Στη στήλη New Entries αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να μας αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πώς ξεκίνησαν, τι αγαπούν και τι αγαπούν να μισούν…
Είμαι η… Γεωργία Δρακάκη. Αισθάνομαι ότι είμαι η μετενσάρκωση της Frida Kahlo. Όχι, αλήθεια.
Τραγουδάω… ό, τι τραγούδι αγαπώ. Κι αγαπώ ιδιαιτέρως τα πονεμένα, «βαθιά», όπως τα αποκαλώ κομμάτια από την Μεσόγειο (ρεμπέτικα, φάντος), από τη Λατινική Αμερική, από την Γαλλία της εποχής του Aznavour και της Piaf, αλλά και από τραγουδοποιούς που με έχουν διαμορφώσει (Λοΐζος, Δεληβοριάς, Κραουνάκης μεταξύ άλλων).
H σχέση μου με τη μουσική ξεκίνησε το… 2013, στα πρώτα, αμήχανα λάιβ στο Σαρακήνικο, στο Γκάζι. Τα πρώτα ρεμπέτικα, η πρώτη επαφή με το κοινό. Χάρη στον αγαπημένο μου Αλέξανδρο, που με πίστεψε και με αγάπησε.
H πιο σημαντική επαγγελματική μου στιγμή μέχρι σήμερα… είναι αναμφίβολα η συνεργασία με τον Βασίλη Λέκκα στο Χαμάμ. Μια συνεργασία που πρόκειται να συνεχιστεί και σε άλλους χώρους, συναυλιακά και όχι μόνο.
Όταν δεν τραγουδάω…δημοσιογραφώ. Αυτή είναι η «πρωινή» μου δουλειά. Κάνω, επίσης,μια ραδιοφωνική εκπομπή στο Κανάλι 1 του Πειραιά τις Δευτέρες. Και βεβαίως, γράφω. Κυρίως για το θέατρο, όπως τώρα που θα έχω την χαρά να δω να ανεβαίνει στο Altera Pars το τελευταίο μου έργο «To καλύτερο πράγμα στον κόσμο είναι να πέφτεις για ύπνο τα ξημερώματα», που είναι τέσσερις μονόλογοι για την πόλη και τον έρωτα. Κι επειδή η μουσική με κυνηγά παντού, έχω την χαρά να ντύνουν τις λέξεις μου οι μελωδίες του Μανώλη Φάμελλου.
Καλλιτέχνης «είδωλο»… η Λίνα Νικολακοπούλου, η στιχουργός και από φωνές αγαπώ τρομερά τον Μανώλη Μητσιά, τη Νεφέλη Φασούλη, την Yasmin Levy και την Σωτηρία Λεονάρδου.
Αγαπημένοι στίχοι… εκείνοι που με μαχαιρώνουν γλυκά. Του Τσάντα, ας πούμε, που διαμόρφωσε εν πολλοίς το ζαμπετικό σύμπαν, του Άλκη Αλκαίου, της Λίνας Νικολακοπούλου (πάντα η Λίνα!), του Φοίβου Δεληβοριά, της Λαμπρινής Λάμπρου, του Πόλυ Κυριάκου. Προσπαθώ κι εγώ, όταν καταπιάνομαι με την στιχουργική, να μεταμορφώνομαι σε ένα μικρό μαχαιράκι.
Τραγούδι που δεν ανήκει στο στυλ που τραγουδάω, αλλά θα ήθελα να έχω ερμηνεύσει… το «Crawling» των Linkin Park που, μαζί με ολόκληρη την δισκογραφία τους, σημάδεψε άπειρα εφηβικά μεσημέρια στο δωμάτιό μου. Αν και δεν πιστεύω σε περιορισμούς από άποψης στιλ και τα λοιπά. Αν βγει, κάποια στιγμή, θα το «μπουμπουνίσω» επί πάλκου.
Η μουσική… είναι μια δεύτερη, παράλληλη, φανερή ζωή με την δική μας. Μια καλύτερη εκδοχή του κόσμου, με μια παράξενη τάξη πραγμάτων που «έτσι είναι εκεί». Οι έρωτες πιο λαμπεροί, οι χωρισμοί πιο δραματικοί, τα μινόρια μοιάζουν με ανατολές χειμώνα, τα ματζόρια με μεσημέρια καλοκαιριού, τα ταξίμια με πυρωμένες συνουσίες, οι κορώνες των τραγουδιστών με αυτό το «αχ» που περικλείει η ανθρώπινη περιπέτεια.
Αν δεν ήμουν τραγουδίστρια… θα ήμουν μόνο όλα τα άλλα που είμαι: συγγραφέας, δημοσιογράφος, μητέρα τριών ζώων, φίλη υπέροχων ανθρώπων, κόρη δύο σπάνιων γονέων. Το ότι είμαι, όμως, τραγουδίστρια, αποτελεί μεγάλη ευλογία. Ήρθε σχεδόν τυχαία στην ζωή μου και ταξιδεύει γλυκά μες στον χρόνο, γίνεται όλο και μεγαλύτερο κομμάτι μου.
Αγαπώ… τους άντρες που σημάδεψαν την ζωή μου με όποιον τρόπο, την Αθήνα και ιδίως την γειτονιά μου την Κυψέλη, την δουλειά μου, τα τσιγάρα από την Λευκή κασετίνα Καρέλια, την δικαιοσύνη, την ομορφιά. Μεταξύ άλλων πολλών…
Σιχαίνομαι… τον εαυτό μου όταν σιχαίνεται. Η επαφή με το ανθρώπινο είδος περιλαμβάνει και την σιχασιά. Οι δολοφονίες, οι αδικίες, οι κατατρεγμοί του είδους μας, η ανθρωποφαγία με κάνει να νιώθω συχνά μήπως είμαι απ’ άλλο όνειρο, από άλλο πλανήτη. Όμως, προτιμώ να δρω με το πρόσημο της αγάπης, της κατανόησης, της νηφαλιότητας. Δεν μου αρέσει να μισώ, να αηδιάζω, να αποφεύγω. Προτιμώ να ακούω, να προσπαθώ να βελτιώσω, βελτιώνοντας και τον εαυτό μου. Προτιμώ ν’ αγαπάω.
Ονειρεύομαι… να γίνω μητέρα μες στα επόμενα χρόνια.
Η πολιτική… με αφορούσε σημαντικά από φοιτήτρια Νομικής, ακόμα. Η πολιτική είναι παντού και στα πάντα και λυπάμαι που η γενιά μου-οι ένδοξοι τριαντάρηδες-αρχίζει να απέχει σοβαρά, να μην πιστεύει σε τίποτα, να μην αποφασίζει να δράσει και να αποφασίσει για το μέλλον της. Χάρηκα με τον ξεσηκωμό του καλλιτεχνικού κόσμου, την κατάληψη του Εθνικού την θεωρώ ορόσημο του φοιτητικού κινήματος και στηρίζω με χίλια.
Η θρησκεία… είναι κομμάτι της προσωπικής μου ιδιοσυγκρασίας. Είμαι χριστιανή ορθόδοξη, από αισθητική, περισσότερο από ό, τι από ιδεολογία. Οι ποιητικές φιγούρες του Χριστού, της Παναγίας, του Αγίου Πνεύματος και του Θεού με εμπνέουν, με μαυλίζουν, με ζεσταίνουν. Το Πάσχα ζω μια προσωπική σταύρωση και ανάσταση, σκέφτομαι πάνω στην ζωή μου, αγκαλιάζω το συναίσθημα της κατάνυξης.
Στα άμεσα σχέδιά μου… είναι να κάνω ένα ταξίδι στο εξωτερικό που έχω να κάνω εδώ και έναν χρόνο. Τα ταξίδια είναι το οπλοστάσιο της σκέψης, της δημιουργίας και της χαράς, για μένα.
Το νέο μου τραγούδι…είναι, βασικά, το πρώτο μου τραγούδι, με τίτλο «Το πιόνι και η βασίλισσα», σε στίχους Νικόλ Κατσάνη και μουσική Λεωνίδα Μαριδάκη. Στο βίντεο κλιπ πρωταγωνιστεί η φανταστική Κάτια Γέρου σε έναν ρόλο-έκπληξη και το έχει σκηνοθετήσει ο ταλαντούχος Παναγιώτης Γιαννούτσος. Πετάω από χαρά για όλο αυτό!
Θα με ακούσετε… μέσα από το τραγούδι μου, που σας λέω πιο πάνω, που προσπαθεί να ψηλαφίσει τις δύσκολες σχέσεις που έχουμε οι άνθρωποι με τις μητέρες μας, ιδίως οι γυναίκες.
Αλλά και μέσα από το κείμενό μου στο θέατρο Altera Pars, στην παράσταση «Το Καλύτερο Πράγμα στον Κόσμο είναι να Πέφτεις για Ύπνο τα Ξημερώματα» (όλες τις Πέμπτες του Μάρτη) που το σκηνοθέτησε εκπληκτικά ο Αντώνης Morgan Κωνσταντουδάκης και παίζουν υπέροχοι, αγαπημένοι μου ηθοποιοί.
Και στα επόμενα live, φυσικά που έρχονται: την Παρασκευή 17 Μαρτίου στην Αργυρούπολη, στο Fuko, θα συμπράξω με τον Θωμά Φώτη, τον σταθερό συνοδοιπόρο μου στα πάλκα, τον πρώτο άνθρωπο αυτού του κόσμου που μου είπε: «Γεωργία, έχεις ωραία φωνή, είσαι καλή τραγουδίστρια και θέλω να το πιστέψεις». Δεν τον πίστεψα ποτέ, αλλά θα τον αγαπάω για πάντα.
