Στη στήλη New Entries αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να μας αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πως ξεκίνησαν, τι αγαπούν, και τι αγαπούν να μισούν…
Eίμαι η..
Αγγελική Μπούρα
Η μέρα που σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός…
Θα ήμουν εννιά-δέκα χρονών. Η μητέρα μου με πήγαινε στο θέατρο παιδί, ιδίως στο εθνικό, κι ο χώρος μου προκαλούσε ένα δέος αντίστοιχο με εκείνο που προκαλούν μεγαλοπρεπείς ναοί ή ιεροτελεστίες όπως η περιφορά του Επιταφίου συνοδεία μπάντας με τρομπέτες και κρουστά.
Η πρώτη μου (ερασιτεχνική) παράσταση
Δέκα χρονών, στο υπαίθριο θέατρο Κολωνού, σε έργο που είχε γράψει η δεκατριάχρονη τότε αδερφή μου, ήμουν η αφηγήτρια που έκλεινε την παράσταση.
Η πρώτη μου (επαγγελματική) παράσταση …
“Εγώ δεν είμαι ο Μάνθος Μανδηλάκης”
Ο/Η δάσκαλος/α (υποκριτικής) που ευγνωμονώ…
Σίγουρα όχι ένας ή μία μόνο. Είχα την τύχη να έχω εξαιρετικούς δασκάλους. Η Βίλια Χατζοπούλου και ο Δημήτρης Καταλειφός για αρχή, αλλά και πολλοί ακόμα στα διδάγματα των οποίων ανατρέχω διαρκώς.
Αγαπημένοι ηθοποιοί…
Δύσκολη ερώτηση. Έχουμε πολλούς εξαιρετικούς Έλληνες/ίδες σύγχρονους ηθοποιούς. Με συγκινούν ιδιαίτερα η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, η Άννα Καλαϊτζίδου, ο Μιχάλης Συριόπουλος. Από ξένους, ο Μαντς Μίκελσεν και όλοι όσοι τολμούν να μεταμορφώνονται εντελώς, όπως προσφάτως η Σάντρα Μπούλοκ.
Ανεπανάληπτη ατάκα…
Μια φράση του Μπόρκιν από τον Ιβάνωφ του Τσέχωφ: «Η ζωή… Η ανθρώπινη ζωή μοιάζει με λουλουδάκι που φυτρώνει με μεγαλοπρέπεια στον αγρό. Ήρθε το τραγί, το έφαγε, και πάει το λουλουδάκι…» (μτφρ. Β. Ντινόπουλος)
Αλησμόνητη θεατρική παράσταση/ταινία…
Ως μαθήτρια, ο “Γυάλινος Κόσμος” του Δημήτρη Μαυρίκιου. Πιο πρόσφατα, ο “Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο” του Κώστα Γάκη, ο “Φάουστ” της Κατερίνας Ευαγγελάτου, ο “Οιδίπους Τύραννος” του Ρίμας Τούμινας. Ταινία, σίγουρα το “Σολάρις” του Ταρκόφσκι.
Σινεμά ή θέατρο; …
Και τα δύο. Το σινεμά – για τα μεγάλα μεγέθη, τη φωτογραφία, την απεριόριστη ελευθερία στα πλάνα, στα χρώματα της μέρας και της νύχτας. Το θέατρο – για τις ανάσες των ηθοποιών, που μαζί τους συγχρονίζεσαι, τον ιδρώτα τους, το συντονισμένο καρδιοχτύπι, τον ζωντανό λόγο, το εικονοπλαστικό φως το μαγικό, την αίσθηση αυτή του παρόντος που μπορείς σχεδόν να το αγγίξεις.
Όταν υποδύομαι ένα ρόλο…
Συνυπάρχω μαζί του, του δίνω χώρο στο σώμα, στην ψυχή και στο μυαλό μου. Τον πονάω. Τον κουβαλάω μέσα μου και αυτός με σηκώνει στα χέρια του.
Εάν δεν ήμουν ηθοποιός…
Από μικρή πάντα ένιωθα να έχω πολλές ταυτότητες. Έχω σπουδάσει νομικά, ευρωπαϊκά και διεθνή, μετάφραση και υποκριτική. Τα είμαι, τα αγαπώ και τα τιμώ όλα. Η υποκριτική είναι το πιο απαιτητικό. Στα ζητάει όλα και ολοκληρωτικά. Το αντιμετωπίζω με δέος. Είναι πάθος, και τα πάθη πρέπει να τα σεβόμαστε.
Αγαπώ…
Τις άριες στην όπερα. Τις παρηχήσεις στον λόγο, ιδίως όταν έχουν νόημα. Την ποίηση.
Σιχαίνομαι…
Τον πόλεμο και το ψέμα.
Ονειρεύομαι να…
Προλάβω να κάνω όλα όσα ονειρεύομαι.
Η πολιτική…
Απαραίτητη. Χρέος και ευθύνη μας, ζωτική ανάγκη και απόλυτο παρόν.
Η θρησκεία…
Θα προτιμούσα να πω για το θείο, που είναι παντού, διατρέχει τα πάντα γύρω μας και μέσα μας. Μας αποκαλύπτεται πιο πολύ εκεί που δεν το περιμένουμε. Μας αιφνιδιάζει. Μας εμπνέει. Μας κινητοποιεί. Το αναζητάμε ακόμα κι όταν δεν το συνειδητοποιούμε. Το εμπεριέχουμε, μας εμπεριέχει. Επιστρέφουμε σε αυτό συνεχώς, ο καθένας όπως το έχει καταγεγραμμένο στη συνείδησή του. Ανατρέχουμε στους συμβολισμούς του. Ακόμα κι όταν το πολεμάμε, το επικαλούμαστε. Πολύ ισχυρός δεσμός.
INFO
H Αγγελική Μπούρα παίζει στην παράσταση «Εγώ δεν είμαι ο Μάνθος Μανδηλάκης» στο θέατρο ΑΛΦΑ
Μπέτυ Αρβανίτη: “Δεν μπορώ να δώσω άφεση αμαρτιών στους ναζί” [Συνέντευξη]