Στη στήλη New Entries αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να μας αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πως ξεκίνησαν, τι αγαπούν, και τι αγαπούν να μισούν…
Eίµαι η… Παρασκευή Δουρουκλάκη.
H μέρα που αποφάσισα ότι θα γίνω ηθοποιός… Θυμάμαι από μικρή να παρατηρώ τον εαυτό μου μέσα στη ζωή μου με ένα τρίτο μάτι. Ένιωθα ηθοποιός σε όλα με έναν τρόπο και το τρίτο μάτι ήταν ένας ουδέτερος παρατηρητής. Από την κοιλιά της μητέρας μου είχα σκεφτεί να γίνω ηθοποιός και όλο υπήρχε ένα «μετά», μετά από τί δεν ήξερα, κάτι φοβόμουν.
Εάν πρέπει να ορίσω ημέρα απόφασης του να εκπαιδευτώ την υποκριτική είναι περίπου στα 22 μου όταν είχα πάρει το πτυχίο της Νομικής Σχολής και δούλευα σε δικηγορικό γραφείο. Οι συνθήκες εργασίας μου ήταν άψογες. Θυμάμαι όμως ένα μεσημέρι που είχε φύγει ο εργοδότης μου και προσπαθούσα να λύσω στον υπολογιστή μία διαφωνία για κάτι οικονομικά χωρίς να αδικήσω κάποιο από τα μέρη. Ήταν καλοκαίρι φορούσα στενό πουκάμισο και παντελόνι (ρούχα «δικηγόρου») έξω ήταν χαρά θεού έσκαγα και ένιωσα βαθιά δυστυχισμένη.
Η πρώτη µου ερασιτεχνική παράσταση… πριν τη Δραματική Σχολή νομίζω πως δεν υπάρχει. Είχα πάντα ένα φόβο με τις «ερασιτεχνικές» ομάδες. Δεν πλησίαζα εύκολα. Δεν φοβόμουν την έκθεση ακριβώς -στη ζωή μου είμαι κλόουν- αλλά κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι αν έμπαινα σε αυτό τον κύκλο δεν θα είχε γυρισμό, θα έπρεπε να πετάξω πολλά βολικά φίλτρα του εγώ μου και να πω πολλά «αντίο». Τώρα ό,τι καταλάβατε από αυτό που είπα, καταλάβαινα και εγώ τότε!
H πρώτη µου επαγγελματική παράσταση… φέτος, μετά την αποφοίτηση μου από το Νέο Ελληνικό Θέατρο. Είχα την τύχη να συμμετέχω στη «Νύχτα της Κουκουβάγιας» το έργο του Γ. Διαλεγμένου που έχει ξανανέβει μόνο μία ακόμα φορά πριν από 20 χρόνια από τον Λευτέρη Βογιατζή. Σκηνοθέτες μου ήταν ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η Δέσποινα Αναστάσογλου με την ομάδα τους Elephas Tiliensis. Στην παράσταση παίζουμε: ‘Έκτορας Λυγίζος, Θεοδώρα Τζήμου, Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου, Μαριά Γκιώνη, Θωμάς Μπέλτσιος και εγώ. Αυτή τη δουλειά τη αγάπησα με όλη μου την ψυχή. Ο ρόλος μου ήταν η Πελαγία και είμαι πολύ χαρούμενη που θα συνεχίσουμε ξανά από το φθινόπωρο.
Οι δάσκαλοι (υποκριτικής) που ευγνωμονώ… είναι ο Χρήστος Θεοδωρίδης γιατί με έκανε να καταλάβω την αξία του συγκεκριμένου στόχου που οδηγεί στο να συμβαίνει στ’ αλήθεια κάτι πάνω στη σκηνή και ο Δημήτρης Αγαρτζίδης. Ο Δημήτρης είναι ο τελευταίος μου δάσκαλος και ο πρώτος μου σκηνοθέτης. Τον ευγνωμονώ για την χωρίς δεύτερες σκέψεις εμπιστοσύνη του και για την ελευθερία που μου χάρισε να συναντηθώ με πολύ δικά μου κομμάτια μέσα στους ρόλους και να τα εκθέσω γενναιόδωρα στη σκηνή μέσα σε δουλεμένα τεχνικά πλαίσια.
Αγαπημένοι ηθοποιοί .. Πριν ένα χρόνο θα έλεγα ότι δεν ξέρω τι να απαντήσω. Τώρα απαντώ ο Έκτορας Λυγίζος και η Θεοδώρα Τζήμου. Αγάπη Παντοτινή.
Ανεπανάληπτη ατάκα… « Ό,τι πιο τρυφερό υπάρχει είναι να είμαι κτήμα όλων» , Μελίνα Μερκούρη.
Αλησµόνητη θεατρική παράσταση /ταινία… The Dreamers (Οι Ονειροπόλοι) του Bertolucci, Μετεφηβεία, Πειραματισμός, Θράσσος, Θάρρος, Πάθος, Εξέγερση.
Σινεµά ή θέατρο;.. Ουφ.. τα πάντα! Κάθε έργο ατόμων που εμπλέκονται προσωπικά και σέβονται τη δουλειά που κάνουμε με αφορά. Θαυμάζω τις ομάδες που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους δημιουργικά και θέλουν με το αποτέλεσμα τους να αλλάξουν έστω και λίγο κάτι, έστω και σε έναν θεατή. Αλλά (μεταξύ μας) νομίζω πως η αίσθηση του Εδώ και του Τώρα , μιας ολοκληρωμένης ιστορίας, δηλαδή μιας Ζωής που γεννιέται πριν και πεθαίνει μετά την παράσταση και κάθε βράδυ ξανά και ξανά και πάντα διαφορετικά και μπροστά σε παρθένα μάτια θεατών που επηρεάζονται είναι κάτι που με ξεπερνά.
Όταν υποδύομαι ένα ρόλο… θέλω να πω μια ιστορία όσο καλύτερα γίνεται. Δεν είμαι μόνη μου , έχω χρέος απέναντι σε μία ψυχή που ανέπνευσε είτε στην πραγματικότητα είτε στη φαντασία κάποιου. Πρέπει να την ενσαρκώσω και να την κάνω να ξαναζήσει ακριβώς όπως εκείνη ήθελε και όχι όπως θέλω εγώ, η Παρασκευή.
Εάν δεν ήµουν ηθοποιός… θα ήμουν σίγουρα μάγισσα ή… νεράιδα ή … γοργόνα ή άντε το λιγότερο αστροναύτης ε εντάξει και ως τελευταία επιλογή θα αφιερωνόμουν στα ζώα και θα άνοιγα vegan ταβερνάκι στα Κουφονήσια.
Στον ελεύθερο χρόνο µου… γράφω τραγούδια και παίζω με γάτες.
Ονειρεύοµαι να… ξυπνήσω μία μέρα και οι άνθρωποι να μη πολεμούν με όπλα για τα χρήματα και το ΕΓΩ τους αλλά με ποιήματα για την αγάπη και τη δικαιοσύνη.
Σιχαίνομαι… τη σκλαβιά (ψυχική ή σωματική), σιχαίνομαι την οκνηρία, την αδράνεια, το bulling, τη ζήλια, τη ματαιοδοξία, τον καθωσπρεπισμό, την αυτολογοκρισία αλλά κυρίως τα καβαλημένα καλάμια!
Η πολιτική … δύσκολη έννοια. Θα ήθελα να έχω διαβάσει περισσότερο! Με εξοργίζει η κατάχρηση εξουσίας έμμεσα ή άμεσα. Ξεκινώντας από την πόλη μας την Αθήνα, δεν μπορώ να δεχτώ ότι το 2022 συναντάς αστέγους έξω από το Attica.
Θρηνώ για τη Φύση που καταστρέφουμε, αποτύχαμε! Α! Ξέχασα σιχαίνομαι επίσης την απληστία, με θυμώνει πολύ! Ψωμί Παιδεία Ελευθερία… κι όμως ακόμα αυτά πρέπει να είναι τα- ανεκπλήρωτα-αιτήματα μας.
Η θρησκεία… και εγώ είμαστε σε μία μπερδεμένη σχέση. Με απασχολεί έντονα. Στο παρελθόν έχω θεοποιήσει και ανθρώπους… η επαναπροσδιόριση πονάει λίγο.
Προσεύχομαι στο σύμπαν. Έχω την ανάγκη να πιστεύω σε κάτι που δεν εξηγείται χειροπιαστά. Δεν ξέρω αν αυτό είναι η Ορθοδοξία. Όταν οδηγώ με έχω πιάσει να κάνω σε άτακτα διαστήματα το σταυρό μου. Επίσης το κάλεσμα της Παναγίας «ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ» είναι συχνό στο λεξιλόγιο μου. Όταν έρχονται τα άγρια σκοτάδια μου πηγαίνω σε ένα εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής λίγο πιο έξω από το Λουτράκι στην Περαχώρα. Κάπως μετά από συνομιλία μου μαζί της έρχεται μία ανακούφιση. Ίσως είναι και αυθυποβολή… αν με ακούει να με συγχωρέσει!
Θα με δείτε… στην τρελή γαλλική φαρσοκωμωδία του Ζωρζ Φεντώ «Η Λεονί εν Αναμονή» που θα ανέβει στο Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδας στις 6,7,8,9, Ιουλίου, στο Αττικό Άλσος στις 18/07 και στο Πάρκο Τρίτση στις 31/07. Ο ρόλος μου είναι η Λεονί. Βρίσκομαι ανάμεσα σε πολύ ταλαντούχους ηθοποιούς και με φορτίζουν με την ενέργεια τους. Είμαι ευγνώμων και το απολαμβάνω! Ο σκηνοθέτης μας είναι ο Τάσος Πυργιέρης. Γνωριστήκαμε στις πτυχιακές μου εξετάσεις και χαίρομαι πολύ που συνεργαζόμαστε γιατί είχα δει παλαιότερες δουλείες του και ήταν ιδιαίτερα έξυπνες. Είναι ένας άνθρωπος γεμάτος έμπνευση, χιούμορ, αισθητική και ταλέντο. Ανυπομονώ για τις παραστάσεις!
