«Στον πολιτικό διάλογο υπάρχει μεγάλη ανισότητα μεταξύ κυβερνήσεως και αντιπολιτεύσεως. Γιατί ενώ η αντιπολίτευση κινείται στον απέραντο χώρο του επιθυμητού, η κυβέρνηση περιορίζεται στον στενό χώρο του εφικτού» οριοθετούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τις διαφορές στην πολιτική τη δεκαετία του ’70. Στόχος του ήταν να μαλώσει τους «λαϊκιστές» αριστερούς και να εξάρει τη δική του «συνετή» διακυβέρνηση.
Τα χρόνια πέρασαν και φτάσαμε στην εποχή που η αξιωματική αντιπολίτευση προτάσσει την «ενότητα» μπροστά στην καταστροφή και η ελάσσων αντιπολίτευση βρίσκει ότι «κάτι» φταίει. Στο μεταξύ η κυβέρνηση –με την αρωγή των ΜΜΕ των λιστών Πέτσα– έχει μετατρέψει τον πρωθυπουργό σε μεσσία και έχει περάσει στον λόγο του επιθυμητού: δεν συνέβη καταστροφή ούτε στην πανδημία ούτε στην ακρίβεια ούτε στις φωτιές και υπόσχεται ότι μαθαίνοντας από τα λάθη της θα πράξει καλύτερα την επόμενη φορά.
Ο πολίτης φτάνει σε αδιέξοδο. Βλέπει τη ζωή γύρω του να καταρρέει και να μην υπάρχει αντιπολίτευση να ακουμπήσει. Καταλαβαίνει ότι αν βρισκόταν ξανά σε πανδημία, η κυβέρνηση πάλι τα ίδια θα έκανε, όπως πράττει για την ακρίβεια και τις πυρκαγιές. Ετσι, με ή χωρίς Γκρίνμπεργκ, το δίλημμα έρχεται αβίαστα όπως το 1974: «Καραμανλής ή τανκς;». Τότε η ΝΔ πήρε 55,4% χωρίς Γκρίνμπεργκ.
Το κυβερνητικό έργο όμως συνεχίζεται αέναο: τεράστια κονδύλια στην πολιτική προστασία αλλά η υποστελέχωση και η τεχνολογική ανεπάρκεια της πυροσβεστικής έφεραν την απώλεια 37% δασών στην Αττική τα τελευταία οκτώ χρόνια. Γιατί η κυβέρνηση έχει τον ρόλο του μεσάζοντα σε ασφαλιστές καθώς τα σπίτια ξαναγίνονται ή τα δάση χτίζονται για να μην καούν κατά το «δόγμα του Ερημίτη». Θυμηθείτε ότι ΜΕΘ δεν φτιάχτηκαν παρά τις δωρεές, πυροσβέστες και εκπαιδευτικοί δεν διορίστηκαν, πυροσβεστικά και ασθενοφόρα υπάρχουν από δωρεές φιλόπτωχων εφοπλιστών.
Ετσι, με την αντιπολίτευση του εφικτού η επόμενη καταστροφή δεν είναι μακριά για τους Νέρωνες της κοινωνίας.