Αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πώς ξεκίνησαν, τι αγαπούν και τι αγαπούν να μισούν.
Η μέρα που σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός…
Το κλικ έγινε όταν πήγα να παρακολουθήσω την τελευταία παράσταση του Εθνικού Ύμνου τού Μ. Μαρμαρινού. Αυτό που συνέβαινε στην αίθουσα εκείνην τη μέρα δεν ήταν πια θέατρο, έφυγα κεραυνοβολημένη και είπα μέσα μου «αυτό θέλω να κάνω».
Η πρώτη μου (ερασιτεχνική) παράσταση …
Δευτέρα γυμνασίου, Ρωμαίος και Ιουλιέτα στα αγγλικά. Δε νομίζω ότι την έπαιξα καλά την Ιουλιέτα, αλλά χάρηκα τόσο πολύ γιατί για πρώτη φορά μπήκα στη διαδικασία να μελετήσω ένα ρόλο, να διαβάσω Shakespeare στα αγγλικά και να δω την ταινία του Luhrmann στο βίντεο περίπου 20 φορές! Μέχρι σήμερα την ξέρω απ’έξω!
Η πρώτη μου (επαγγελματική) παράσταση …
Στο Μόγλη σε σκηνοθεσία Δ.Βασιλειάδου πριν ακόμα μπω στη Δραματική. Εκεί κατάλαβα τη σημασία του να είσαι ομάδα, λόγω των συγκεκριμένων συνεργατών με τους οποίους μοιραζόμασταν τη σκηνή, αλλά και τα καμαρίνια -ακόμα και το ντιβάνι: κοιμόμασταν τρεις μαζί σε ένα ντιβάνι ανάμεσα στις παραστάσεις!
Ο/η δάσκαλος/α που ευγνωμονώ…
ο Βασίλης Ανδρέου τον οποίο βρήκα στο δρόμο μου αρκετά μετά. Ο Βασίλης μου έκανε πολύ καλό, με συνέδεσε ξανά με τη χαρά της ανακάλυψης, της δημιουργίας, του παιχνιδιού. Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που θεωρώ προσωπικά Δάσκαλους, ακριβώς γιατί σου εμπνέουν την ανάγκη να μάθεις, και αυτό είναι για μένα το πολυτιμότερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας δάσκαλος. Η ίδια η μάθηση μετά είναι περισσότερο προσωπική υπόθεση.
Αγαπημένοι ηθοποιοί…
Daniel Day Lewis και Meryl Streep, κάθε τους ταινία είναι masterclass υποκριτικής.
Ανεπανάληπτη ατάκα…
«Μέχρι και να κατουράω στα όρθια είχα μάθει», λέει η Μαρία Μαργαρίτα στη Σινε-παρμένη. Μ’αρέσει που αυτός είναι ο τρόπος της να συστηθεί, είναι μία από τις ατάκες που λέγονται με το καλημέρα αυτής της παράστασης, φεύγει εκεί κάθε σοβαροφάνεια.
Αλησμόνητη θεατρική παράσταση/ταινία…
Θα πω για τα «Φιλαράκια» που δεν είναι ούτε παράσταση ούτε ταινία, αλλά είναι για μένα μια σειρά-πολυεργαλείο: είναι μάθημα υποκριτικής, σεναρίου, είναι όλες οι πτυχές της ζωής μας, είναι το επίσημο αντικαταθλιπτικό μου, είναι πολλές φορές κλισέ και αμερικανίλα αλλά παραμένει η καλύτερη κωμική σειρά που έχει γραφτεί μέχρι σήμερα.
Εάν δεν ήμουν ηθοποιός…
μάλλον θα ασχολούμουν με τις μεταφράσεις, οι ξένες γλώσσες είναι σίγουρα η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη.
Ονειρεύομαι να…
ταξιδέψω πολύ και να ζήσω κομμάτια της ζωής μου και σε άλλα μέρη, να συνδεθώ με ωραίους ανθρώπους και να πεθάνω έχοντας ακόμα λαχτάρα για πράγματα.
Η πολιτική…
είναι η τοποθέτησή μας απέναντι στα πράγματα. Ο τρόπος που σκεφτόμαστε και συσχετιζόμαστε είναι μέρος της πολιτικής μας σκέψης. Μιλώντας για μένα, θεωρώ ότι αυτό φέρει πάντα μαζί και μία ευθύνη. Όλοι μαζί στρώνουμε ένα δρόμο για αυτόν τον κόσμο, οι επιλογές που κάνουμε -και δε μιλάω για τις κάλπες, αλλά για τις καθημερινές μας κινήσεις και συμπεριφορές- δίνουν το στίγμα αυτών που θα ακολουθήσουν.
Η θρησκεία…
δε με απασχολεί, ο φανατισμός από την άλλη, με ενοχλεί. Δεν μπορώ να πω ότι πίστεψα ποτέ στο Θεό και μάλλον έτσι θα πάει η ζωή μου, αλλά ο καθένας μπορεί να ορίσει την δική του όπως θέλει. Όταν διάβασα τους αδερφούς Καραμάζοφ αισθάνθηκα απελευθερωμένη κι από την ίδια την ανάγκη τού Θεού.
Info
H Μαρία Θρασυβουλίδη παίζει στην παράσταση «Σινε-παρμένη» στο θέατρο ΑΡΓΩ. Εως την Κυριακή 15/3.
Μαρία Κίτσου: «Το δώρο του έρωτα δεν εκτιμάται σήμερα» [Συνέντευξη]
