Αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πώς ξεκίνησαν, τι αγαπούν και τι αγαπούν να μισούν.
Είμαι ο/η και λέγομαι… Όνομα Γιώργος Μάρτος και ιδιότητα τραγουδοποιός – ερμηνευτής.
Παίζω/τραγουδάω… Οτιδήποτε με εκφράζει και με συγκινεί.
H σχέση μου με τη μουσική ξεκίνησε… Σε ηλικία 5 ετών, πριν ακόμα ξεκινήσω το Δημοτικό, όταν και άρχισα μαθήματα μουσικής προπαιδείας. Πρώτα διδάχθηκα τις νότες δηλαδή και μετά την αλφαβήτα. Σε ηλικία 7 ετών ξεκίνησα σπουδές κλασικής κιθάρας και θεωρίας της μουσικής στο Δημοτικό Ωδείο Βέροιας και αργότερα φωνητική, ηλεκτρική κιθάρα και πιάνο. Αφορμή υπήρξε αφενός η έμφυτη κλίση μου προς τη μουσική (κάτι που συνειδητοποίησα αρκετά χρόνια αργότερα) και αφετέρου το γεγονός πως το σπίτι που μέναμε οικογενειακώς τότε βρισκόταν ακριβώς δίπλα στο Δημοτικό Ωδείο. Οπότε καταλαβαίνετε πως το «κονέ» ήταν αναπόφευκτο, αν όχι μοιραίο.
https://www.youtube.com/watch?v=feTP0t5t8-Q&list=PLXPlgCiAJc5DNzRA7mXBFMwqttmgiNxxm&index=4
H πιο σημαντική επαγγελματική μου στιγμή μέχρι σήμερα… Όσα έχω κάνει μέχρι σήμερα αποτελούν «σημαντικές στιγμές» για μένα. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια, θα ήταν η κυκλοφορία των προσωπικών μου δίσκων «Έχουμε υποχρέωση» και «Ψάξ’ το βαθιά». Και φυσικά η δισκογραφική συνεργασία μου με τον Μίκη Θεοδωράκη το 2015.
Αγαπώ… Τους «Νικητές». Τη ζωή, τη φύση και τους Ανθρώπους δηλαδή.
Σιχαίνομαι… Τίποτα πια. Πλέον αρχίζω να υποψιάζομαι πως όσα συμβαίνουν αποτελούν το υπαρξιακό προϊόν ενός – ανωτέρων διαστάσεων – συμπαντικού «σχεδίου». Όχι απαραίτητα «θεϊκού». Όσον αφορά τα… γήινα, απεχθάνομαι τον φασισμό (σε κάθε μορφή του), την υποκρισία, την αδικία και τη γενικότερη πολιτισμική βαρβαρότητα που έχει επιβληθεί στον 21ο αιώνα.
Όταν δεν παίζω μουσική… Κάνω διάφορα άλλα πράγματα. Ταξίδια ή εκδρομές, βόλτες, συζητήσεις με αγαπημένα πρόσωπα, διαβάζω και ακούω πολύ μουσική.
Καλλιτέχνης «είδωλο»… «Είδωλα» δεν είχα ποτέ. Επιρροές και πρότυπα είχα. Και μάλιστα κατά καιρούς πολλά και διαφορετικά. Αν έπρεπε να διαλέξω έναν καλλιτέχνη θα ήταν ο Fabrizio De André.
Αγαπημένοι στίχοι… «Ama e ridi se amor risponde piangi forte se non ti sente dai diamanti non nasce niente dal letame nascono i fior» από το Via del campo του Fabrizio De André. Από ελληνικούς οι εξής: «Με θεωρίες νόμισες τον κόσμο ταξινόμησες / μα η ψυχή του καθενός απέραντος ωκεανός» του Άλκη Αλκαίου. «Είσαι μικρός και δεν χωράς τον αναστεναγμό μου…» του Τάσου Λειβαδίτη. Και φυσικά το «Όλα είναι ένα ψέμα…» της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.
Τραγούδι που δεν ανήκει στο στυλ που παίζω αλλά θα ήθελα να έχω γράψει… Αν κάτι θα ήθελα να έχω γράψει, νομίζω πως θα το είχα ήδη γράψει. Μουσικολογικά θαυμάζω πολύ τους μεγάλους συνθέτες της Κλασικής Μουσικής, από τον 17ο μέχρι και τον 20ο αιώνα. Έχω την αίσθηση πως αν κατάφερνα να συνθέσω έστω ένα μουσικό έργο τέτοιου επιπέδου, θα ήμουν πραγματικά ευτυχής.
Η μουσική είναι σαν… Σαν το νερό. Κυλάει αέναα και δεν λογαριάζει στο διάβα του τίποτα.
Εάν δεν ήμουν μουσικός… Θα ήμουν μάλλον συγγραφέας ή ποιητής.
H πολιτική… Δε νομίζω πως υφίσταται Πολιτική στις μέρες μας. Τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ. Πολιτική είναι η διαδικασία κατά την οποία οι πολίτες οργανώνονται συλλογικά στη βάση κάποιων ιδεών, απόψεων ή προτάσεων, με στόχο την επίλυση των προβλημάτων τους, είτε άμεσα (ιδανικά) είτε μέσω της εκλογικής αντιπροσώπευσης. Πολιτική, όπου το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας «αποκοιμάται» στον καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο ένα χέρι και το iPhone στο άλλο, περιμένοντας κάποιους άλλους να δώσουν λύσεις, νόημα και όραμα στις ζωές τους, και μάλιστα δια της οθόνης, δεν υπάρχει. Είναι κωμικοτραγικά όλα όσα ζούμε. Και σίγουρα υπαρκτώς σουρεαλιστικά.
Η θρησκεία… Είμαι εν γένει κατά των θρησκειών, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Ο βασικός λόγος είναι πως ανάγουν σε απόλυτη Αλήθεια την υποκειμενική τους αντίληψη, θεώρηση ή πίστη. Αυτό φιλοσοφικά, άρα και επιστημονικά, αποτελεί σφάλμα. Από κει και πέρα, νιώθω την υποχρέωση να σέβομαι κάθε διαφορετική θεολογική πεποίθηση, εφόσον αυτή δεν καταπατά ατομικά ή συλλογικά δικαιώματα και ελευθερίες. Στο «Αιώνιο τέλος» έχω γράψει τους στίχους «Ώρα μηδέν και πάμε / στα χνάρια ενός Θεού παροπλισμένου / στις προσευχές δειλού πολέμου / τι προσδοκούσες δεν θυμάμαι / Συνωμοσία ευσεβής / πάνω στην πλάτη της ζωής…». Θεωρώ την κατανόηση αυτών των στίχων χρήσιμη, ειδικά από τους – παντός τύπου – «πιστούς».
Στα άμεσα σχέδιά μου… Σύντομα θα ξεκινήσουμε πρόβες, μετά από ένα μεγάλο διάστημα παύσης λόγω της πολύμηνης καραντίνας, με στόχο την ηχογράφηση δύο νέων τραγουδιών, ενώ παράλληλα συζητάμε το ενδεχόμενο ένα από τα δύο κομμάτια να γίνει και video clip. Από τις σελίδες στα social media μπορείτε να ενημερώνεστε για ό,τι νέο προκύπτει.
Ο νέος δίσκος μου/το νέο μου single… Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε το τραγούδι «Δόξα & Χρήμα», μία σύμπραξη με έναν από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους τραγουδοποιούς, τον Francesco Guccini. Πρόκειται για μία διασκευή, την οποία επιμελήθηκα προσωπικά τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά, στο τραγούδι του «L’ Avvelenata», ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα τραγούδια των τελευταίων δεκαετιών στην Ιταλία. Παράλληλα είχαμε την επανακυκλοφορία των albums «Έχουμε υποχρέωση» και «Ψάξ’ το βαθιά» στο YouTube, με νέα HQ βίντεο, ανανεωμένο artwork και όλες τις σχετικές πληροφορίες στην περιγραφή κάθε τραγουδιού. Μπορείτε να τα βρείτε όλα στο επίσημο κανάλι: www.youtube.com/giorgosmartos.
