Αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πώς ξεκίνησαν, τι αγαπούν και τι αγαπούν να μισούν
Η πρώτη μου ερασιτεχνική παράσταση…
Το 2010 στο «PS» της Σμαρώς Πλατιώτη, το οποίο πραγματευόταν την καταθλιπτική διαταραχή. Τη θυμάμαι αυτή την παράσταση γιατί λειτούργησε πολύ θετικά στη διαμόρφωση της αισθητικής μου.
Η πρώτη μου επαγγελματική παράσταση…
Η «Iφιγένεια στη χώρα των Ταύρων» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου ενόσω ήμουν φοιτήτρια στο τρίτο έτος της σχολής του ΚΒΘΕ. Ημουν στον χορό και έπρεπε να ξυρίσουμε τα κεφάλια μας. Η χαρά μου ήταν μεγάλη.
Ο/η δάσκαλος/α που ευγνωμονώ…
Ο διευθυντής της σχολής μου Γιάννης Ρήγας. Προσπαθούσε να μας πείσει πως μέσα από τη λογοτεχνία μπορούμε να γίνουμε όχι μόνο καλοί ηθοποιοί αλλά ερμηνευτές. Διαβάζοντας μια πρόταση σε ένα λογοτεχνικό κείμενο, στο οποίο δεν έχεις να διαπραγματευτείς σχέσεις, να βρεις εσύ τη δική σου ερμηνεία για να την προφέρεις.
Αλησμόνητη θεατρική παράσταση…
Εκλαψα κι ακόμη κλαίω με την «Γκόλφω» του Νίκου Καραθάνου. Οταν κάποιος θέλει να αποτελειώσει τη μελαγχολία του μπορεί να δει ένα απόσπασμα στο YouTube.
Σινεμά ή θέατρο;
Σινεμά, αφού θέλω να περάσω στην αιωνιότητα.
Οταν υποδύομαι έναν ρόλο…
Κοιτάω το εδώ και το τώρα. Είμαι πολύ παρατηρητική.
Εάν δεν ήμουν ηθοποιός…
Θα ήθελα να ήμουν αστροναύτης. Να με ψάχνουν οι φίλοι μου κι εγώ να είμαι στον Πλούτωνα.
Στον ελεύθερο χρόνο μου…
Μου αρέσει πολύ να μελετώ φλάουτο, να βλέπω ταινίες με τους φίλους μου και να κάνω μεγάλες βόλτες στην Αθήνα ακούγοντας μουσική στο κινητό.
Ονειρεύομαι να…
Φτιάξω ένα μεγάλο σπίτι στο οποίο να μένουμε όλοι οι φίλοι μαζί. Και να είμαστε για πάντα μαζί.
Μαρία Κίτσου: «Το δώρο του έρωτα δεν εκτιμάται σήμερα» [Συνέντευξη]
Η πολιτική…
Τις προάλλες κατέβηκε ο συγκάτοικός μου στο σπίτι μας στα Εξάρχεια να πάρει κάτι από τον φούρνο, στις οκτώ το πρωί, και τον σταμάτησαν για εξακρίβωση στοιχείων. Δεν είμαι από τα πολιτικοποιημένα άτομα της γενιάς μου. Αλλά αντιδρώ σε ό,τι προσβάλλει τον αξιακό μου κώδικα και την αισθητική μου. Δεν φοβάμαι. Μπορεί να φάω ξύλο καμιά μέρα, όπως τόσοι και τόσοι άλλωστε. Αλλά ούτε αυτό με φοβίζει. Κάθομαι και βλέπω βίντεο για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, τον Ζακ, τον Φύσσα, την Ελένη Τοπαλούδη. Δεν τους θυμάμαι μόνο στις επετείους τους. Ντρέπομαι να πατήσω στη Γλάδστωνος στο σημείο όπου το πεζοδρόμιο είναι κόκκινο. Το παρακάμπτω.
Η θρησκεία…
Δεν βρίσκω κάποια σύνδεση. Δεν πηγαίνω εκκλησία ούτε τα Χριστούγεννα ούτε το Πάσχα. Δεν πηγαίνω σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες. Οι εκκλησιαστικές τελετές με φοβίζουν, με στενοχωρούν. Προσεύχομαι όμως μέσα μου σχεδόν κάθε μέρα. Δεν ξέρω πού πηγαίνει η προσευχή αλλά εγώ την κάνω.
INFΟ
Η Μαρία Κωνσταντά συμμετέχει στην παράσταση «SEX» στο Θέατρο 104 (σκηνοθεσία Παντελής Βασιλόπουλος, Χρήστος Τσαβλίδης)
