Το Netflix παίζει πολιτικά παιχνίδια στις δύο δημοφιλείς σειρές που διαδραματίζονται σε Συρία/ Σουηδία και Ισραήλ/Παλαιστίνη αντίστοιχα.
To «Χαλιφάτο» είναι μια σειρά της σουηδικής κρατικής τηλεόρασης που εμπνεύστηκε ο Βίλχελμ Μπεχρμαν όταν είδε στις ειδήσεις την υπόθεση τριών κοριτσιών από την Βρετανία που το έσκασαν από τα σπίτια τους για να υπηρετήσουν την ISIS. Η ιστορία ξεκινά τον Φεβρουάριο του 2015 και επικεντρώνεται στην Πέρβιν μια νεαρή παντρεμένη μουσουλμάνα που φροντίζει το μωρό της και πασχίζει να βρει την ισορροπία μεταξύ του θρησκευτικού καθήκοντος και της ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον.
Η Πέρβιν μαζί με τον άντρα της άφησαν την Σουηδία όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν για να ζήσουν σύμφωνα με τις αρχές του Κορανίου στην Ράκα της Συρίας. Η σκηνή που φορά το νικάμπ, τη μουσουλμανική μαντίλα που καλύπτει σχεδόν όλο το πρόσωπο πλην των ματιών είναι η εισαγωγική της σειράς και ένα ελάχιστο σημειολογικό στοιχείο για την διαφορά δύο κόσμων που παρότι δεν γίνεται να συνυπάρξουν εντούτοις συναντώνται διαρκώς όπως θα δούμε και στη συνέχεια. Το θέμα της θρησκευτικής διαφοράς λογικά δεν θα μας απασχολούσε αλλά οι δημιουργοί του «Χαλιφάτου» εστιάζουν μέσα από μικρές και μεγάλες συμβολικές σεκάνς – η δημόσια τιμωρία του «προδότη» στην Ράκα, η μειονεκτική θέση της γυναίκας, η υπόσχεση του παραδείσου για τους ισλαμιστές «μάρτυρες»- για να δείξουν ότι ο θρησκευτικός φανατισμός είναι μια συνθήκη βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες του δυτικού ανθρώπου.
Το κυρίαρχο θέμα του «Χαλιφάτου» είναι η στρατολόγηση των αφελών ή ευάλωτων νέων για λογαριασμό του Ισλαμικού Κράτους. Η πλοκή πηγαινοέρχεται μεταξύ Ράκα και Στοκχόλμης από τη στιγμή που η Πέρβιν αποφασίζει να επιστρέψει στη Σουηδία. Όμως αυτό μόνο εύκολο και δεν είναι. Για να τα καταφέρει θα πρέπει να δώσει στις σουηδικές αρχές στοιχεία για ένα τρομοκρατικό χτύπημα που ετοιμάζει ο ISIS. Σκληρή γραφή, αμείωτο σασπένς και αρκετές ανατροπές που καλύπτουν ικανοποιητικά κάποιες τρύπες στο σενάριο, ειδικά στο αμφιλεγόμενο φινάλε που σχεδιάστηκε αρκετά πονηρά για να αφήνει ιδεολογικές και πολιτικές εκκρεμότητες. Εντέλει μια σειρά που ξεκινά κάπως αργά και διστακτικά αλλά σταδιακά ανεβάζει ταχύτητα και ολοκληρώνει ικανοποιητικά τις θέσεις της.
https://www.youtube.com/watch?v=77A1RlMckVY
Αντίθετα, το ισραηλίτικο «Fauda» έχει δυναμική αρχή και χορταστικό πρώτο κύκλο αλλά η συνέχεια του (ο δεύτερος και κυρίως ο τρίτος κύκλος) είναι απλώς αναμασήματα και μάλιστα δίχως να κρατούνται τα προσχήματα. Αφορά στις προσπάθειες μιας ομάδας ισραηλινών πρακτόρων να εντοπίσουν έναν παλαιστίνιο στρατιωτικό ηγέτη που ευθύνεται για το θάνατο δεκάδων ισραηλινών. Αφήνουμε κατά μέρος τις πολιτικές ενστάσεις που μοιραία γεννά μια τηλεοπτική σειρά με το συγκεκριμένο θέμα, για να σταθούμε στα κομμάτια του χαοτικού (fauda στα αραβικά σημαίνει χάος) σύμπαντος που εύστοχα αναπαριστά η κάμερα. Κι ενώ αρχικά οι προθέσεις είναι να μοιραστεί ισόποσα η πίτα μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, στη συνέχεια οι μάσκες πέφτουν.
Ο κεντρικός ήρωας και αρχηγός της ομάδας των ισραηλινών πρακτόρων Ντορόν είναι μεν φονική πολεμική μηχανή αλλά διατηρεί την ανθρωπιά του και την τρυφερότητα του ερωτευμένου όταν γνωρίζει την γλυκιά παλαιστίνια γιατρό σε αντίθεση με τους αντιπάλους του που κυμαίνονται μεταξύ τυφλού μίσους και ελάχιστης λογικής (δείτε τον βασικό αντίπαλο του Γουαλίντ ελ Αμπέντ που είναι μονίμως με το μάτι… γυρισμένο σε ότι κάνει).
Το γεγονός ότι Ντορόν και Γουαλίντ διεκδικούν την ίδια γυναίκα μετατρέπει την σειρά σε σαπουνόπερα που πρέπει να διαθέτεις δεξαμένη καλών προθέσεων για να αντέξεις να τη δεις μέχρι τέλους. Εμείς, εκεί κάπου στα μέσα του 3ου κύκλου τα παρατήσαμε…
