Στη στήλη New Entries αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να μας αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πώς ξεκίνησαν, τι αγαπούν και τι αγαπούν να μισούν…
Είμαι ο… Χρήστος Παπαδόπουλος
Η μέρα που σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός…
Ακόμα το σκέφτομαι!
Η πρώτη μου (ερασιτεχνική) παράσταση …
- Θεσσαλονίκη. Ομάδα “Πέρα Δώθε” του Μαθηματικού Α.Π.Θ., μια συρραφή κειμένων από διάφορα θεατρικά -και μη- έργα με τίτλο “Μετράω μέχρι το 10 και μετά σειρά σου”, σε σκηνοθεσία Γιάννη Διδασκάλου. Αμφιθέατρο “Εμπειρίκος”, περιπτερόμπυρες, πίτσα στο πόδι, καβγάδες και το καλοκαίρι Αστρίτσι για να ξεκινήσουν καλά οι διακοπές!
Η πρώτη μου (επαγγελματική) παράσταση …
- Και πάλι Θεσσαλονίκη. Ένα ονειρικό έργο και μια ονειρεμένη παράσταση. “Κάτω από το Γαλατόδασος” του Ντύλαν Τόμας στο Studio Ora σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη. Είχα εμφανιστεί σε αυτήν την πρώτη μου ακρόαση (Αντιγόνη σε ευχαριστώ) εντελώς χύμα, το σκέφτομαι και κοκκινίζω από ντροπή. Ο Δαμιανός για κάποιο λόγο έδωσε το ΟΚ… and the rest is history.
Ο/η δάσκαλος/α (υποκριτικής) που ευγνωμονώ…
Κάθε χρόνο γνωρίζω και συνεργάζομαι με δασκάλους (εντός και εκτός εισαγωγικών), οι οποίοι, κατά κάποιο τρόπο, με ξανασυστήνουν στα βασικά του θεάτρου και της σκηνικής λειτουργίας μετατρέποντας κάθε πρόβα σε πολύτιμο μάθημα. Παρόλα αυτά και για να απαντήσω ευθέως στην ερώτηση, δύο πρόσωπα έχω να ευγνωμονώ, πρωτίστως για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν στο εναρκτήριο λάκτισμά μου: τον δάσκαλό μου στο εργαστήρι υποκριτικής Αβέρτο στη Θεσσαλονίκη, Βαγγέλη Οικονόμου και τον σκηνοθέτη μου σε 4 έως τώρα παραγωγές Δαμιανό Κωνσταντινίδη.
Είναι δύο άνθρωποι με εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις πάνω στην υποκριτική και τη σκηνοθεσία, όμως αυτή τους η σύγκρουση θαρρώ πως καλλιέργησε μέσα μου την ομορφιά και τη χαρά για την τέχνη αυτή.
Αγαπημένοι ηθοποιοί…
Ένα σωρό. Ένα δείγμα χωρίς απαραίτητη σειρά προτίμησης: Γουίλεμ Νταφόε, Χοακίν Φίνιξ, Φράνσις Μακντόρμαντ, Τομ Χάρντι, Ντάνιελ Ντέι φυσικά, Έιμι Άνταμς, Ολίβια Κόλμαν, ο Μπραντ ο Πιτ όντως ναι, και ο Βαγγέλης Μουρίκης. Σίγουρα ξεχνώ πολλά ονόματα ακόμη αλλά ας σφυρίξουμε τη λήξη εδώ καλύτερα.
Ανεπανάληπτη ατάκα…
“Πάνο, χωρίς ζάχαρη ο φραπές είναι δηλητήριο”
Αλησμόνητη θεατρική παράσταση/ταινία…
Για ταινίες καλύτερα να μη μιλήσω, θα μας πάρει το πρωί. Αλλά σίγουρα τριλογία Lord of the Rings και Underground του Κουστουρίτσα. Έπη. Παράσταση, χμμ…πρόσφατα είδα τον “Τυχαίο Θάνατο ενός Αναρχικού” και έμεινα *** που κάποτε μια παρέα συναδέλφων μαζί κι ο κ. Κακλέας μαζεύτηκαν και έφτιαξαν κάτι τέτοιο. Τρέλα μόνο!
Α, μόλις θυμήθηκα και μία του κ. Μοσχόπουλου που είδα στη Θεσσαλονίκη πριν χρόνια: Mistero Buffo. Λίγα χρόνια αργότερα συναντώ ξανά την Άννα Μάσχα, αυτή τη φορά είμαστε μαζί μπροστά στην κάμερα. Ασύλληπτο. Ντάριο Φο εις διπλούν λοιπόν. Ενδιαφέρον.
Αν με ρωτάτε για παράσταση που έπαιξα εγώ, “Ερκουλίν Μπαρμπέν: οι αναμνήσεις ενός ερμαφρόδιτου” στο Μπενσουσάν Χαν στη Θεσσαλονίκη. Σ’ αυτή τη συνέντευξη, φαίνεται, έχει την τιμητική του ο Δαμιανός Κωνσταντινίδης!
Σινεμά ή θέατρο;…
Δεν έχω κάνει σινεμά. Μόλις φέτος έκανα το ξεκίνημά μου στην τηλεόραση στο “Αυτή η Νύχτα Μένει”, άρα δεν μπορώ να βγάλω ακόμη κάποιο πόρισμα. Το θέατρο πάντως, απ’ την πρώτη μου πρόβα στην ερασιτεχνική ομάδα μέχρι σήμερα, μπορεί και συμβαδίζει με τους υψηλούς ρυθμούς της καρδιάς μου, συντονίζεται με την υπερκινητικότητά μου και κάνει το σώμα μου να πάλλεται ακόμη κι αν δεν κάνω φαινομενικά τίποτα.
Είναι ένας χώρος έκφρασης και έκλυσης ενέργειας, κάτι το οποίο χρειάζομαι αλλιώς αρχίζω να τρώγομαι με τα ρούχα μου. Μια εκστατική μουσική είναι. Και η μουσική ήταν πάντα ένα σημείο συνάντησης και συμφιλίωσης με τον εαυτό μου.
Όταν υποδύομαι ένα ρόλο…
δε θέλω να τον σκέφτομαι. Θέλω να αναπνέει μέσα στα σώματα που έχω απέναντι και δίπλα μου. Να χτίζεται και να γκρεμίζεται στα βλέμματα των άλλων. Ο σκηνοθέτης των Ορφανών, Κωνσταντίνος Μάρκελλος, εδώ και ένα χρόνο που συνεργαζόμαστε βοηθά πολύ σε αυτό και τον ευχαριστώ.
Εάν δεν ήμουν ηθοποιός…
δεν θα είχα επαναπροσδιορίσει την έννοια της φτώχειας.
Στον ελεύθερο χρόνο μου…
ποιον;! Με θυμάμαι αμυδρά να ασχολούμαι με video games. Τι “ασχολούμαι” δηλαδή, το καίω.
Ονειρεύομαι να…
κάνω σύντομα ένα μεγάλο live με την μπάντα μου, τους Eli & the Portraits. Είμαστε αρκετό καιρό χώρια λόγω υποχρεώσεων. Πού θα πάει, στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε. Άντε και μ’ έναν πρώτο δίσκο!
Η πολιτική…
Μπάτε σκύλοι αλέστε. Σε έναν τόπο φωτός να επιβάλλουν με το στανιό σκοτάδι.
Η θρησκεία…
καιρό έχει να μας ενοχλήσει, δε λέω. Προσωπικά δεν με απασχολεί και δεν με ενδιαφέρει, παρά μόνο όσον αφορά το κομμάτι της πίστης. Όπου τη βρίσκει κανείς, σε όποιο θεό, φίλο, σύντροφο ή εαυτό, καλό είναι. Πού και πού θυμάμαι και κάτι λόγια της μάνας μου: “αγόρι μου στην Παναγιά μόνο να πιστεύεις γιατί είναι γυναίκα και μαμά”.
INFO Ο Χρήστος Παπαδόπουλος παίζει στην παράσταση “Ορφανά” σε μετάφραση-σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλου στο θεάτρο Γκλόρια Μικρό. Παίζουν οι ηθοποιοί: Ελένη Στεργίου, Χρήστος Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Μάρκελλος