Αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να μας αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πως ξεκίνησαν, τι αγαπούν, και τι αγαπούν να μισούν.
Είμαστε οι…
Ομάδα Ich Bebe: Γιάννης Βερβενιώτης, Χριστίνα Παπατριανταφύλλου, Αντιγόνη Σταυροπούλου
Η ομάδα μας ξεκίνησε…
Ήμασταν συμμαθητές στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Δεν κάναμε ιδιαίτερη παρέα και ούτε είχαμε σκεφτεί πως θα φτιάχναμε κάποτε μαζί ομάδα. Ο καθένας βάδιζε στο προσωπικό μονοπάτι του, σε εντελώς διαφορετικές πορείες. Ένα κοινό είχαμε. Τα έργα του Θανάση Τριαρίδη στα σακίδιά μας. Και τον τεράστιο θαυμασμό μας στον μοναδικό τρόπο που αυτός ο άνθρωπος δημιουργεί ιστορία μέσα από δεσμούς οικογένειας στις συνεργασίες του. Ο Τριαρίδης δημιούργησε την ομάδα μας, εκείνος την ονόμασε, εκείνος της δείχνει τον δρόμο. Και αυτό που συμβαίνει όσο είμαστε μαζί του δεν μπορούν να το περιγράψουν οι λέξεις.
Η πρώτη μας παράσταση…
«Το Περίσσιο Παιδί». Αυτή η σπαρακτική ιστορία, αυτό το ανατριχιαστικό έργο, μας έκανε πιστούς στην ίδια εκκλησία, μας ένωσε, ένωσε τα δάκρυά μας. Και όταν τα δάκρυα ενώνονται, ενώνονται και οι άνθρωποι.
Αγαπημένη μας ατάκα…
Η βουρκωμένη σιωπή μετά το τέλος της παράστασης.
Νικόλας Ανδρουλάκης: «Ολα είναι κβάντα ανθρώπινου μόχθου για ένωση»
Αλησμόνητη στιγμή…
Όταν, λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα και ενώ βρισκόμασταν σε ένα ολοσκότεινο τούνελ χωρίς τελειωμό, σε μια στιγμή έντασης, άγχους και απελπισίας, οι συντελεστές της παράστασης έγιναν για λίγο όλοι το “Ασήμαντο Προγρμματάκι” και πάλεψαν -ο ένας με τον άλλον και όλοι μαζί με όλους- να σώσουν το “περίσσιο παιδί” μας, διδάσκοντάς μας πως ο μόνος τρόπος να σώσουμε το οτιδήποτε είναι πρώτα να θυσιάσουμε τους “περίσσιους εαυτούς” μας. Φώναζαν – και, αντί να βρίζονται, μιλούσαν για αγάπη.
Οριακά σκεφτόμασταν πως όλο αυτό ήταν ένα υπέροχα σκηνοθετημένο μάθημα για εμάς. Όπως όλα όσα συνέβαιναν σε αυτές τις μεταμεσονύκτιες συναντήσεις μας -όταν ο κόσμος δύο ορόφους κάτω μεθυσμένος χόρευε και τραγουδούσε και έφευγε μόνο όταν έκλεινε το μαγαζί, κλειδώνοντας συχνά μέσα του κάτι νυσταγμένα Ασήμαντα Προγραμματάκια.
Λίγο πριν την έναρξη…
Αγκαλιαζόμαστε σφιχτά…
Την ώρα της παράστασης…
Τρέμουμε μαζί…
Μετά το χειροκρότημα…
Δακρύζουμε χαμογελώντας…
Ονειρευόμαστε…
Για αρχή, να ταξιδέψει η ιστορία του “Περίσσιου παιδιού” σε πόσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Να βρεθούν οικογένειές για όσο περισσότερα εγκαταλελειμμένα παιδιά. Κατόπιν, ονειρευόμαστε έναν κόσμο πραγματικής τέχνης, έναν ολόκληρο πλανήτη αλληλεγγύης, ανιδιοτέλειας και αγάπης. Τέλος, να πλημμυρίσει καλοσύνη, ώστε κανένας άνθρωπος να μην μπορεί να ταυτιστεί πια με τους ήρωες του Τριαρίδη, κανείς να μην κατανοεί τις αδιανόητα σκληρές σκηνές των έργων του, όλα αυτά να ανήκουν σε ένα μακρινό παρελθόν που κανένας δεν θα θέλει να θυμάται.
Γιώργος Παπαγεωργίου: “Ο θεατρίνος έχει πολλά κοινά με τον τσαρλατάνο” [Συνέντευξη]
Ο/η δάσκαλος/α (υποκριτικής) που ευγνωμονούμε…
Η Πηγή Δημητρακοπούλου, αν και δεν ήταν ποτέ δασκάλα στη σχολή μας, μας έμαθε μέσα σε αυτό το μικρό διάστημα όσα ευχόμαστε να μην ξεχάσουμε ποτέ. Και θα την ευγνωμονούμε πάντα.
Αγαπημένοι ηθοποιοί…
Εκτιμούμε και θαυμάζουμε, ως ομάδα, ανθρώπους που βάζουν ψυχή στο θέατρο. Εκείνους που δεν μετρούν την τέχνη τους σε νομίσματα. Ανθρώπους με υγρά μάτια και τεντωμένα νεύρα στον λαιμό.
Αγαπημένες φετινές παραστάσεις…
Lebensraum: Αυτή τη στιγμή παίζεται στο θέατρο ίσον, έναν καινούργιο χώρο
που δημιουργήθηκε από ανθρώπους με αναπηρία, προσβάσιμο σε όλους.
Lemon: Μία ανεξάρτητη θεατρική παραγωγή που ταξιδεύει σε στεριά και θάλασσα.
Όταν υποδύομαι έναν ρόλο…
Με γνωρίζω καλύτερα.
Εάν δεν ήμουν ηθοποιός θα ήμουν…
Αντιγόνη: Δασκάλα και συγγραφέας παραμυθιών.
Γιάννης: Θα ασχολούμουν με την πολιτιστική διαχείριση.
Χριστίνα: Θα ήμουν αυτό που θα ήθελα να είμαι.
Στον ελεύθερο χρόνο μας…
Αυτοσχεδιάζουμε. Τρώμε γλυκά και πάμε ταξίδια. Γράφουμε, παίζουμε, ερωτευόμαστε και μελαγχολούμε.
Η πολιτική…
Η προσπάθεια να συνυπάρχουμε οι άνθρωποι αλληλοεπιδρώντας με ανθρωπιά…
Η θρησκεία…
Είναι οι άνθρωποί μας.
INFO Η ομάδα Ich Bebe μεταφέρει για πρώτη φορά επί σκηνής το παραβολικό παραμύθι του Θανάση Τριαρίδη «Το περίσσιο παιδί» θίγοντας το ζήτημα των ανεπιθύμητων νεογέννητων και εγκαταλελειμμένων παιδιών. Μέχρι τις 2 Ιανουαρίου στο το Θέατρο FAUST (Καλαμιώτου 11 & Αθηναΐδος 12, Αθήνα)
