Αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πώς ξεκίνησαν, τι αγαπούν και τι αγαπούν να μισούν.
Είμαι ο/η και λέγομαι…
Αλέξανδρος Ιακώβου
Παίζω/τραγουδάω…
Αυτό που λέμε «έντεχνο». Υπάρχει βέβαια «άτεχνο»; Έχουμε βάλει εδώ και χρόνια ταμπέλες τις οποίες δεν μπορώ ακόμα να αφομοιώσω. Η μουσική είναι μία, έχει 7 μόνο νότες και ο ακροατής μια καρδιά για να την αγαπήσει. Τα άλλα είναι περιττά…
H σχέση μου με τη μουσική ξεκίνησε…
Όταν ήμουν 6 χρονών… με ένα μικρό βιολί στο Εθνικό Ωδείο κι έναν σπουδαίο δάσκαλο που με αγκάλιασε αμέσως και μου έμαθε να δίνομαι ολοκληρωτικά σε αυτό που κάνω. Κλασικές σπουδές και παράλληλα στην τσέπη ένα ραδιοφωνάκι που έπαιζε τραγούδια των Κατσιμίχα, Περίδη, Ιωαννίδη και όλων των άλλων αγαπημένων μου καλλιτεχνών που αργότερα γνώρισα και έπαιξα μαζί τους.
H πιο σημαντική επαγγελματική μου στιγμή μέχρι σήμερα…
Κάθε συνεργασία μου έχει για μένα μεγάλη αξία και δεν υποβαθμίζω καμία. Κάθε φορά που παίζω σε οποιοδήποτε χώρο και με οποιονδήποτε καλλιτέχνη, από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο δίνω όλον μου τον εαυτό, παίζω και τραγουδάω κάθε φορά λες και δεν θα υπάρξει άλλη…
Αγαπώ…. τους ανθρώπους που χαμογελούν και τα παιδιά που ξεκαρδίζονται στα γέλια. Το γέλιο είναι το γιατρικό μας!
Σιχαίνομαι… τους ανθρώπους που αδιαφορούν για τον συνάνθρωπο, που παρκάρουν όπου βρουν, που πετάνε τα τσιγάρα τους κάτω, τους Σουμάχερ των δρόμων και γενικά την ανθρώπινη ηλιθιότητα… δυστυχώς η ηλιθιότητα από ότι βλέπουμε καθημερινά δεν έχει όρια…
Όταν δεν τραγουδάω… παίζω βιολί, ακούω μουσική ή διαβάζω κάποιο βιβλίο. Είμαι βιβλιοφάγος και λάτρης του βινυλίου. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτά τα δύο.
Καλλιτέχνης «είδωλο»… δεν υπάρχουν είδωλα για μένα, δεν μου αρέσει η μυθοποίηση ενός καλλιτέχνη. Υπάρχουν απλά άνθρωποι με τεράστια καλλιτεχνική αξία. Ευτυχώς η Ελλάδα παρότι είναι μια μικρή χώρα έχει γεννήσει τεράστιους καλλιτέχνες. Ποιον να πρωτοαναφέρω… είναι πάρα πολλοί και φοβάμαι μην αδικήσω κάποιον!!!
Αγαπημένοι στίχοι…
” Άλλοι φουμάρανε στον Μπρονξ
κι άλλοι κάτω απ’τα αμπέλια,
άλλοι τρομπέτες παίζανε
κι άλλοι βαρούσαν τέλια…
Όλοι τα ίδια λέγανε…την ίδια αγάπη κλαίγανε…” Γιώργος Σιδερής σε μουσική του Ορφέα Περίδη. Χώρεσε όλο το νόημα της μουσικής σε ένα στιχάκι…
Τραγούδι που δεν ανήκει στο στυλ που παίζω αλλά θα ήθελα να έχω ερμηνεύσει/γράψει…
Δεν θα ήθελα να θεωρήσετε πως έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου (!) αλλά θα ήθελα να είχα γράψει το «Bohemian Rhapsody των Queen»… και να το ερμηνεύεις σε ένα στάδιο μπροστά σε χιλιάδες κόσμο… ποτέ δεν ξέρεις…!!
Η μουσική είναι σαν…
Το φαγητό… χορταίνεις για λίγο αλλά μετά ξαναπεινάς…
Αν δεν ήμουν τραγουδιστής/μουσικός…
Θα ήθελα να ήμουν κλόουν ή γελωτοποιός για μικρά παιδιά… έχω τρομερή αγάπη στα παιδικά χαμόγελα!
Η πολιτική… είναι ένα πηγάδι… πέφτει κανείς μέσα, τόσο χαμηλά και είναι αδύνατο να ξαναβρεθεί πάνω στην επιφάνεια…
Η θρησκεία… είναι σαν την πολιτική… αντίθετα η πίστη του κάθε ανθρώπου, αυτή που δίνει νόημα στη ζωή του και κυρίως αυτή που αντλεί δύναμη -μακριά από τους κανόνες που έχει επιβάλλει η κάθε θρησκεία- είναι αναγκαία και σεβαστή. Είναι όμως κάτι προσωπικό για τον καθένα… γιατί να το διατυμπανίζουμε;
Στα άμεσα σχέδια μου…
Είναι ένα μεγάλο ταξίδι.. έχω ανάγκη να δει το μάτι μου νέες εικόνες!
Ο νέος μου δίσκος/το νέο μου single…
Το νέο μου single με τίτλο «Θα σ’αγαπώ-Το τραγούδι της Αμυμώνης» που κυκλοφορεί σε φυσικό προϊόν αλλά και ψηφιακά από το Ogdoo Music Group με την συμμετοχή των Ορφέα Περίδη, Αλκίνοου Ιωαννίδη, Χρήστου Θηβαίο, Πέννυς Μπαλτατζή, Μαρίζας Ρίζου και Διονύση Σαββόπουλου έχει έναν ιδιαίτερο σκοπό μιας και γράφτηκε και «χαρίστηκε» σε ένα όμορφο σύλλογο που φροντίζει όμορφα παιδιά, την Αμυμώνη! Ελπίζω να σας αρέσει!
Θα με δείτε/ακούσετε…
Μετά και την ολοκλήρωση του νέου μου single θα αρχίσω να προετοιμάζω το επόμενο ολοκληρωμένο μου άλμπουμ. Σύντομα θα έχουμε και νέα για αυτό
