Αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πώς ξεκίνησαν, τι αγαπούν και τι αγαπούν να μισούν.
Είμαι η…
Νίκη Κοπίτα.
Τραγουδάω…
Έντεχνο λαϊκό, θα πω. Δεν τα πάω καλά με τις ταμπέλες όταν πρόκειται για μουσική.
H σχέση μου με τη μουσική ξεκίνησε…
Μικρή έκανα κλασικό πιάνο· μουσική υπήρχε πάντα στο σπίτι μου, δεν θυμάμαι να κάνω κάτι χωρίς μουσική. Περισσότερο άκουγα βέβαια παρά έπαιζα. Στην εφηβεία άκουσα πολλή μουσική, μαυρίλες, κλεισμένη στο δωμάτιο, αντί να διαβάζω άκουγα μουσική με τις ώρες. Τότε ήθελα να μάθω κιθάρα και μπάσο και να έχω μπάντα με μια φίλη μου. Φοιτήτρια πια αποφάσισα να ξεκινήσω το τραγούδι. Τότε βρήκα το πάθος μου νομίζω. Μου πήρε καιρό να το αποδεχτώ, αλλά τελικά το τόλμησα.
H πιο σημαντική επαγγελματική μου στιγμή μέχρι σήμερα…
Η κυκλοφορία του πρώτου μου τραγουδιού «Θέλω ζευγάρια».
Αγαπώ…
Τα σκυλιά, τα ταξίδια, τα βιβλία και το φαγητό.
Σιχαίνομαι…
Τη ζέστη.
Όταν δεν παίζω μουσική…
Διαβάζω, βλέπω ταινίες, πάω θέατρο, βγαίνω με φίλους, δουλεύω.
Καλλιτέχνης-είδωλο…
Πφφφ, άπειροι πραγματικά! Κάποιοι που μου έρχονται στο μυαλό είναι ο Τζέρι Λι Λιούις (θεός), η Μπιορκ, η Τζάνις Τζόπλιν, οι Antony and the Johnsons, οι CocoRosie, οι Dead Can Dance, οι Joy Division, η Σαντέ, η Σίρλεϊ Μπάσεϊ, η Μπίλι Χόλιντεϊ (εννοείται), η Νίνα Σιμόν και όλη η τζαζ γενικά. Από Ελληνες ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Σωκράτης Μάλαμας, τα Υπόγεια Ρεύματα, τα Διάφανα Κρίνα, ο Μίλτος Πασχαλίδης και η Χαρούλα, για πάντα!
Αγαπημένοι στίχοι…
«Η ανάσα σου ήταν η πρώτη μου πατρίδα/ κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός» (Παντελής Ροδοστόγλου, Διάφανα Κρίνα).
Η μουσική είναι σαν…
Καλή παρέα.
Εάν δεν ήμουν τραγουδίστρια…
Θα ήμουν φωτορεπόρτερ ή ηθοποιός ή θα είχα βιβλιοπωλείο.
H πολιτική…
Η κοινωνία σε οπισθοδρομική και βαθιά συντηρητική στροφή, δυστυχώς. Θεωρώ ότι έχουμε κάνει βήματα προς τα πίσω αντί για μπροστά. Κατακτήσεις και δικαιώματα που έχουν κερδηθεί τα προηγούμενα χρόνια υποχωρούν. Ταυτόχρονα βρίσκω την κοινωνία κάπως αποπροσανατολισμένη και έτοιμη να δεχτεί οποιαδήποτε πολιτική και κοινωνική τάξη πραγμάτων και αν επιβληθεί. Δεν γίνεται να χαιρόμαστε με κατασταλτική πολιτική και «νόμο και τάξη».
Η θρησκεία…
Δεν έχω καταλήξει κάπου.
Το νέο μου σινγκλ…
Λέγεται «Θέλω ζευγάρια» και το έγραψε η Μαρία Καμπούρη. Είναι το πρώτο μου τραγούδι και έχω ενθουσιαστεί με τη θετική ανταπόκριση από ραδιόφωνα και δημοσιογράφους. Ακούγεται αρκετά ρομαντικό, αλλά στην ουσία του δεν είναι και τόσο. Περιγράφει έναν έρωτα χωρίς φτιασίδια και υπερβολές, έναν έρωτα ουσιαστικό, χωρίς να καταλήγει σε χάπι εντ.
Θα με δείτε…
Ετσι όπως πάνε τα πράγματα μόνο ιντερνετικά.
[H συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Documento στις 7/3/2021]
