Δύο νέα φιλμ προβάλλονται στο Netflix αυτή την εποχή: το «Ultras» ρίχνει φως στον μικρόκοσμο των φανατικών οπαδών της Νάπολι και το ισπανικό «Platform» αφηγείται την εφιαλτική φυλάκιση κάποιων άτυχων σε ένα κτίριο που μοιάζει να μην έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος.
Το φιλμ «Ultras» του ιταλού νεοφερμένου σκηνοθέτη Φρανσέσκο Λετιέρι (πρώτη μεγάλου μήκους μετά από 4 μικρού μήκους φιλμ από τα οποία ξεχωρίζει το «Liberato» που επίσης διαδραματίζεται στη Νάπολη) περιγράφει με ακρίβεια την ακραία και παράλογη βία που βασιλεύει στους κύκλους ενός συνδέσμου φανατικών οπαδών της ομάδας που δοξάστηκε στα τέλη των 80ς και αρχές 90ς ελέω Μαραντόνα.
Το φιλμ έχει την αισθητική ενός ψευδοντοκιμαντέρ αν και στις βασικές του γραμμές ακολουθείται με ακρίβεια η καλογραμμένη δραματουργία που οδηγεί σε μια κορύφωση που πάντως γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι δεν θα έχει και τόσο happy end. O δημιουργός του φιλμ ενημερώνει από τα ζενερίκ κιόλας ότι η «ταινία δεν έχει σχέση με τα αυθεντικά πρόσωπα του γνωστού συνδέσμου των «Ultras» και γυρίστηκε χωρίς τη συμβολή τους» προκειμένου να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, παρερμηνείες και φυσικά παρατράγουδα.
Θα θέλαμε να ξέραμε πάντως αν τα γνωστά υβριστικά συνθήματα για τις ομάδες του ιταλικού βορρά που ακούγονται στο φιλμ από τους «Apache» (το όνομα του συνδέσμου φιλάθλων στο φιλμ), δόθηκαν με ή χωρίς την άδεια των αυθεντικών φανατικών συνδεσμιτών της Νάπολι. Κατά τα άλλα το στόρι είναι δοσμένο γύρω από την προσπάθεια ενός βετεράνου χουλιγκάνου, του τρομερού και φοβερού «Μοϊκανού» (ο συμπαθής Ανιέλο Αρένα είναι ένα κράμα Ντε Νίρο και Σταλόνε) να ξεφύγει από αυτό τον κύκλο βίας.
Όταν γνωρίζει και ερωτεύεται μια γυναίκα που βρίσκεται έξω από αυτό το τοξικό περιβάλλον θα κάνει τα πάντα για να ξεφύγει από τη σκιά του σκότους αλλά το βίαιο παρελθόν του (αυτές οι εφιαλτικές φατσάρες κάποιων νεάντερταλ που δεν έχουν άλλη ζωή πέρα από την αγαπημένη τους αμάδα) είναι σφιχτά δεμένο πάνω του.
Τρομερά ξεσπάσματα βίας, σαθρές ιεραρχίες και σχέσεις εξουσίας (οι παλιοί κάνουν καψώνια στους νέους που θέλουν να μπουν στον σύνδεσμο), ένας μικρόκοσμος που εκτός της φτώχιας και της ανέχειας έχει και τη δική του ιδεολογική δεσπόζουσα σημασία, ποδοσφαιρικές εικόνες όπου η μαγεία (της μπάλας) διαταράσσεται άγρια από τις οδυνηρές και άκρως γραφικές σκηνές έντασης και ασφυξίας.
https://www.netflix.com/de-en/title/81178339
Το ισπανικό, αυστηρώς ακατάλληλο (από τα λίγα φιλμ που θα βρείτε κατάλληλο για άνω των 18 στο Netflix) «El Hoyo» ή «The platform» σκιτσάρει επίσης μια παράλογη συνθήκη που μοιάζει με εφιάλτη. Ένας άντρας ξυπνά σε ένα δωμάτιο με μια τρύπα στη μέση και έναν άγνωστο του άντρα στην απέναντι άκρη του δωματίου.
Από τον ελάχιστο διάλογο που ακολουθεί ενημερώνεται ότι βρίσκεται στο 48ο επίπεδο που είναι «αρκετά καλά σε σχέση με τους από κάτω» οι οποίοι είναι σε σαφώς χειρότερη μοίρα. Το γιατί το καταλαβαίνουμε λίγα λεπτά αργότερα, όταν ένα μεγάλο, τσιμεντένιο, τραπέζι-ασανσέρ γεμάτο φαγητά, έρχεται με ταχύτητα από τα πάνω «διαμερίσματα». Στη διάρκεια 2-3 λεπτών οι έγκλειστοι πρέπει να φάνε όσο περισσότερο μπορούν για να αντέξουν τις επόμενες ώρες.
Όπως γίνεται αντιληπτό οι προνομιούχοι των πρώτων επιπέδων έχουν όλα τα καλά φαγητά, ενώ στους τελευταίους ορόφους μένουν μόνο τα ψίχουλα από τα αποφάγια των «από πάνω». Ζόρικες σκηνές σε τούτη την ακραία και υπερβίαιη ταξική παραβολή, με κλεισίματα ματιού στο σήμερα και τη διαρκώς ανεξέλεγκτη δύναμη της ανθρώπινης ζούγκλας (με τη συνεπαγόμενη μεταμόρφωση του ανθρώπου σε κτήνους) που ορίζεται πολύ εύστοχα στη φράση που ακούγεται στην εισαγωγή του φιλμ: «οι άνθρωποι χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Σε αυτούς που είναι πάνω, σε αυτούς που είναι κάτω και σε αυτούς που πέφτουν».
Φωτογραφία: Imdb.com
