Αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να μας αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πως ξεκίνησαν, τι αγαπούν, και τι αγαπούν να μισούν.
Είμαι ο… Γιάννης Ασκάρογλου
Η μέρα που σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός…
Η μέρα αυτή ανέτειλε όταν, φοιτητής ήδη, παρακολούθησα μια παράσταση από την ερασιτεχνική θεατρική ομάδα στην Άνοιξη (μακρινά προάστια της Αθήνας). Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου με τύφλωσαν ως Τειρεσία σε αυτοσχεδιασμό σε εργαστήρι της Θεατρικής ομάδας του Πολυτεχνείου. Το μεσημέρι άρχισε στην προετοιμασία για δραματική σχολή, σε ένα διαμέρισμα στα Εξάρχεια. Αυτό διήρκεσε πολύ, πήρε χρόνια να θερμάνει την ξένη, κρύα χώρα που βρέθηκα μετά… άλλες σπουδές, άλλη ζωή… το απόγευμα ήταν η πτήση της επιστροφής… και η μέρα δεν έχει τελειώσει ακόμα…
Η πρώτη μου (ερασιτεχνική) παράσταση …
Πρώτες στην καρδιά μου: «Όρνιθες», ως μέλος χορού και ως χαρούμενος γεωμέτρης ‘Μέτων’ στην ομάδα «Ησίοδος» της Άνοιξης. «Το παιχνίδι της σφαγής» στην Θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου στην οποία χρωστάω επίσης πολλά. Σε αυτές τις ομάδες γνώρισα έναν «άλλο κόσμο», άγνωστο για εμένα ως τότε, το παιχνίδι του θεάτρου και τους ανθρώπους του, τόσο αληθινά όσο ο κόσμος της παιδικής μου αθωότητας.
Η πρώτη μου (επαγγελματική) παράσταση …
Πρώτη και στην καρδιά μου: η παράσταση «Άτιτλη Βία» με την ομάδα «Legω», σε σύλληψη-σκηνοθεσία Κώστα Ανδρικόπουλου. Ο πρώτος σπόρος για αυτό το ταξίδι μπήκε στο μάθημα υποκριτικής 3ου έτους της Μαριάννας Κάλμπαρη στο Θέατρο Τέχνης. Το ολιγόλεπτο προσχέδιο παράστασης βραβεύτηκε στο Bob Theatre Festival 2013 και έτσι μπόρεσε να εξελιχθεί σε μικρή, επαγγελματική παραγωγή. Η παράσταση, σκηνικά και κειμενικά, ήταν devised, δηλαδή ‘επινοήθηκε’ από όλη την 5-μελή ομάδα ηθοποιών, κάτι που απαιτεί ταυτόχρονα ομαδικό πνεύμα, αλλά και ατομική πρωτοβουλία και ευθύνη, κάτι σαν τη δημοκρατία δηλαδή.
Ο/η δάσκαλος/α (υποκριτικής) που ευγνωμονώ…
Από κάθε πραγματικό «δάσκαλο» μπορεί κανείς να κερδίσει σημαντικά, όχι μόνο για την τέχνη της υποκριτικής, αλλά για την στάση απέναντι στη τέχνη και τον άνθρωπο. Από δασκάλους υποκριτικής θα ξεχώριζα με δυσκολία τους εξής: την Μαριάννα Κάλμπαρη για την μεθοδολογική σαφήνεια στην διδασκαλία και την ακεραιότητα χαρακτήρα, την Μάνια Παπαδημητρίου για μια εναλλακτική στην συνήθη στανισλαβσκική προσέγγιση, τον Δημήτρη Δεγαΐτη για την σύνδεση κίνησης και υποκριτικής.
Δεν θα ήθελα να παραλείψω όμως την αγαπημένη μου δασκάλα χορού Ανθή Θεοφιλίδη και τους καθηγητές υποκριτικής και χορού που είχα την τύχη να παρακολουθήσω μαθήματά τους στην σχολή Bristol Old Vic Theatre School, κατά την παραμονή μου στην Αγγλία. Τέλος, για την συνύπαρξη ακαδημαϊκής τεκμηρίωσης και θεατρικής πρακτικής, θα ήθελα να αναφέρω τους καθηγητές Γιάννη Λεοντάρη και Χριστίνα Ζώνιου στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Θέατρο και Κοινωνία» που παρακολουθώ.
Αγαπημένοι ηθοποιοί…
Πάρα πολλοί ηθοποιοί, γνωστοί, άγνωστοι ή ερασιτέχνες μου έχουν προσφέρει, ως κοινό, αναμνήσεις που σφράγισαν το χρόνο… κυρίως δευτερόλεπτα σιωπής…
Ανεπανάληπτη ατάκα…
Κάθε συνεργασία μου αφήνει ανεξίτηλη τουλάχιστον μία… Από τις πιο πρόσφατες και πιο γλυκιές αναμνήσεις: «πιντιά!!» («παιδιά» με γαλλική προφορά)
Αλησμόνητη θεατρική παράσταση/ταινία…
Πάλι με δυσκολία να ξεχωρίσω, αναφέρω ενδεικτικά θεατρικές παραστάσεις: «Ιούλιος Καίσαρας» από Ν. Καραθάνο, «Ερωφίλη» από Θέατρο Χώρος, «Πέρσες» από Θέατρο Άττις (στην Επίδαυρο), «Πρώτη Ύλη» από Δ. Παπαϊωάννου.
Από τον τεράστιο κινηματογραφικό πλούτο, πάλι ενδεικτικά αναφέρω το «Dogville», «12 ένορκοι», «Old boy», «Into the wild», πολλές ταινίες του Ken Loach, «Cassandra’s Dream», «Noviembre», «Ταξίδι στα Κύθηρα», «Κλέφτης ποδηλάτων», «The wave», «Nostalgia» και πολλές άλλες.
Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης στο Docville: «Η βία και η αγένεια μου υπενθυμίζουν ότι είμαι ζώο»
Σινεμά ή θέατρο; (και γιατί)…
Προς τι το δίλλημα; Το σινεμά είναι στα όνειρά μου, εύχομαι να έρθει σύντομα… Αλλά το ανεπανάληπτο της θεατρικής εμπειρίας, οι στιγμές που, θεατές και δημιουργοί, όλοι οι παρόντες, και οι απόντες ακόμα, μετέχουμε σε κάτι κοινό, ίσως αυτές είναι να πραγματικά αιώνιες…
Όταν υποδύομαι ένα ρόλο…
Παρατηρώ τον κόσμο, και εμένα φυσικά, πιο προσεκτικά και συνεχώς εκπλήσσομαι: πόσο φως και πόσο σκοτάδι κρύβουμε μέσα μας… θυσιάζοντάς τα σε μια ‘κανονικότητα’ συμπεριφοράς… όμως αυτά είναι πολύτιμα υλικά για τον ηθοποιό.
Εάν δεν ήμουν ηθοποιός…
«You can do anything, but not everything» είπε κάποιος… Θεραπευτής εναλλακτικής ιατρικής, πολιτικός μηχανικός (όπως λένε κάποιοι φίλοι μου και τους φίλους τους εμπιστευόμαστε), ή «κάτω από καθαρό ουρανό» οδηγός βουνού, σε ορειβατικό καταφύγιο, travel blogger… όχι πάντως μια, δοκιμασμένη καιρό, δουλειά γραφείου… αφήνοντας το ένστικτο της εργασιακής ασφάλειας να παραπονιέται…
Στον ελεύθερο χρόνο μου…
Ξαναβρίσκω την ελευθερία μου… με εκδρομές σε βουνό, κηπουρική, φωτογραφικές εξορμήσεις, αρκετό θέατρο / σινεμά, είτε με καλή παρέα είτε χωρίς παρέα.
Ονειρεύομαι να…
…να λέμε ιστορίες, να τραγουδάμε και να χορεύουμε, μαζί, γύρω από μια φωτιά, οι σπίθες να γίνονται αστέρια στο ουρανό, οι στάχτες να ανακατεύονται με το υγρό χώμα και να μοσχοβολούν τα παιδικά μας χρόνια…
Ο Πάνος Βλάχος μιλάει στο Docville για τον «Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού» του Ντάριο Φο
Η πολιτική…
Τα πάντα δεν είναι πολιτική; Η οποιαδήποτε επιλογή μας είναι πολιτική και ηθική: πώς εργαζόμαστε, πώς και αν διεκδικούμε, πώς ζούμε και πώς συ-ζούμε, από πού, τι, πώς και πόσο αγοράζουμε ή καταναλώνουμε… Πολιτική για εμένα δεν είναι η οποιαδήποτε ιδεολογία, αλλά η όσο το δυνατόν πολυπρισματική αντίληψη της πραγματικότητας (διόλου εύκολο με την ελλιπή ελευθερία του τύπου στα ελληνικά ΜΜΕ) και η καθημερινή εφαρμογή της ηθικής μας. Πώς εξασκούμε άραγε την δημοκρατική μας ελευθερία και καθήκον; Πώς μπορεί να ‘επαφίεται’ σε εμάς, αν δεν την γνωρίζουμε καν;
Προσωπικά, ντρέπομαι που μόλις πριν μερικούς μήνες διάβασα για πρώτη φορά το ισχύον Σύνταγμα…. Το Σύνταγμα του 1843 βρισκόταν σε περίοπτη θέση όταν ήμουν σχολείο, αλλά μόλις πρόσφατα έμαθα πόσο επιφανειακώς εφαρμόστηκε. Αν μια κοινωνία κρίνεται από το πώς μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους, τότε δυστυχώς έχουμε πολύ δρόμο ακόμα, αλλά πιστεύω πως η ελπίδα βρίσκεται σε μικρές κοινότητες, σε συλλογικότητες, στην αυτο-οργάνωση, στην αποκεντροποίηση. Σε τέτοιες κλίμακες η εξουσία είναι αρκετά μικρή, δηλαδή λιγότερο πιθανό να διαφθείρει, και αρκετά προσιτή δηλαδή περισσότερο πιθανό να ελεγχθεί.
Η θρησκεία…
Ίσως δεν μας είναι τόσο απαραίτητη, σε αντίθεση με την πίστη. Από ανθρώπους που πιστεύουν σε κάτι έχουν γίνει μέχρι και θαύματα…
INFO
Ο Γιάννης Ασκάρογλου συμμετέχει στην παράσταση «Σε ποιόν ανήκει η γη;» από την ομάδα Όχι Παίζουμε / UrbanDig Project
Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 20:00 για περιορισμένες παραστάσεις.
Διασκευή, επεξεργασία & σύνθεση κειμένων: Παναγιώτα Πανταζή
Σκηνοθέτης: Γιώργος Σαχίνης
Χορογράφος: Ειρήνη Αλεξίου
Μουσικός συνθέτης: Θάνος Κοσμίδης
Σκηνογράφος / Ενδυματολόγος: Άννα Μαγουλιώτη
Σχεδιάστρια Φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
Ερμηνεύουν: Γιώργος Φριντζήλας, Γρηγόρης Μπαλλάς, Γιάννης Ασκάρογλου
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Σημείο, υπό τον γενικό τίτλο «Σε ποιόν ανήκει η γη;» οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν δυο ξεχωριστές, αλλά αλληλένδετες παραστάσεις: «Θάνος Βλέκας» και «Κάτω από Καθαρό Ουρανό»
‘Ωρες παραστάσεων
Θάνος Βλέκας: Ώρα έναρξης 20:45 (50΄)
«Κάτω από Καθαρό Ουρανό»: Ώρα έναρξης 21:45 (40΄)
Ομιλίες: Ώρα έναρξης 20:00
Θέατρο ΣΗΜΕΙΟ
Χαριλάου Τρικούπη 4, Καλλιθέα
2109229579
