Στη στήλη New Entries αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να μας αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πως ξεκίνησαν, τι αγαπούν, και τι αγαπούν να μισούν…
Eίμαι η...Ελίζα Σκολίδη.
Η μέρα που σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός…στα 15 μου όταν κάτι φίλοι από την Γ’ Λυκείου μου ζήτησαν να πω στην γιορτή του πολυτεχνείου ένα ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη. Ανέβηκα στη σκηνή στο θεατράκι μας και ένιωσα ότι είμαι σπίτι μου. Ε, και σκέφτηκα ότι μάλλον εκεί που νιώθω σαν το σπίτι μου, εκεί θέλω να δουλεύω.
Η πρώτη μου (ερασιτεχνική) παράσταση …στο δημοτικό που παίξαμε σε ένα σαλόνι- με εισιτήριο παρακαλώ!- τη ελληνική βερσιόν των Μοντέγων και των Καπουλέτων αλά Αλίκη Βουγιουκλάκη. Επικές στιγμές.
Η πρώτη μου (επαγγελματική) παράσταση … η “Κωμωδία των Παρεξηγήσεων” του Ουίλιαμ Σαίξπηρ στη σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Και δεν το λέω για να παινέψω το σπίτι μου, αλλά γιατί η αλήθεια να λέγεται: ήταν απ’ τις πιο μάχιμες ενάρξεις που θα μπορούσαν να μου δοθούν και απ’ τις πιο συγκινητικές ομάδες που θα μπορούσα να συναντήσω.
Ο/η δάσκαλος/α (υποκριτικής) που ευγνωμονώ… είναι πολλοί. Είναι ο Στάθης Λιβαθινός που τον αγάπησα και τον θαύμασα για το πάθος που μου ξύπνησε για τη δουλειά μου, είναι η Μαρία Σαββίδου, ο Δημήτρης Ήμελλος, η Ελένη Σκότη, μα η μεγάλη μου αγάπη ήταν και θα είναι ο Πέτρος Σεβαστίκογλου, δάσκαλος με δέλτα κεφαλαίο.
Αγαπημένοι ηθοποιοί…ο Αλ Πατσίνο.
Ανεπανάληπτη ατάκα…“Αν όχι τώρα πότε;” Σ.Λ.
Αλησμόνητη θεατρική παράσταση/ταινία… όλα λησμονημένα και εφήμερα.
Σινεμά ή θέατρο; …μεγάλες αγάπες και οι δύο. όμως δεν μπορώ να διαλέξω. Είναι δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι. Δε συγκρίνονται. Έχουν εντελώς άλλη μαγεία ο καθένας. Εκεί που είναι εύκολος ο ένας είναι δύσκολος ο άλλος και τούμπαλιν. Άσε που μου θυμίζει αυτή την ακατάληπτη ερώτηση που μας κάνουν μικρά “ποιον αγαπάς περισσότερο, τη μαμά ή τον μπαμπά;”.
Όταν υποδύομαι ένα ρόλο… δεν ξέρω εν τέλει τι θα πει υποδύομαι. Εγώ ξέρω πως λέω λόγια άλλου σα να είναι δικά μου. Και οι θεατές έχουν πληρώσει για να το δουν αυτό. Εγώ ενίοτε πληρώνομαι γι’ αυτό και ενίοτε πείθω κιόλας ότι τελικά τα λόγια που λέω, είναι όντως δικά μου. Ενώ όλοι ξέρουμε- και οι θεατές και εγώ- ότι δεν είναι. Πιο μεγάλη παράνοια από αυτήν δεν υπάρχει φαντάζομαι. Άρα όταν υποδύομαι ένα ρόλο, κάνω την παράνοια καλύτερή μου φίλη.
Εάν δεν ήμουν ηθοποιός… θα ήμουν κάτι άλλο, αλλά δεν ξέρω τι.
Αγαπώ…όλο τον κόσμο γιατί ζεις κι εσύ μαζί. Στο “εσύ” ας βάλει ο καθένας ότι θέλει.
Σιχαίνομαι...τους φασίστες.
Ονειρεύομαι να…ονειρεύομαι πάντα!
Η πολιτική… είναι κάτι για το οποίο εμείς οι απλοί πολίτες δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Η θρησκεία…είναι η πιο κάλπικη διαφυγή που επινόησε ο άνθρωπος. μα χωρίς ελπίδα πώς να ζήσεις;
INFO
Η Ελίζα Σκολίδη πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Αστερισμοί”- του Nick Payne στο θέατρο Μικρό Άνεσις κάθε δευτέρα και τρίτη στις 21.00
Φιλαρέτη Κομνηνού: «Οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να μένουν απομονωμένοι»