Αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να μας αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πως ξεκίνησαν, τι αγαπούν, και τι αγαπούν να μισούν.
Είμαι ο… Δημήτρης ο Βουτσάς (του Γεωργίου, του Δημητρίου, του Γεωργίου, του Δημητρίου… ως εκείνη τη γενιά γνωρίζω!), ο σαλονικιός που όμως τα τελευταία δέκα χρόνια ζω μόνιμα στην Αθήνα.
Τραγουδάω… έντεχνη ελληνική μουσική, όμως με την έννοια της ποιότητας και διαχρονικότητας του στίχου και όχι με την ευρύτερη αναφορά στον όρο, η οποία δε με βρίσκει πολύ σύμφωνο. Έχουμε υπέροχα ελληνικά τραγούδια σε πολλά είδη μουσικής, Έχω μεγάλη αγάπη στο λαϊκό τραγούδι και θέλω κάποια στιγμή να καταπιαστώ με αυτό.
H σχέση μου με τη μουσική… ξεκίνησε στα φοιτητικά χρόνια, αν το θέσουμε ως το ‘πότε αποφάσισα να γίνω τραγουδιστής’! Νωρίτερα δε μ’ άφηναν οι γονείς για να μην ξεμυαλιστώ και θελήσω να ασχοληθώ με αυτό! Χάχα.. Ώσπου μια μέρα, μπήκα χωρίς δεύτερη σκέψη στο Ωδείο της πόλης που σπούδαζα και κρυφά από όλους ξεκίνησα το τραγούδι. Αρχικά στο jazz, έπειτα όταν επέστρεψα στην Θεσσαλονίκη κλασικό, ύστερα πια στο σύγχρονο! Αν εννοείς όμως γενικότερα, ευθύνεται ένα πικάπ στο σπίτι με δίσκους που ενώ ξεκίνησε ως παιχνίδι σιγά σιγά έγινε εμμονή κι έπειτα εξάρτηση!
Καλλιτέχνες “είδωλα”… έχω πολλούς! Όμως, αν έπρεπε οπωσδήποτε να αναφέρω κάποιους, θα το έκανα με κριτήριο την πορεία και το ταλέντο της φωνής τους, όπως τον Γιώργο Νταλάρα, τη Χαρούλα Αλεξίου και τον Δημήτρη Μητροπάνο. Στη δε διεθνή σκηνή, είναι αδύνατον να περιοριστώ και να αναφέρω ορισμένους, είναι πάρα πολλοί!
Σιχαίνομαι… οτιδήποτε αποπροσανατολίζει, ειδικά τα νέα παιδιά, όπως το ότι όλα γίνονται εύκολα και χωρίς κόπο. “Γίνε influencer-πούλα σάρκα και sexiness-σιγά το πράγμα-βγάλε φράγκα”.
Αγαπώ… τα ταξίδια και ανυπομονώ να καταφέρω να πραγματοποιήσω ένα, σύντομα! Θέλω πολύ να βρεθώ κάπου στην Σκανδιναβία ή και ακόμα πιο μακριά όπως στη νότια Αφρική.
Όταν δεν παίζω μουσική… βασανίζω κόσμο σε πισίνες! (είμαι και προπονητής κολύμβησης!)
H πολιτική… περνάει κι αυτή τη δική της κρίση! Δεν υπάρχουν πρόσωπα που ικανά να εμπνεύσουν, να πείσουν και να ηγηθούν ουσιαστικά, αλλά και να υπήρχαν… το πλαίσιο πια είναι πολύ διαφορετικό σε σχέση με παλαιότερα. Είναι πιο… παγκοσμιοποιημένο, οι αποφάσεις πολλές φορές έρχονται από ‘άνωθεν’ και οι συμμαχίες ή το να ανήκεις κάπου μοιάζει πιο αναγκαίο από ποτέ για να μη σε φάει η μαρμάγκα. Έτσι φαίνεται τουλάχιστον! Επίσης θεωρώ ότι, ως κοινωνία τείνουμε προς το απολιτίκ, όμως θέλω να πιστεύω πως δε θα κρατήσει για πολύ και σύντομα ο κόσμος θα αντιληφθεί το αδιέξοδο στο οποίο οδεύουμε και θέλω να πιστεύω ότι θα ξεσηκωθεί!
Η θρησκεία… δε θα σου πω ότι δεν είναι αναγκαία, το αντίθετο! Διότι πολλοί άνθρωποι βρίσκουν ένα νόημα για τη ζωή τους κι έναν οδηγό και αυτό είναι πολύ σεβαστό. Αρκεί να μην προσηλυτίζει, να μη φανατίζει και να μην περιθωριοποιεί όσους δεν ανήκουν σε αυτήν. Για μένα ο σκοπός της είναι να δείχνει το φως και να έχει μια αγκαλιά για όλους και όχι να δείχνει με το δάχτυλο. Η βάση των θρησκειών ίσως να είναι έτσι… σίγουρα όχι όμως η πλειοψηφία των εκπροσώπων της!
Η μουσική… είναι σαν κάτι πολύ αναγκαίο, όπως η τροφή, το νερό, σαν το οξυγόνο, σαν το χρώμα στη ζωή μας. Θεωρώ πως ακόμα κι αυτοί που δεν το πιστεύουν… αν τους το στερήσεις πραγματικά, θα το παραδεχτούν!
Αγαπημένοι μου στίχοι… “Μ΄ ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό, ξεκινήσαμε κι οι δυο μας…”, πόσο όμορφο, πόσο απλό και πόσο αληθινό!
Τραγούδι που δεν ανήκει στο στυλ που παίζω αλλά θα ήθελα να έχω τραγουδήσει… είναι το “Πιάνω Φωτιά” των Μπλε.
Ο νέος μου δίσκος… έχει τίτλο ‘Βλέμμα στο Βυθό’ σε μουσική Μίμη Νικολόπουλου, στίχους Φωτεινής Λαμπρίδη και μια συμμετοχή του Γιάννη Βασιλόπουλου και κυκλοφορεί από τη Μικρή ‘Αρκτο. Είναι ένας δίσκος που φτιάχτηκε αβίαστα, με πολλή αγάπη και το αποτέλεσμα ήταν να βγει μια δουλειά που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος!
Θα με δείτε και θα με ακούσετε… live τις Τετάρτες 15, 22 και 29 του Δεκέμβρη στο θέατρο RADAR, σε μια μουσικοθεατρική παράσταση βασισμένη σε μια ιδέα του παραγωγού μας Παρασκευά Καρασούλου, της οποίας τα κείμενα υπογράφουν οι στιχουργοί του άλμπουμ Φωτεινή Λαμπρίδη και Γιάννης Βασιλόπουλος.
Η μουσική της παράστασης και του δίσκου ανήκει στον Μίμη Νικολόπουλο και θα με πλαισιώνουν δυο εξαιρετικά νέα παιδιά η Εύα Μυλωνά στο ακορντεόν και ο Αλέξανδρος Καζάζης στην κιθάρα, δίνοντας έναν πολύ ιδιαίτερο ήχο και ύφος, καθώς και μια ομάδα ηθοποιών οι οποίοι αποκλειστικά θα ‘κρυφακούγονται’! Σκηνοθετεί ο Σταύρος Ράγιας και η σκηνογραφία ανήκει στον Ανδρέα Γεωργιάδη.
Oρφέας Περίδης: «Οι παρέες γεννούν τα τραγούδια» [Συνέντευξη]
