Αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να μας αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πως ξεκίνησαν, τι αγαπούν, και τι αγαπούν να μισούν.
Είμαι ο και λέγομαι… Aχιλλέας ΙΙΙ.
Τραγουδάω/ παίζω… Τραγουδάω και παίζω μπάσο στο container rock συγκρότημα Bog art.
H σχέση μου με τη μουσική ξεκίνησε… Με την εγγραφή μου στα μαθήματα μουσικοκινητικής του ωδείου Καβάλας. Παρακολούθησα δύο μαθήματα και ζήτησα να σταματήσω, επειδή ένιωθα γελοίος να χοροπηδάω γύρω γύρω μαζί με τα υπόλοιπα παιδάκια στον ρυθμό του «Ντο» (όπως πολύ καλά θυμάμαι να μου έχει υποδειχθεί). Ήμουν 5 ετών.
H πιο σημαντική επαγγελματική μου στιγμή μέχρι σήμερα... Η στιγμή που αποφάσισα ότι δεν θέλω να γίνω ποτέ επαγγελματίας μουσικός.
Αγαπώ…. Ναι, αγαπώ.
Σιχαίνομαι… Πάρα πολύ! Και όσο περνάει ο καιρός ακόμη περισσότερο. Ευτυχώς, ωστόσο, αγαπώ κιόλας.
Όταν δεν παίζω μουσική… Διαβάζω, γράφω, ζω.
Καλλιτέχνης «είδωλο»… David Bowie. Κατάφερε να είναι «είδωλο», σπάζοντας ο ίδιος κάθε τόσο τους καθρέπτες που εμφάνιζαν το είδωλό του, μη διατεθειμένος καθώς ήταν να σταματήσει να εξελίσσεται και να λατρέψει μια εκδοχή του εαυτού του επειδή τη λάτρευαν κάποιοι άλλοι.
Αγαπημένοι στίχοι… Πάρα πολλοί. Ωστόσο, έχω παρατηρήσει έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια που ακούω μουσική –αφού υποθέτω ότι μιλάμε για στίχους τραγουδιών και όχι για ποίηση– ότι ακόμη και οι πιο απλοί στίχοι (ή ακόμη και σαχλοί, όπως για παράδειγμα κάποιοι από αυτούς στο “Life on Mars” του Βowie που λέγαμε πριν) μπορούν με την κατάλληλη ερμηνεία και ενορχήστρωση να σε αγγίξουν εκεί που άλλοι, πιο πλούσιοι σε ουσία, αποτυγχάνουν. Ανατριχιάζω κάθε φορά που ακούω τη Nina Simone να τραγουδάει την τελευταία στροφή του “Four women”. Κάθε φορά, όμως! Και εκτός από τη δύναμη των στίχων φταίει το σπάσιμο στη φωνή της που δηλώνει πόνο αλλά και οργή, καθώς και η κλιμάκωση που προσφέρει το παίξιμό της στο πιάνο.
Τραγούδι που δεν ανήκει στο στυλ που παίζω αλλά θα ήθελα να έχω γράψει… Αυτό δεν το έχω σκεφτεί ποτέ μέχρι τώρα! Το «Ψεύτικος ντουνιάς», ας πούμε, του Μάρκου Βαμβακάρη.
Η μουσική είναι σαν… τίποτα άλλο.
Αν δεν ήμουν μουσικός… Θα ήμουν χειρότερος –και μάλλον δυστυχισμένος– άνθρωπος.
Η πολιτική… Είναι ένας αγώνας συμφερόντων μεταμφιεσμένος σε διαγωνισμό αρχών, όπως σοφά είχε επισημάνει ο Ambroce Pierce. Δυστυχώς, απέχοντας από αυτήν αισθάνεται κανείς ασυνείδητος και ασχολούμενος μαζί της αισθάνεται εξαπατημένος (ή και το ανάποδο).
Η θρησκεία… Είναι μια επικερδής επιχείρηση αξιοποίησης της ανάγκης του ανθρώπου να αισθανθεί ότι μπορεί να στηρίζεται σε κάποια υπέρτατη δύναμη, ακόμη και αν για να πιστέψει σε αυτή, που δεν τη βλέπει και δεν θα τη δει ποτέ, πρέπει να κάνει ότι δεν έχει δει ένα σωρό πράγματα που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του. Αν υπήρχε θεός πίσω από όλα αυτά τα «θαύματα» με τις εικόνες που δακρύζουν και τα λοιπά ταχυδακτυλουργικά κόλπα, τότε θα έπρεπε να ντρέπεται.
Στα άμεσα σχέδια μου… Να επαναπροσδιορίσουμε με τους Bog art τη μουσική μας κατεύθυνση και να προχωρήσουμε σε νέους δρόμους προς αναζήτηση περιπετειών.
Ο νέος μας δίσκος… Ο τρίτος δίσκος μας έχει τον τίτλο “Thornbush” και, εδώ και λίγες ημέρες, κυκλοφορεί σε ηλεκτρονική μορφή σε όλες τις διαθέσιμες πλατφόρμες. Είναι το αποτέλεσμα δουλειάς τριών ετών και περιέχει επτά τραγούδια που φιλοδοξούν να λειτουργήσουν ως αντίδοτο για να αντέξει κανείς μια πραγματικότητα η οποία μοιάζει να γίνεται όλο και πιο δυστοπική.
Θα μας δείτε/ακούσετε… Κυρίως στο διαδίκτυο, ελπίζω για λίγο μόνο καιρό ακόμη, εκτός αν σκεφτούμε κάτι τόσο πρωτότυπο όσο η πραγματοποίηση συναυλίας στην οποία τόσο οι μουσικοί όσο και το κοινό βρίσκονται μέσα σε ατομικές διάφανες μπάλες…
INFO
Μπορείτε να ακούσετε και τα τρία άλμπουμ των Bog art εδώ: Bandcamp:https://bogart.bandcamp.com/album/thornbush
Η νέα τους δουλειά στο Spotify: https://open.spotify.com/album/5TnQSRA8H1HqUkBqC8FASm?si=1-YYygvxS4ucqPy_AtHqaA
