας, αν περάσω όμως θα μείνω εδώ και θα σπουδάσω υποκριτική”.
Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης στο Docville: «Η βία και η αγένεια μου υπενθυμίζουν ότι είμαι ζώο»
Λατρεύω… τον ρομαντισμό.
Σιχαίνομαι… την βία.
Στον ελεύθερο χρόνο μου… επιλέγω να τον περνάω σπίτι μου στο Παλαιό Φάληρο. Με αποσυμπιέζει την καθημερινότητα.
Ονειρεύομαι έναν κόσμο χωρίς φυλετικές διαφορές.
Η πολιτική… να ασκείται καθημερινά από τον καθένα
Η θρησκεία… ως επιλογή και όχι σαν δόγμα. Προσωπική θέση, πίστη στον άνθρωπο.
INFO O Κώστας Νικούλι παίζει στην παράσταση «Στη μνήμη ενός μικρού παιδιού», σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη. Στον προαύλιο χώρο του Ασύλου Ανιάτων έως τις 31/5.
Ο Πάνος Βλάχος μιλάει στο Docville για τον «Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού» του Ντάριο Φο
