Στη στήλη New Entries αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να μας αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πώς ξεκίνησαν, τι αγαπούν και τι αγαπούν να μισούν…
Είμαι ο… Αλέξανδρος Καναβός.
Η μέρα που σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός… πρέπει να ήταν μία από εκείνες τις μέρες που κρυφά (επειδή ντρεπόμουν ακόμη…) ετοίμαζα φανταστικά αυτοσχέδια σενάρια στο δωμάτιό μου και εννοείται έπαιζα όλους τους ρόλους μόνος μου. Κάπου στα 8 πρέπει να ξεκίνησε όλο αυτό… Συνειδητά όμως, η απόφαση να γίνω ηθοποιός ήρθε στην τελευταία χρονιά του Γυμνασίου. Απλά ήρθε κι έμεινε!
Η πρώτη μου (ερασιτεχνική) παράσταση… το 2005 στην ερασιτεχνική ομάδα του Δήμου Χαλανδρίου. Είχαμε ανεβάσει μια συρραφή σκηνών από διάφορα θεατρικά έργα παγκοσμίου ρεπερτορίου. Εγώ συμμετείχα στα 2, στους Μικρούς Φαρισαίους του Ψαθά και στο «Εμείς και ο χρόνος» του Πρίσλεϊ. Ήμουν ο μικρότερος του θιάσου και θυμάμαι μου είχαν βάλει ψεύτικο μουστάκι, ταλκ στα μαλλιά για να γκριζάρουν, γιατί έπαιζα έναν 50άρη. Όλο λάθος!
Η πρώτη μου (επαγγελματική) παράσταση… η παράσταση “Pedestal” του Θάνου Παπακωνσταντίνου, που παρουσιάστηκε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης το 2012. Ήμουν στο 3ο έτος στη σχολή και η χαρά μου όταν έμαθα πως θα συμμετέχω στη συγκεκριμένη παράσταση δεν περιγράφεται. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο με το σκηνοθέτη ήμουν κάπου στην Αλεξάνδρας, αν θυμάμαι καλά και άρχισα να χοροπηδάω από τη χαρά μου!
Ο δάσκαλος (υποκριτικής) που ευγνωμονώ…: ο φίλος μου και συνάδελφος Βαγγέλης Ρωμνιός, που δυστυχώς έφυγε από τη ζωή πολύ νωρίς. Ήταν ο άνθρωπος που με προετοίμασε να δώσω εξετάσεις για τις δραματικές σχολές και ο πρώτος άνθρωπος που μου είπε πως, πέρα από τα φώτα, τη λάμψη, το συναίσθημα, την ανάλυση και τις φιλοσοφίες, «το θέατρο είναι χειρωνακτική εργασία». Λίγους μήνες μετά, έχοντας ξεκινήσει τις σπουδές μου στη δραματική σχολή του «Εμπρός», κατάλαβα πολύ καλά τι εννοούσε. Και το θυμάμαι μέχρι σήμερα.
Αγαπημένοι ηθοποιοί…: Έμιλυ Κολιανδρή, Γαλήνη Χαζηπασχάλη, Μιχάλης Σαράντης, Λυδία Φωτοπούλου, Γιώργος Γάλλος, Μαρία Πρωτόπαππα, Γιάννης Νιάρρος, Ιωάννα Μαυρέα, Μαρία Σκουλά, Στάθης Σταμουλακάτος… υπάρχουν τόσοι πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι που εκτιμώ και θαυμάζω! Ανέφερα μόνο κάποιους εξ αυτών, που εκτιμώ όχι μόνο για το ταλέντο τους αλλά και για το γεγονός πως ότι έχουν να πουν το λένε μέσα από την ποιότητα της δουλειάς τους.
Ανεπανάληπτη ατάκα…: Είμαι ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει στα 90s. Δεν κρύβω λοιπόν την αγάπη μου για αυτή τη δεκαετία και φυσικά για τις σειρές της. Ανεπανάληπτη ατάκα λοιπόν για μένα δε θα είναι μία αλλά ό, τι έχει πει η Ντένη Μαρκορά στους “Δύο Ξένους”!
Αλησμόνητη θεατρική παράσταση…: Δε θα ξεχάσω ποτέ πιστεύω, την «Γκόλφω» του Νίκου Καραθάνου στο Εθνικό. Οι ερμηνείες των ηθοποιών, η σκηνοθετική ματιά, οι υπέροχες μουσικές, η επιβλητική και ταυτόχρονα απλή σκηνογραφία, αλλά κυρίως το γεγονός πως κατάφερε ο σκηνοθέτης να αναδείξει το σπουδαίο και λυρικό κείμενο του Περεσιάδη διώχνοντας μακριά την ταμπέλα του «βουκολικού δράματος» που του είχε «φορεθεί» στη συλλογική μνήμη, είναι κάποιοι μόνο από τους λόγους που θα θυμάμαι αυτή την παράσταση. Και φυσικά, δε θα ξεπεράσω ΠΟΤΕ την ερμηνεία της Λυδίας Φωτοπούλου. Ποτέ όμως!
Σινεμά ή θέατρο;… Μη έχοντας ασχοληθεί ως ηθοποιός σε μεγάλο βαθμό με το σινεμά, χωρίς πολλή σκέψη θα πω θέατρο. Για όλους τους κλισέ λόγους που επιλέγει ένας ηθοποιός το θέατρο. Γιατί τα πράγματα στο θέατρο συμβαίνουν στο περίφημο «εδώ και τώρα». Γιατί μια θεατρική παράσταση είναι κάθε βράδυ διαφορετική, ένας ζωντανός οργανισμός που «αναπνέει» και μετατοπίζεται κάθε φορά ανάλογα με τις σχέσεις των ηθοποιών επί σκηνής, που κάθε φορά είναι άλλες, ανάλογα με το διαφορετικό κοινό και τη σχέση που δημιουργείται με αυτό, ανάλογα με το «λάθος» που θα γίνει και θα διαταράξει την εύθραυστη ισορροπία της παράστασης.
Κι αυτός είναι και ο λόγος που θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που τα τελευταία χρόνια συνεργάζομαι με καλλιτέχνες όπως ο Λάζαρος Βαρτάνης, ο Στέφανος Παπατρέχας, ο Φάνης Σακελλαρίου, που, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, λαμβάνουν υπόψη και αγκαλιάζουν όλα τα παραπάνω.
Χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά πως θεωρώ το σινεμά πιο εύκολο ή λιγότερο δημιουργικό. Απλώς μιλάμε για διαφορετικούς κώδικες, που αν μπεις στη διαδικασία να τους γνωρίσεις και να τους «σπάσεις» έχουν τη δική τους μαγεία και ομορφιά.
Όταν υποδύομαι ένα ρόλο… προσπαθώ να θυμάμαι πάντα πως όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι. Είναι πολύ εύκολο για τους ηθοποιούς να «ζήσουν το δράμα τους», να «βουτήξουν βαθιά στα μύχια της ψυχής τους για να ανακαλύψουν τις κρυφές πτυχές του ανθρώπου που υποδύονται», να πάρουν τελικά τον εαυτό τους πιο σοβαρά από όσο μπορεί να χρειάζεται! Σαφέστατα και χρειάζονται όλα, ό,τι μπορεί να βοηθήσει τον καθέναν από μας να «το ζήσει». Καλό είναι όμως να μην ξεχνάμε το παιδί μέσα μας που θέλει να παίξει και να περάσει καλά! Γιατί νομίζω πως τελικά αυτός είναι ένας λόγος που γινόμαστε ηθοποιοί: να κρατήσουμε ζωντανό το παιδί που υπάρχει μέσα μας.
Εάν δεν ήμουν ηθοποιός… θα ήμουν κάποιος άλλος!
Αγαπώ… τους φίλους μου. Τις διακοπές στο βουνό ή σε ήρεμες παραλίες. Το παστίτσιο της μαμάς. Τον τρόπο που οι άνθρωποι μπορούν να με εκπλήξουν με μικρά και φαινομενικά ασήμαντα πράγματα. Τα Χριστούγεννα στην πόλη. Τις στιγμές που γελάω δυνατά μέχρι δακρύων. Το γαλάζιο του ουρανού της Αθήνας. Τα ελληνικά τραγούδια και σήριαλ της δεκαετίας του 90. Το να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή και να τα χάνω. Τα βιβλία του Τομ Ρόμπινς. Τα βιβλία γενικά, μάλλον. Τη γεμάτη κόσμο Αθήνα.
Σιχαίνομαι… τη γαϊδουριά και την έλλειψη ενσυναίσθησης στους ανθρώπους. Τις κατσαρίδες. Την υπερβολική γκρίνια και τη μιζέρια. Τις μπάμιες. Τις κατσαρίδες. Τους δήθεν ανθρώπους, που επειδή κάποια καλλιτεχνική δημιουργία φέρει την υπογραφή του εκάστοτε mainstream καλλιτέχνη, αυτόματα κατατάσσεται στα αριστουργήματα. Τις κατσαρίδες. Τη «δηθενίλα» ως εθνικό σπορ. Το πατριαρχικά δομημένο dnaμας με τις βαθιές του ρίζες. Τις κατσαρίδες.
Ονειρεύομαι... να έρθει η μέρα που δε θα χρειάζεται να δηλώνω την όποια σεξουαλική μου προτίμηση για να καθοριστώ και να καταταχθώ σε κάποια κατηγορία στα μάτια της κοινωνίας.
Η πολιτική… υπάρχει παντού και σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Από την επιλογή της ψήφου μου μέχρι τον τρόπο που θα επιλέξω να συμπεριφερθώ στον άστεγο που συναντάω στο δρόμο. Δυστυχώς άργησα λίγο να το καταλάβω αυτό, καθώς μεγάλωσα με αναφορές σύμφωνα με τις οποίες η πολιτική δεν ήταν «της μόδας», μην μπορώντας να κατανοήσω πως και η ίδια η «απολιτίκ» στάση έχει τελικά πολιτική θέση.
Όσον αφορά στην πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα, φοβάμαι πως βιώνουμε μία από τις πιο επικίνδυνες περιόδους από τη μεταπολίτευση και μετά, για να μην πω την πιο επικίνδυνη. Ο απροκάλυπτα δεσποτικός τρόπος με τον οποίο συμβαίνουν τερατώδη για τη δημοκρατία πράγματα, με τρομάζει. Σε όλους τους τομείς.
Η θρησκεία… δεν έχει κάποια ιδιαίτερη θέση στη δική μου ζωή και στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Θα ήθελα πολύ να πιστέψω και σε ένα βαθμό, ζηλεύω τους ανθρώπους που πιστεύουν γιατί η πίστη σου δίνει δύναμη. Είναι σημαντικό να έχεις κάπου να στραφείς όταν τα γεγονότα της ζωής σε ξεπερνάνε. Η δική μου πίστη είναι η πίστη στον άνθρωπο, στη δύναμη και στην αδυναμία του. Τετριμμένο, αλλά κάπως έτσι το νιώθω.
INFO
Ο Αλέξανδρος Καναβός είναι ηθοποιός και μεταξύ άλλων παραστάσεων, από τις 24 Οκτωβρίου, θα μπορούμε να τον δούμε στο Θέατρο Βαφείο- Λάκης Καραλής στη θεατρική δουλειά «Ονόριο, τα ανομήματα ενός εγκληματία» του Στέφανου Παπατρέχα, σε σκηνοθεσία Λάζαρου Βαρτάνη και Στέφανου Παπατρέχα.
