Αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πώς ξεκίνησαν, τι αγαπούν και τι αγαπούν να μισούν.
Η μέρα που σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός… λογικά θα ήταν καλοκαιρινή. Όταν ερχόμουν για πρώτη φορά σε επαφή με το θέατρο από περιοδεύοντες θιάσους που περνούσαν από το νησί μου και με κατέκλυε ένα κράμα συγκίνησης και ζήλιας. Θα ήμουν γύρω στα 12-13.
Η πρώτη μου (ερασιτεχνική) παράσταση… Έπαιρνα πάντα μέρος σε όλες τις σχολικές γιορτές, τις περίμενα πώς και πώς. Αλλά η πρώτη ολοκληρωμένη παράσταση ήταν “Οι Φοιτητές” του Ξενόπουλου, που ανεβάσαμε με τη θεατρική ομάδα του Γυμνασίου μου.
Η πρώτη μου (επαγγελματική) παράσταση… “Μαζί σου για το τίποτα” του Άκη Δήμου σε σκηνοθεσία Κώστα Μπάρα.
Ο/η δάσκαλος/α (υποκριτικής) που ευγνωμονώ… Τους εκτιμώ και τους ευχαριστώ όλους ανεξαιρέτως γιατί από όλους πήρα σπουδαία εφόδια. Διπλωματική απάντηση, αλλά είναι η αλήθεια.
Αγαπημένοι ηθοποιοί… Δεν έχω αγαπημένους ηθοποιούς. Μου αρέσουν οι καλές ιστορίες και οι ηθοποιοί που παίζουν καλά σε καλές ιστορίες.
Ανεπανάληπτη ατάκα… “Πάντα βασιζόμουν στην καλοσύνη των ξένων”
Αλησμόνητη θεατρική παράσταση/ταινία… Αλησμόνητη παράσταση η “Ευρυδίκη” της Sarah Ruhl σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου στο θέατρο “Πορεία”.Την είχα δει τρεις φορές. Αλησμόνητη ταινία “ Ο χορός της πραγματικότητας” του Alejandro Jodorowski. Σκέτη ποίηση.
Σινεμά ή θέατρο; (και γιατί)… Ως ηθοποιός, δεν έχω κάνει σινεμά ακόμα, οπότε δεν μπορώ να κρίνω. Ως θεατής, με γοητεύει περισσότερο το θέατρο. Είναι μια τυχαία συνάντηση που μπορεί να σε γοητεύσει ή και να σε απογοητεύσει, δεν ξέρεις αν θα ξανασυναντηθείτε, αλλά ακόμα κι αν γίνει αυτό η συνάντηση δεν θα είναι η ίδια. Η ταινία είναι πάντα εκεί να σε περιμένει, αψεγάδιαστη ίδια και απαράλλαχτη.
Οταν υποδύομαι ένα ρόλο… τον βλέπω σαν έναν καινούριο φίλο. Παίρνω το χρόνο μου να τον γνωρίσω, από την καλή και από την ανάποδη, να τον συμπαθήσω και εν τέλει να τον αγαπήσω. Δεν “γίνομαι” ο ρόλος, αλλά λέω την ιστορία αυτού του καλού μου “φίλου”.
Εάν δεν ήμουν ηθοποιός… θα ήμουν αυτή η φιλόλογος (οι πρώτες μου σπουδές) που οργανώνει τις θεατρικές ομάδες του σχολείου, τις χορωδίες κλπ επειδή πάντα ήθελε να γίνει ηθοποιός και ποτέ δεν έγινε…
Στον ελεύθερο χρόνο μου… παίζω μουσική, επιτραπέζια με φίλους, ξεκινάω να φτιάχνω άχρηστες κατασκευές τις οποίες ποτέ δεν τελειώνω.
Ονειρεύομαι να… συναντήσω κάπου τυχαία τον Almodovar και να του πω “Pedro, είμαι εδώ για σένα!” .
Η πολιτική… με μία λέξη : “τρομακτική”
Η θρησκεία… Καταλαβαίνω την ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν σε κάτι “ανώτερο”, να προσεύχονται σε κάτι, να ελπίζουν. Σιχαίνομαι, όμως, όλο το πανηγύρι,την εκμετάλλευση και τον παραλογισμό που έχει στηθεί γύρω από όλο αυτό.
