Αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να μας αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πως ξεκίνησαν, τι αγαπούν, και τι αγαπούν να μισούν.
Είμαι ο... Αλέξης Βαγενάς, γεννήθηκα στη Λάρισα και κατοικώ στο Βόλο από το 1978. Αρχιτέκτονας στο επάγγελμα και σαξοφωνίστας.
Παίζω… rock, blues, jazz και latin, χρειάστηκε δε να παίξω και σε διάφορα είδη ελληνικής μουσικής, ανάλογα με τις εκάστοτε συνεργασίες μου. Το προσωπικό μου project The Elephant Breath κινείται σε dark jazz μονοπάτια με στοιχεία από trip-hop και funk μέχρι rock και world music.
H σχέση μου με τη μουσική ξεκίνησε… από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 όταν, λόγω μεγαλύτερης αδελφής, άκουγα την αμερικάνικη μουσική εκείνης της εποχής, rockabilly, Presley, Little Richard, Perry Como, Chubby Checker, Bill Haley….. Την εφηβεία μου την πέρασα ακούγοντας τις μπάντες της λεγόμενης British Invasion: Beatles, Stones, Animals, Kinks. Μετά το ’69, όταν πρωτάκουσα King Crimson, Atomic Rooster, Pink Floyd, Jethro Tull, τα πράγματα ‘αγρίεψαν’ γιατί αυτή η μουσική ήταν πολύ πιο περίπλοκη και απαιτητική στην ακρόαση. Όπως και να’ χει, όλοι αυτοί αποτέλεσαν την βάση της μουσικής μου αισθητικής, η οποία σε συνδυασμό με τα ακούσματα από John Coltrane, Miles Davies, Antonio Carlos Jobim, που ασχολήθηκα σε μεγαλύτερη ηλικία, διαμόρφωσαν τον τρόπο που παίζω (τουλάχιστον ως προσπάθεια).
H πιο σημαντική επαγγελματική μου στιγμή μέχρι σήμερα… είναι η παραγωγή αυτού του άλμπουμ, του “Fear”, γεγονός που στην ηλικία μου ακούγεται μάλλον παράδοξο. Ωστόσο είχα σημαντική βοήθεια από τον γιό μου Γιάννη Βαγενά, των Naxatras, που έκανε τη μίξη και το video clip του single, ο οποίος με ενθάρρυνε να το προχωρήσουμε.
Αγαπώ… τα drones, τις μοτοσυκλέτες και την θάλασσα.
Σιχαίνομαι… την κρέμα γάλακτος στα φαγητά.
Όταν δεν τραγουδάω… κοιμάμαι.
Καλλιτέχνης «είδωλο»… Keith Richards φυσικά! Βέβαια, παραείμαι μεγάλος για «είδωλα» πια. Όμως θα ικανοποιούσε πολύ την ματαιοδοξία μου αν η μουσική μου τύχαινε αποδοχής από τους ακροατές, τουλάχιστον από όσους αγαπούν το dark – ambient ύφος.
Αγαπημένοι στίχοι... “Because” των Beatles.
Τραγούδι που δεν ανήκει στο στυλ που παίζω αλλά θα ήθελα να έχω ερμηνεύσει… το “Unchained Melody” όπως το είπε ο Elvis.
Η μουσική είναι σαν... όνειρο θερινής νύχτας.
Αν δεν ήμουν σαξοφωνίστας… θα ήθελα να είμαι μπασίστας.
Η πολιτική… Άλλη ερώτηση, please!…
Η θρησκεία… Θεός υπάρχει, το μόνο βέβαιο!
Στα άμεσα σχέδια μου…. Η παραγωγή του άλμπουμ ‘The elephant breath II’.
Ο νέος μου δίσκος/το νέο μου single… Το “The Elephant Breath” δεν είναι μια μπάντα με την στενή έννοια του όρου, αλλά ένα ανοιχτό και ευέλικτο project, στο οποίο επιδιώκω την εισαγωγή διαφόρων μουσικών στοιχείων του κόσμου, από θρησκευτικούς ψαλμούς μέχρι αφρικάνικα κρουστά καθώς και την συμμετοχή άλλων μουσικών που προσθέτουν με το παίξιμο τους στις συνθέσεις.
Ευγνωμονώ βεβαίως και την σημερινή τεχνολογία για τις άπειρες δυνατότητες που προσφέρει. Αυτό που μου ‘βγαίνει’ όταν γράφω είναι ένα dark-doom feeling, το οποίο βασίζεται στο βαρύ μπάσο και σε πιανιστικά riffs. Με την προσθήκη του τενόρου σαξοφώνου και τα ‘υπόγεια’ σκοτεινά synthies, το αποτέλεσμα πλησιάζει πολύ σ’αυτό που έχω στο μυαλό μου. Εννοείται ότι πρόκειται για μουσική συναισθημάτων και εικόνων.
Θα με δείτε/ακούσετε… Σε μικρούς χώρους στον Βόλο, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, αλλά εκεί θα με δείτε μάλλον πιο “ζωηρό” απ’ ότι στον δίσκο μου!
