Αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να μας αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πως ξεκίνησαν, τι αγαπούν, και τι αγαπούν να μισούν.
Είμαι ο… Δημήτρης Ροΐδης
Η μέρα που σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός…
Δεν θυμάμαι να σκέφτηκα ποτέ πως «θα ήθελα να γίνω ηθοποιός». Θυμάμαι να βρίσκω νόημα στο σκοτάδι που επικράτησε πριν ξεκινήσει μια παράσταση. Αλλά μέχρι εκεί. Το ένα έφερε το άλλο με κάποιο τρόπο. Υπήρξα μέλος της θεατρικής ομάδας Νομικής ΚΟΥΙΝΤΑ, γεγονός που μου άλλαξε την ζωή και με οδήγησε στο να δώσω εξετάσεις στην δραματική σχολή του Κ.Θ.Β.Ε. Σίγουρα δεν με ενδιέφερε πια να γίνω οικονομολόγος και ίσως το να σπουδάσω θέατρο ήταν για μένα πιο εύκολο από το να σπουδάζω Οικονομικά.
Η πρώτη μου (ερασιτεχνική) παράσταση
Στα 6 μου είχα παίξει τον ρόλο του Ιωσήφ από την Ναζαρέτ. Λέγεται πως είχα από τότε συνειδητά χρησιμοποιήσει το «Μπρεχτικό μετωπικό παίξιμο της αποστασιοποίησης» καθώς: κοιτούσα το κοινό, απηύθυνα το λόγο στην Παρθένο Μαρία -η οποία στεκόταν δίπλα μου- και με το αριστερό μου χέρι έδειχνα πίσω στο βάθος της σκηνής μια σπηλιά, μέσα στην οποία θα γεννιόταν ο υιός του Θεού.
Η πρώτη μου (επαγγελματική) παράσταση
H πρώτη μου επαγγελματική παράσταση ήταν οι «ΑΣΧΗΜΟΙ» σε κείμενο και σκηνοθεσία της ομάδας «No man’s land rabbits» το 2019. Μιας ομάδας της οποίας είμαι ιδρυτικό μέλος και φέτος ανεβάσαμε την δεύτερη μας παράσταση με καινούργια σύσταση μελών. Τα κείμενα μέχρι στιγμής είναι 100% devised, γραμμένα από τα μέλη της εκάστοτε ομάδας. Οι μουσικές, οι χορογραφίες, τα κοστούμια και τα σκηνικά επίσης όλα χειροποίητα.
Ο/η δάσκαλος/α (υποκριτικής) που ευγνωμονώ…
Δεν ευγνωμονώ μονό έναν ή μια. Το να σπουδάσω στην δραματική σχολή του Κ.Θ.Β.Ε. (εκείνων των χρόνων) ήταν η καλύτερη επιλογή που έκανα ποτέ. Ευγνωμοσύνη νοιώθω για τους περισσότερους καθηγητές και καθηγήτριες που είχα. Αν μπορούσα να ξεχωρίσω έναν δάσκαλο υποκριτικής θα ξεχώριζα τον Μιχάλη Σιώνα, για το πόσο καλά οργανωμένος ήταν σε αυτό που ήθελε να μας διδάξει.
Αγαπημένοι ηθοποιοί…
Η Κατερίνα Πέκη, ο Γκαλ Α. Ρομπίσσα, η Αγγελίνα Τερσενίδου, ο Νίκος Σέυμουρ-Σταθόπουλος και ο Κωνσταντίνος Πουλής από την «Ανασκόπηση» του Τhe Press Project.
Ανεπανάληπτη ατάκα…
«Nα, εκεί βλέπω μια σπηλιά!»
Αλησμόνητη θεατρική παράσταση/ταινία…
Χτες είδα το ΟRFEAS 2021 από τα ΦΥΤΑ. Μια μπαρόκ queer όπερα κινηματογραφημένη με πολύ πολύ τέχνη (που πιστεύω πως συνομιλεί σε μεγάλο βαθμό με το ‘’Όπως πάει το ποτάμι’’). Η ταινία είναι βασισμένη στον Ορφέα του Μοντεβέρντι και η δουλειά που έχει πέσει φαίνεται σε κάθε δευτερόλεπτο της πειραματικής αυτής ταινίας. Τα ερωτήματα που θέτει και ο τρόπος που τα σχολιάζει άλλοτε με την μορφή και άλλοτε με το περιεχόμενο είναι θεωρώ πολύ μπροστά για την εποχή μας. Σίγουρα θα με συντροφεύσει στο ταξίδι που ξεκινάμε σήμερα στο Θέατρο Σταθμός.
Σινεμά ή θέατρο;…
Θέλω πολύ να απαντήσω μουσική αλλά δεν θα το κάνω. Το θέατρο όταν είναι καλό μπορεί να σου αλλάξει τον κόσμο. Μια ταινία επίσης. Μπορεί να σε εμπνεύσει, να σε μαγέψει, να σου δώσει ορμή. Προσωπικά μου αρέσει περισσότερο να παίζω σε κοινό. Το μαζί, το εδώ και το τώρα της θεατρικής παράστασης είναι κάτι που δύσκολα αποχωρίζεται όποιος το έχει νοιώσει.
Όταν υποδύομαι ένα ρόλο…
Ξεχνάω ότι υποδύομαι. Άλλωστε μέσα στην μέρα διαρκώς μεταχειριζόμαστε θεατρικές πρακτικές για την επιβίωση μας. Η θεατρικότητα είναι κάτι που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν καθημερινά. Δεν αναφέρομαι στην μίμηση. Αναφέρομαι στην πρακτική της θεατρικότητας, στην κατοίκηση της σκηνογραφίας μιας πόλης, στην ερμηνεία των διάφορων ρόλων που ενδυόμαστε καθημερινά, τον ρόλο: του συντρόφου, του συναδέλφου, του υιού. Στην αλληλεπίδραση με το σκηνικό περιβάλλον, τους ήχους, τις χορογραφίες στα πεζοδρόμια, τον χορό των αμαξιών στους δρόμους, τα ελαφρώς μετακινούμενα γλυπτά -μια κάποια μορφή σύγχρονης αρχιτεκτονικής- της ΕΛ.ΑΣ. στην Χ. Τρικούπη.
Εάν δεν ήμουν ηθοποιός…
Θα σπούδαζα Αρχιτεκτονική; Δεν ξέρω. Σίγουρα θα έβγαζα άλμπουμ με όλα αυτά που γράφω και περιμένουν σε κάποιο φάκελο στην επιφάνεια εργασίας. Θα έκανα Live. Θα έφτιαχνα μια παραδοσιακή μπάντα για tour σε χωριά και θα έφτιαχνα και ένα μουσικό σχήμα αυστηρά Avant Garde για να μας κοροϊδεύει ο κόσμος. Ίσως να εξέδιδα και 2-3 ποιητικές συλλογές, ποτέ δεν ξέρεις.
Στον ελεύθερο χρόνο μου…
Παίζω ρεμπέτικα, γράφω μουσική, ακούω/διαβάζω ειδήσεις από συγκεκριμένα μ.μ.ε και πηγαίνω για τρέξιμο.
Ονειρεύομαι να…
Τελειώνουμε με τον covid και να βγει φάρμακο για την κοιλιοκάκη να φάω ξανά fast food.
Διαβάστε επίσης:
Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης στο Docville: «Η βία και η αγένεια μου υπενθυμίζουν ότι είμαι ζώο»
Η πολιτική…
Στέκομαι ενάντιος σε κάθε μορφή καταπίεσης. Δεν θεωρώ πως είμαι τέλειος σε αυτό και δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος που να έχει τα τέλεια αντανακλαστικά ή που να μην έχει και αυτός τα κατάλοιπα του, είτε μικροαστικά, είτε πατριαρχικά (όλοι στην ίδια κοινωνία μεγαλώσαμε) αλλά νισάφι. Το Κράτος ελέγχει την αστυνομία. Και η αστυνομία δολοφονεί. Τα σχολεία γεμίζουν φασίστες και τα πανεπιστήμια ΜΑΤ.
Όλα οδηγούν σε μια υπέρ-επιτηρούμενη κοινωνία, που μαθαίνει να αυτό-επιτηρείτε με όρους κανιβαλισμού. Τα πάρκα και οι λόφοι ιδιωτικοποιούνται, οι μισθοί πέφτουν, τα ενοίκια αυξάνονται. Το παραμύθι την ανάπτυξης βρωμάει από παντού. Η πρόοδος που μας υποσχέθηκαν γέννησε μια πανδημία και έκαψε μισό νησί για να φυτρώσουν σε 2 χρόνια ανεμογεννήτριες. Αυτά έχει ο νεοφιλελευθερισμός. Ο Άνταμ Σμίθ χρειάζεται απαραιτήτως τον Μουσολίνι -που λέει και ο Γκαλεάνο- και αν δεν θέλουμε άλλους Μουσολίνι, Χίτλερ και λοιπούς θα πρέπει να αναστοχαστούμε συλλογικά για το ποιο είναι το πολιτικό/οικονομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θέλουμε να συνυπάρχουμε.
Η θρησκεία…
Με κάποιο τρόπο αντιπαθώ όλες τις οργανωμένες θρησκείες. Στο όνομα του Θεού έχει χυθεί τόσο αίμα που ίσως να ήταν καλύτερα χωρίς αυτόν. Φυσικά αναγνωρίζω πως ο άνθρωπος είναι ένα τίποτα, ένα ακόμα είδος (υποείδος για την ακρίβεια) και δεν είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε όλες τις πτυχές του σύμπαντος και θα ήμουν μεγάλος ψεύτης αν έλεγα πως δεν αισθάνομαι δέος όταν μπαίνω σε ένα τζαμί ή ένα μοναστήρι…και όλα αυτά τα κοινότυπα. Αλλά δείτε τώρα: η Ορθοδοξία λέει και ξανά λέει «η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία» και εγώ λέω αμαρτία είναι να κηρύττεις το μίσος κάθε Κυριακή σε ανθρώπους που ήρθαν να βρουν πνευματικό αποκούμπι.
Δεν είναι θέμα εκσυγχρονισμού -θεωρώ μεγαλύτερη προσβολή την αποδοχή «επειδή έτσι κάνουμε τώρα»- αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν μέσα τους Θεό (αν ο Θεός είναι κάτι καλό με οικουμενική απεύθυνση). Εν τέλη ποιος είναι ο ρόλος της Θρησκείας; Αν είναι να σώζει τις ψυχές των πιστών τότε αυτοί δεν μπορούν να σώσουν καμία ψυχή. Σπέρνουν το μίσος και επικαλούνται την χριστιανική ηθική. Έπειτα μπαίνουν στα πανάκριβα αμάξια τους και φεύγουν. Είναι επιχειρηματίες όχι ιερείς. Και δεν κόβουν και απόδειξη. Καλύτερα ψυχοθεραπεία.
INFO
O Δημήτρης Ροΐδης συμμετέχει στην παράσταση «Όπως πάει το ποτάμι» του Μάρτιν Σέρμαν
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 18:00, από 26 Νοεμβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Ερμηνεύουν: Περικλής Μουστάκης (Μπο), Μάνος Καρατζογιάννης (Ρούφους), Δημήτρης Ροΐδης (Χάρυ)
Μετάφραση: Αντώνης Πέρης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Λεοντάρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κλειώ Παπατζανάκη Χρυσοβέργη
Σκηνικά-κοστούμια-σχεδιασμός βίντεο: Μικαέλα Λιακατά
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας
Θέατρο Σταθμός
Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)
τηλ. 210 52 30 267
