Αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πώς ξεκίνησαν, τι αγαπούν και τι αγαπούν να μισούν.
Eίμαι η και λέγομαι…Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου
Η μέρα που σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω σκηνοθέτης… Η μητέρα μου είναι από την Ιρλανδία. Κρατάω από την χώρα των τρελών παραμυθάδων! Από πολύ πολύ πολύ μικρή ήξερα ότι θέλω να γίνω σαν τον παππού μου εκεί: Ένας μάγος που ζωντανεύει ιστορίες! Δεν ξέρω αν αυτό ονομάζεται σκηνοθέτης. Ξέρω ότι είναι αυτό που αγαπάω να κάνω!
Η πρώτη µου ερασιτεχνική παράσταση… Πρώτη δημοτικού. Χριστουγεννιάτικη γιορτή στο σχολείο. Ήμουν το αστεράκι της Βηθλεέμ. Σε όλη την διαδρομή μου , από το σπίτι μέχρι το σχολείο , μίλαγα σε όλους περαστικούς, τους εξηγούσα το μήνυμα των Χριστουγέννων , χόρευα , έκανα πως πετάω χρυσόσκονη μέσα από το γαλάζιο φουστανάκι μου και το αστερένιο στέμμα μου. Για αυτήν την παράσταση του δρόμου -και όχι την σχολική- οι γείτονες έχουν να σου πουν πολλές ιστορίες!
Η πρώτη µου επαγγελματική παράσταση… Δουλεύω εδώ και τρία χρόνια δίπλα σε έναν υπέροχο άνθρωπο , δάσκαλο , μουσικό και σκηνοθέτη , τον Κώστα Γάκη, ως βοηθός του στις παραστάσεις του. Δεν έχω λόγια να περιγράψω τα δώρα που κάθε μέρα κερδίζω δίπλα του. Ο Θάλαμος Νο 6 είναι η πρώτη, όμως, ιστορία που πήρα στα χέρια μου και τη ζωντανεύω όπως ακριβώς την νιώθω. Αν αυτό είναι σκηνοθεσία , ο Θάλαμος Νο 6 είναι η πρώτη μου σκηνοθεσία!
Μαρία Κίτσου: «Το δώρο του έρωτα δεν εκτιμάται σήμερα» [Συνέντευξη]
Αγαπημένοι σκηνοθέτες… Θα μπορούσα να σου μιλάω ώρες για σπουδαία μεγάλα ονόματα σκηνοθετών και για τα έργα τους. Θέλω όμως να σου πω για κάτι άλλο, πιο απλό μα πολύ πολύ ζεστό. Για τους σκηνοθέτες του κάθε μέρα : Τον παππού μου , που μου έλεγε ιστορίες για τα παιδικά του χρόνια και ιστορίες από τον πόλεμο, για την μαμά μου, που κάθε μα κάθε βράδυ μου έλεγε ένα παραμύθι, για τον κύριο Σπύρο που μου περιέγραψε πώς γνώρισε την κυρία Τούλα, για την αγαπημένη μου φίλη, που μου είπε τι συνέβη χτες το βράδυ , για τον Γιάνκο και την Δάφνη ( τα παιδάκια που πρόσεχα ή μάλλον που με πρόσεχαν ), που μου εξηγούν γιατί ζωγράφισαν έτσι τον πύργο και τον δράκο.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι μας μεταφέρουν στον κόσμο τους , ζούμε για λίγο αυτό που ζουν. Δημιουργούν ένα σύμπαν λέξεων , ήχων , μουσικής ( έχεις προσέξει πώς κελαηδούν τις λέξεις όταν μιλάνε ; ) χειρονομιών και κινήσεων, για να μας ταξιδέψουν. Και μας ταξιδεύουν! Τους λατρεύω τους σκηνοθέτες αυτούς !!! Ένας τέτοιος σκηνοθέτης του κάθε μέρα μα και της σκηνής είναι και ο Κώστας Γάκης , που φωτίζει με τόση ευαισθησία την κάθε στιγμή. Ουπς … Και μόλις είπα το πρώτο μου ψέμα… Να που αναφέρθηκα σε ένα σπουδαίο όνομα!
Ανεπανάληπτη ατάκα… Από την θεατρική παράσταση Ιστορία Χωρίς Όνομα : “… Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον! ”
Αλησμόνητη παράσταση: ” Ο Διχοτομημένος Υποκόμης ” του Κώστα Γάκη είναι η πρώτη παράσταση που ποτέ μου παρακολούθησα. Η παράσταση αυτή με μάγεψε και με καθόρισε, μου αποκάλυψε έναν ολόκληρο κόσμο ! Δεν είναι πολύ όμορφες αυτές οι τυχαίες ή μοιραίες συμπτώσεις στην ζωή ; Αυτός που δημιουργήσε την πρώτη παράσταση που είδα και αγάπησα είναι ο σκηνοθέτης που τώρα – μετά από τόσα χρόνια – δουλεύω.
Σινεµά ή θέατρο;… Θέατρο !!! Είναι ολοζώντανο μπροστά στα μάτια σου! Το νιώθεις, το βλέπεις , το ακούς, το μυρίζεις , το αγγίζεις. Γεννιέται εκεί μπροστά στα μάτια σου ! Είναι μια μαγεία , μία μαγεία της στιγμής!
Εάν δεν ήμουν σκηνοθέτης… Θα ήθελα να ανοίξω έναν φούρνο, με ψωμί και δικά μου κουλουράκια. Θα είχε λίγα τραπεζάκια και το πρωί θα προσέφερα ελληνικό καφέ με τα κουλουράκια μου και ζεστό ψωμί με μαρμελάδα ( από κάποιον γυναικείο συνεταιρισμό ). Το βράδυ, δύο τρεις φίλοι θα έπαιζαν μουσική μέχρι το πρωί και εγώ θα προσέφερα ζεστό ψωμί, πάλι με ντομάτα, τυρί, λάδι και ρίγανη και φυσικά το πιο υπέροχο τσίπουρο! Έναν ζεστό χώρο, με νόστιμο απλό φαγάκι ,όπου οι άνθρωποι θα μαζεύονταν να πουν αληθινές κουβέντες και θα ευτυχούσαν!
Φιλαρέτη Κομνηνού: «Οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να μένουν απομονωμένοι»
Στον ελεύθερο χρόνο µου… Αγκαλιάζω την μαμά μου, τον πιο σπουδαίο άνθρωπο που έχω γνωρίσει!
Ονειρεύοµαι να… Φτιάξουμε έναν κόσμο λίγο πιο όμορφο. Λίγο πιο δίκαιο. Λίγο πιο τρυφερό. Αυτό ονειρεύομαι. Γι’ αυτό μιλάω, τραγουδάω, φωνάζω, παλεύω.
Η πολιτική… Νιώθω ότι ζούμε σε έναν κόσμο αντεστραμμένο. Δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν όλα όσα συμβαίνουν. Ο μολυσμένος αέρας, οι ώρες δουλειάς, η πίεση, το άγχος. Δεν θα έπρεπε να πονάει η καρδιά μου, επειδή όλοι μου οι φίλοι και τα ξαδέρφια της ηλικίας μου , έχουν φύγει στο εξωτερικό αναζητώντας μία ευκαιρία. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει βία καταστολής , αίμα στους δρόμους της πόλης μας, σκοτωμένα παιδιά, πνιγμένα παιδιά. Δεν θα έπρεπε να θεωρούνται οι άνθρωποι λαθραίοι. Για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω θα πρέπει να μιλάμε, να αγωνιζόμαστε ο καθένας με τον τρόπο του.
Η θρησκεία… Δεν πιστεύω στα χρήματα. Δεν πιστεύω στην εξουσία. Δεν πιστεύω στους ψευτο-κανόνες που ορίζουν τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, τι πρέπει και τι δεν πρέπει. Πιστεύω πολύ την προσευχή. Πιστεύω στην δύναμη της. Πιστεύω στην πίστη. Πιστεύω στο καλό που υπάρχει γύρω μας και μέσα στον καθένα μας. Πιστεύω στον Χριστό και στην Αγάπη του. Πιστεύω και στους ανθρώπους που κάθε μέρα κουβαλάνε έναν σταυρό.
Info
Η Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου σκηνοθετεί την παράσταση «Θάλαμος Νο 6», μια Χιπ Χοπ συνομιλία του Τσέχωφ με το σήμερα.
Από 1 Φλεβάρη για 10 παραστάσεις, κάθε Σάββατο στις 9.30μ.μ. και κάθε Κυριακή στις 9μ.μ. στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα.
Επιμέλεια σκηνοθεσίας:Κώστας Γάκης
Παίζουν: Αρσενίδου Ηλέκτρα, Κοσμίδου Νατάσα- Φαίη, Μανουρά Έρη.