Η λαογράφος Μαίρη Κουκουλέ (1939-2025) άφησε πίσω της έργο ανεκτίμητης αξίας. Η τρίτομη «Νεοελληνική αθυροστομία» γράφτηκε σε μια εποχή που το να ασχολείται κάποιος με τη λαϊκότητα και μάλιστα στην υπόγεια έκφρασή της δεν ήταν καθόλου της μόδας. Ολα άρχισαν το 1981 όταν έπειτα από παραίνεση του Αμερικανού λαογράφου Γκέρσον Λέχμαν η Kουκουλέ άρχισε να συγκεντρώνει προφορικό υλικό μέσα από τα ταξίδια που έκανε σε όλη την Ελλάδα. Αυτό περιλάμβανε άσεμνες λέξεις και εκφράσεις που κυκλοφορούσαν για αιώνες μεταξύ των κλειστών κύκλων, ωστόσο μέχρι την εποχή που εκείνη έκανε την έρευνά της δεν είχαν καταγραφεί οργανωμένα. Δεν ήταν άλλωστε ένα εύκολο πεδίο. Λαμπρή εξαίρεση στον κανόνα της σιωπής ήταν ο Μιχαήλ Λελέκος, ο οποίος το 1868 στις τελευταίες σελίδες της ανθολογίας του δημοσίευσε μια συλλογή με δημοτικά τραγούδια που τους έδωσε τον τίτλο «Πριάπεια». «Εχοντας πλήρη συνείδηση του πόσο ντελικάτο και δύσκολο είναι να πλησιάσω τους κατάλληλους ανθρώπους και να τους κάνω να ξανοιχτούν, άρχισα από τα παιδιά μου και τους φίλους τους. Μετά έπιασα το σόι μου, κάτι μακρινούς θείους, στρατιωτικούς» περιγράφει η Κουκουλέ στην εισαγωγή του έργου της. Σταδιακά ο κύκλος άνοιξε, όχι πάντα εύκολα. «Περιττό ν’ αναφέρω ότι πολύ συχνά βρίστηκα, εξεδιώχθηκα κακήν κακώς, και μάλιστα μερικοί φίλοι ή συνάδελφοι μου έκοψαν την καλημέρα» αναφέρει.
Τελικά το 1983 έδωσε το πρώτο χειρόγραφο στον Γιάννη Δουβίτσα, εκδότη της Νεφέλης. Το βιβλίο που περιλαμβάνει εκατοντάδες παραδείγματα έγινε μπεστ σέλερ και με τα χρόνια εξαντλήθηκε – επανεκδόθηκε το 2019. Λίγες μέρες πριν από την εκδημία της είχε τηλεφωνήσει στον εκδότη Περικλή Δουβίτσα και του είχε ανακοινώσει ότι μόλις είχε ολοκληρώσει και τον τέταρτο τόμο του έργου, το οποίο εστιάζει στη λογοτεχνία. Σε πρόσφατη συνέντευξή της στον Θοδωρή Αντωνόπουλο και στη «Lifo» είχε αποκαλύψει πως είχε παραχωρήσει πολλά από τα αρχεία της στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, όπου βρίσκονται και τα αρχεία του Ηλία Πετρόπουλου, συνοδοιπόρου στη ζωή της.
