Αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πώς ξεκίνησαν, τι αγαπούν και τι αγαπούν να μισούν.
Είμαι ο και λέγομαι…Γιάννης Δενδρινός
Η μέρα που σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός…
Η αλήθεια είναι πως έχω προσπαθήσει πολλές φορές να θυμηθώ ποια ακριβώς ήταν αυτή η μέρα. Ως τώρα δεν έχω καταφέρει να τη φέρω στο μυαλό μου. Μπορεί ίσως να είναι και για καλό λόγο, που δεν τη θυμάμαι…
Η πρώτη μου (ερασιτεχνική) παράσταση …
Ήταν στη Δευτέρα δημοτικού με τη θεατρική ομάδα του σχολείου, «Ειρήνη» του Αριστοφάνη. Ακόμα θυμάμαι πόσα βράδια ξενυχτούσα για να βρω τρόπο να φτιάξω και να κολλήσω στο πατίνι μου χάρτινα φτερά, που να μοιάζουν πειστικά και όχι «παιδικά», για να παίξει το ρόλο του σκαθαριού που θα οδηγήσει τον Τρυγαίο στον ουρανό, στους θεούς. Και ήμουν τόσο χαρούμενος όταν τα κατάφερα τελικά να υλοποιήσω την ιδέα. Δεν τολμώ να διανοηθώ τι μπορεί να είχε συμβεί αν δε μου έβγαινε. Τώρα στις φωτογραφίες διαπιστώνω πως ήταν όντως πειστικά ακριβώς επειδή ήταν πολύ πολύ παιδικά.
Η πρώτη μου (επαγγελματική) παράσταση…
Παράσταση “Vivid Film / Μετά τον Αφρό…”, με την ομάδα 4FRONTAL που φτιάξαμε το 2009 με καλούς φίλους.
Ο/η δάσκαλος/α (υποκριτικής) που ευγνωμονώ…
Βαρύ ρήμα … Ίσως λίγο πιο παλιά να απαντούσα αμέσως, μα σίγουρα πολύ παρορμητικά. Τώρα νομίζω θα αρκεστώ στο ότι ευχαριστώ ειλικρινά όλους μου τους δασκάλους για όποιο μάθημά μου κι αν μου δίδαξαν. Είναι ωστόσο, αδιαμφισβήτητα ζωογόνο να βρεθεί στο δρόμο σου ένας δάσκαλος ικανός να σε εμπνεύσει.
Αγαπημένοι ηθοποιοί…
Γιώργος Γάλλος, Δημήτρης ´Ημελλος, Αμαλία Μουτούση, Ακύλλας Καραζήσης, Δημήτρης Παπανικολάου, Νίκος Καραθάνος, Γαλήνη Χατζηπασχάλη
Ανεπανάληπτη ατάκα…
«Δεν πάω» !!! ή καλύτερα, πιο προφορικά γραμμένο: «Δε Μπάω» !!!
Αλησμόνητη θεατρική παράσταση/ταινία…
Θεατρική παράσταση: “Ο θείος Βάνιας”, θέατρο Βαχτάνγκοφ της Μόσχας, σκηνοθεσία Ρίμας Τούμινας.Ταινία: “Σινεμά ο Παράδεισος”. Και στις δυο θυμάμαι πως δεν κοιμήθηκα ούτε λεπτό το βράδυ που τις είδα! Φοβόμουν πως αν κοιμηθώ θα τις ξεχάσω.
Σινεμά ή θέατρο;…
Θέατρο μάλλον, ίσως γιατί σινεμά δεν έχω δει τόσο, όσο έχω δει θέατρο. Και γιατί συνδέομαι και παθιάζομαι πιο εύκολα με μια θεατρική παράσταση.
Όταν υποδύομαι ένα ρόλο…
Μπορώ να παρατηρώ πιο αποστασιοποιημένα τον εαυτό μου και κατ´ επέκταση να εξηγώ και να αιτιολογώ καλύτερα τους ανθρώπους και τον κόσμο γύρω μου.
Εάν δεν ήμουν ηθοποιός…
Θα ´θελα να ασχολούμαι με κάτι που να μπορώ να φροντίζω τους άλλους . Η λέξη – ιδιότητα «τροφός» μου έρχεται αυτόματα στο μυαλό.
Στον ελεύθερο χρόνο μου…
Περπάτημα, μουσική, γυμναστική, ζαχαροπλαστική.
Ονειρεύομαι να…
Να μπορώ να έχω, για όσο βρίσκομαι σ αυτή τη ζωή τουλάχιστον, την ικανότητα και την επιλογή να ονειρεύομαι! Γιατί δυστυχώς, για μεγάλο χρονικό διάστημα στέρησα εγώ ο ίδιος απ´ τον εαυτό μου, ίσως εξαιτίας περιττών μα βαθιά ανθρώπινων αμυντικών μου μηχανισμών, το δικαίωμά του να ονειρεύεται.
Η πολιτική…
Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω πως τα πάντα γύρω μας είναι θέμα πολιτικής! Είχα έντονη άρνηση να δεχτώ τα πράγματα ως αποτέλεσμα πολιτικών χειρισμών. Απωθούσα την πολιτική ως κάτι το μιαρό και υπαίτιο για όλα τα δεινά των ανθρώπων. Όταν βρισκόμουν σε πολιτικές συζητήσεις έλεγα πως δεν έχω γνώση άρα δε μπορώ να έχω και γνώμη. Και να σκεφτεί κανείς πως το πτυχίο μου στο πανεπιστήμιο αφορά πολιτικές επιστήμες.
Χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να αποδεχτώ πως η πολιτική, ως ζήτημα των πολιτών και κατ´ επέκταση της πολιτείας, είναι μια αναπόσπαστη αλυσίδα εννοιών και αξιών, όπως η ελευθερία, που καθορίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη εν όλω! Ως «όπλο» όμως στα χέρια ακατάλληλων ανθρώπων μπορεί να επιφέρει μεγάλα δεινά.«Είναι η τέχνη του εφικτού» σύμφωνα με τον Μπίσμαρκ.Η πολιτική μπορεί όντως να είναι η τέχνη του εφικτού, αλλά αυτό δε σημαίνει πώς δεν οφείλει να είναι και η τέχνη της αλλαγής, της διεκδίκησης και της ηθικά και οραματιστικά «κατευθυνόμενης» δράσης.
Η θρησκεία…
Είναι μ’ έναν τρόπο θα έλεγα το καλούπι ή ακόμα καλύτερα το στεγανό της πίστης. Τα καλούπια και τα στεγανά στη χρήση τους είναι εξαιρετικά βοηθητικά, απαραίτητα σχεδόν. Ορίζουν, συγκεντρώνουν, δίνουν σχήμα κ μορφή, την ίδια στιγμή που εμποδίζουν ανεπιθύμητους, εξωγενείς παράγοντες να εισχωρήσουν και να αλλοιώσουν το υλικό. Όταν όμως το «υλικό» είναι ζωντανό, έμψυχο, τότε η απουσία της προσοχής, της φροντίδας και του μέτρου στο χειρισμό των στεγανών, μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες αλλοιώσεις, χωρίς γυρισμό.Με τον ίδιο τρόπο περίπου και η πίστη, ως απόλυτη ανάγκη προσδιορισμού του ανθρώπου, όταν ταυτίζεται και εξισώνεται με τη θρησκεία, η οποία είναι το αποτέλεσμα της ανθρώπινης παρέμβασης και ερμηνείας της πίστης, τότε μπορεί οι συνέπειες να είναι ολέθριες.
INFO O Γιάννης Δενδρινός συμμετέχει στην παράσταση Ρόζμαρι, βασισμένη στην ταινία “Tο Μωρό της Ρόζμαρι” του Ρόμαν Πολάνσκι, σε σκηνοθεσία Μάρκου Παπαδοκωνσταντάκη.
