Στη στήλη New Entries αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να μας αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πώς ξεκίνησαν, τι αγαπούν και τι αγαπούν να μισούν…
Eίµαι η… Μαρίτα Αλημίση και είμαι καλά.
Η µέρα που σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω στιχουργός… Ήταν κάπου στο γυμνάσιο όταν έγραφα αυτοσχέδια στιχάκια στο οπισθόφυλλο της άλγεβρας μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι και έτσι κάπως κατάλαβα ότι δεν πρέπει να κρίνουμε ένα βιβλίο μόνο από το εξώφυλλο-αλλά κυρίως από το οπισθόφυλλο.
Η πιο σημαντική επαγγελματική μου στιγμή… η σημαντικότερη καλλιτεχνική μου στιγμή είναι σίγουρα η πρόσφατη συνεργασία μου με τον σπουδαίο Νίκο Ξυδάκη. Έναν πολυσχιδή συνθέτη που θαυμάζω από παιδί και έναν αληθινά σεμνό, οξυδερκή και ανοιχτό άνθρωπο. Νομίζω πως η συνεργασία μας είναι ό, τι πιο κοντινό σε πραγματοποίηση ονείρου είχα μέχρι σήμερα.
Στιχουργοί «είδωλα»… Η Λίνα Νικολακοπούλου που θεωρώ ότι συνομιλεί βαθιά με το γυναικείο συναίσθημα ενώ ταυτόχρονα ο λόγος της περνάει ως οικουμενικός, ο Άλκης Αλκαίος που ήταν ο σπουδαιότερος σκηνοθέτης στίχου αυτού του τόπου και η Μαριανίνα Κριεζή καθώς στο τέλος καταλήγω να ταυτίζομαι περισσότερο με το δικό της παιδικό και γι’ αυτό μεγαλοφυές σύμπαν.
Στίχοι που θα ήθελα να έχω γράψει εγώ…
«Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο
Θα σου ‘φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο
Με δώδεκα διαδρόμους, δώδεκα τρόμους
Με βύσματα κι εντάσεις φορητές
Με πείσματα κι αεροπειρατές
Αν ήτανε η αγκαλιά σου όαση
θα σου ‘φερνα δισκάκια για ακρόαση
Στο λίκνισμα της άμμου στάλα η καρδιά μου
Κι η διψασμένη μου ψυχή στρατός
Και πάνω της ζωής ο αετός»
(Λίνα Νικολακοπούλου)
Εάν δεν ήµουν στιχουργός…σίγουρα θα συνέχιζα να γράφω στιχάκια στα οπισθόφυλλα των βαρετών βιβλίων μέχρι να χτυπήσει επιτέλους εκείνο το κουδούνι για διάλειμμα.
Η μουσική…είναι από τα λίγα πράγματα που μπορεί να με ανεβάσει στα ουράνια και να με ρίξει στα πατώματα με διαφορά περίπου τεσσάρων λεπτών. Όσο, δηλαδή, διαρκεί ένα τραγούδι μέχρι να μπει από την αγαπημένη μου λίστα το αμέσως επόμενο.
Γράφω όταν…Νιώθω πως θέλω να ‘πω πράγματα που ούτε η ίδια έχω συνειδητοποιήσει ποια ακριβώς είναι και πού απευθύνονται, τελικά. Η αυτόματη δημιουργική διαδικασία είναι για ‘μένα μια κρυφή εξομολόγηση σε ξεκλείδωτο ημερολόγιο, ένα ερωτικό γράμμα με πολύ συγκεκριμένο ή εντελώς αόριστο παραλήπτη, μία επώνυμη καταγγελία στο -νευρικό μας- σύστημα που πιθανότατα δεν θα πάρει ποτέ της πρωτόκολλο.
Αγαπώ…τα μεγάλα ταξίδια, τα μικρά ποιήματα και το καλό φαγητό.
Σιχαίνομαι…το περίπου.
Ονειρεύομαι να…δημιουργώ στην καθημερινότητά μου κι όχι για να ξεφεύγω απ’ αυτήν.
Η πολιτική…και η μπριζόλα. Ένα αγαπημένο μου κείμενο που γράφτηκε από τον Ουμπέρτο Έκο με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη το 1972, στο Κονσερβατόριο του Μιλάνου. Η αφρόκρεμα της Ιταλίας βρισκόταν εκεί όταν ο καταξιωμένος πιανίστας Μαουρίτσιο Πολίνι αντί να ξεκινήσει την συναυλία άρχισε να διαβάζει ένα καταγγελτικό κείμενο εναντίον των αμερικάνικων βομβαρδισμών στο Βιετνάμ.
Το πολιτισμένο κατά τα άλλα κοινό στο άκουσμα της λέξης “Βιετνάμ” άρχισε να επιτίθεται λεκτικά στον καλλιτέχνη τη στιγμή που ο ίδιος ανακοίνωσε πως αν δεν τον άφηναν να διαβάσει το μήνυμα, δεν θα έδινε το κονσέρτο. Το μήνυμα δεν διαβάστηκε και το κονσέρτο δεν έγινε. Ένα από τα ελάχιστα υποστηρικτικά κείμενα στον τύπο της εποχής για το γεγονός, ήταν λοιπόν του Ουμπέρτο Έκο, το οποίο κατέληγε στο εξής: “Σώπα, αυτοί οι νεκροί δεν είναι όλων μας, όπως οι νεκροί ενός σεισμού. Είναι μόνο δικοί σου και των φίλων σου. Υπάρχουν νεκροί και νεκροί.”
Η θρησκεία…
«Ήσουν στην ζωή μου
κάτι σαν θρησκεία
Τώρα αν φύγεις θα ‘ναι
Ιεροσυλία»
Οι αμέσως επόμενοι αγαπημένοι μου στίχοι. Φοίβος για Καίτη Γαρμπή.
Info…στις 5 και στις 12 Δεκεμβρίου στο Μικρό Παλλάς όπου ο Νίκος Ξυδάκης και η Βερόνικα Δαβάκη σε ένα πρόγραμμα εφ’όλης της ύλης θα παρουσιάσουν και τον νέο τους δίσκο “Άσωτος Καιρός” στον οποίο έχω την χαρά να υπογράφω δύο τραγούδια ανάμεσα στους υπόλοιπους εξαιρετικούς στιχουργούς και ποιητές. Το “Στα μικρά μας μυστικά” και το “Να ζήσω θέλω μια ζωή”. Σας περιμένουμε!
