Αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να μας αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πως ξεκίνησαν, τι αγαπούν, και τι αγαπούν να μισούν.
Eίµαι η και λέγομαι… Κατερίνα Σταθοπούλου από τις πορτοκαλιές και από τ’ αμπέλια. Όμως λαχταρώ τη θάλασσα.
Η µέρα που σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός… Ένα μεσημέρι τρώγαμε – δυστυχώς δε θυμάμαι τι- όταν ήρθε ο παππούς, αγχωμένος. Είχε ακούσει στην τηλεόραση ότι οι μαθητές της Γ’ γυμνασίου πρέπει να δηλώσουν την επόμενη μέρα το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν. Στ’ αυτιά μου ηχούσε η αγχωμένη του ερώτηση «τι θα γίνεις;». Το στόμα μου πήρε πρωτοβουλία και δήλωσε «ηθοποιός».
Η πρώτη µου ερασιτεχνική παράσταση… ήταν στο φεστιβάλ μαθητικού και νεανικού θεάτρου. Κατόπιν ακολούθησε το νεανικό τμήμα του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής και το φεστιβάλ στο Topolovgrant της Βουλγαρίας.
Η πρώτη µου επαγγελµατική παράσταση… που αξίζει να σημειωθεί ήταν «Η Αρρώστια της Νιότης» του Μπρούκνερ, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Ιδιαίτερα όμορφη συνεργασία, αποκόμισα πάρα πολλά.
Αγαπηµένοι ηθοποιοί… δυσκολεύομαι να διαλέξω. Από την Ειρήνη Παπά μέχρι τη Meryl Streep, υπάρχουν τόσο αξιόλογοι ‘Ελληνες και μη, ηθοποιοί που θαυμάζω και μελετώ.
Ανεπανάληπτη ατάκα… από «Τα Κόκκινα Φανάρια» :«Όμορφη δεν είναι η ζωή, Κατερίνα μου;». «Καλή είναι».
Αλησµόνητη θεατρική παράσταση… «Θείος Βάνιας» σε σκηνοθεσία Rimas Tuminas, θίασος θεάτρου Vachtagov. Με την ποίηση που κατάφερνε να παράξει στον ήχο και την εικόνα, ο θεατής ένιωθε να εκτυλίσσεται κάτι «μαγικό» μπροστά του. Θύμιζε την αίσθηση που έχεις, όταν είσαι παιδί και ξαφνικά εμφανίζεται το δώρο σου κάτω απ’ το χριστουγεννιάτικο δέντρο, τυλιγμένο στην «αχλύ» του Άγιου Βασίλη. Στον τελευταίο μονόλογο της Σόνιας αναδυόταν ένας πνιγμένος αναστεναγμός απ’ όλους τους θεατές, ενώ ακούγονταν μύτες που ρουφιούνταν.
Σινεµά ή θέατρο…; Μα και τα δύο. Δε συγκρίνονται. Το καθένα τους επιτελεί τη δική του μαγική λειτουργία. Σκοπός είναι η έκφραση, η επικοινωνία. Ο δίαυλος αλλάζει και μας χαρίζει ποικιλία.
Εάν δεν ήµουν ηθοποιός… θα ήμουν ζωγράφος. Από νήπιο συνήθιζα να ξεσπάω τη δημιουργικότητά μου πάνω στο σπίτι. Ζωγραφίζοντας τα πάντα. Και τις πόρτες. Και τα πλακάκια.
Στον ελεύθερο χρόνο µου… τον ποιον; Α, ναι. Εστω «ελεύθερος χρόνος», στον οποίο ασχολούμαι με το χορό και συναντώ τους ανθρώπους μου.
Ονειρεύοµαι… να «ανοίξουν» κάποτε οι καρδιές των ανθρώπων, κάτω από τη λιακάδα που φωτίζει όλα τα πλάσματα.
Η πολιτική… καλό και χρήσιμο θα ήταν να έχει ως άξονα τις ανάγκες του ανθρώπου, την κοινωνική μέριμνα, την ισότητα και την ελευθερία και όχι το χρήμα και την ευημερία των ολίγων.
Η θρησκεία… Λεπτό ζήτημα και σεβαστές οι απόψεις του καθενός. Θα παραθέσω ελαφρώς αλλαγμένη την απάντηση του «Κυρίου Κόυνερ» (Μπέρντολντ Μπρεχτ): εάν η ύπαρξη του Θεού επηρεάζει τη συμπεριφορά σου, τότε χρειάζεσαι ένα Θεό.
Info
Η Κατερίνα Σταθοπούλου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Οι Στρουθοκάμηλοι», (κείμενο/σκηνοθεσία Σοφίας Ρούσου) στο Θέατρο «Βαφείο – Λάκης Καραλής».
