Όπως γράψαμε και πρόσφατα, το διαδίκτυο αποτελεί στην ψηφιακή εποχή το πιο κραταιό μέσο διανομής της μουσικής. Έτσι, ακούσαμε τρία ολοκαίνουργια τραγούδια από τρεις αντίστοιχους Έλληνες καλλιτέχνες, τα οποία ξεχωρίζουν μέσα στην τρέχουσα δισκογραφική παραγωγή.
Ξεκινάμε με την «Εκάτη» σε μουσική – ερμηνεία του Κώστα Θωμαΐδη και σε στίχους της Στέλλας Δενδηλιάρη. Πρόκειται για ένα άρτια ενορχηστρωμένο τραγούδι από τους Θύμιο Παπαδόπουλο – Γιάννη Λουπάκη, στο οποίο εμπεριέχονται όλες οι επιρροές του Θωμαΐδη από δημιουργούς σαν τον Μάνο Χατζιδάκι κυρίως εποχής «Πορνογραφίας». Και οι στίχοι όμως της Δενδηλιάρη με τις αναφορές της στα «αστέρια και τις Πλειάδες» μοιάζουν σαν ένα κλείσιμο του ματιού της στη μυθολογία του κορυφαίου στιχοπλόκου Νίκου Γκάτσου. «Η αγάπη έρχεται συνήθως εκεί που δεν την περιμένεις» ακούμε τον Θωμαΐδη να τραγουδάει και το κομμάτι τελειώνει με μια αίσθηση τσίρκου αλά Νίνο Ρότα που μας γυρνάει σ’ άλλες εποχές, παρουσιάζοντας την πιο λεπτή και ευγενική φύση του τραγουδιού.
Επόμενο τραγούδι το «Ολο το μπλε» σε μουσική – ερμηνεία της Ηρώς και σε στίχους της Μαίρης Κολώνια. Πρόκειται για ένα ερωτικό ζεϊμπέκικο με την εξής ιδιαιτερότητα: είναι ενορχηστρωμένο συμβατικά μεν, απολύτως ταιριαστά δε. Ακούς εκείνο το μέρος του ρεφρέν που λέει «τα νιάτα μου για σένανε τα χάλασα και τώρα μου τα δίνεις πάλι πίσω» και έχεις την αίσθηση πως το τραγούδι θα μπορούσε να έχει αποσπαστεί από τον θρυλικό «Δρόμο» του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου κι αυτό κάθε άλλο παρά μομφή αποτελεί. Η επιστροφή της Ηρώς με τη δωρική «αυστηρή» ερμηνεία, ύστερα από οκτώ χρόνια δισκογραφικής αποχής, γίνεται μ’ ένα πολύ όμορφο λαϊκό τραγούδι βασισμένο στους ποιητικούς και ταυτόχρονα ευθύβολους στίχους της Κολώνια.
Με το «Γράμμα» πάλι, το τραγούδι σε μουσική – ερμηνεία του Μάνου Παπαδάκη, έχουμε τη σύμπραξη του Κρητικού τραγουδοποιού, που δραστηριοποιείται κυρίως στο νησί του, με τον στιχουργό Δημήτρη Λέντζο και στην πραγματικότητα τη μελοποίηση μιας ανεπίδοτης επιστολής προς τη μάνα ή, σωστότερα, προς όλες τις λαϊκές γυναίκες που αξιώθηκαν να γίνουν μάνες. «Τα χάπια σου να παίρνεις κάθε βράδυ, την πίεσή σου πάντα να μετράς, το πήρα το δοχείο με το λάδι και το παλτό στο κρύο να φοράς» τραγουδά ο Παπαδάκης σε μια χαμηλότονη ροκ μπαλάντα με τα διακριτικά electronics του ενορχηστρωτή Αποστόλη Γιασλακιώτη. Και καταλήγει ο Παπαδάκης διά χειρός Λέντζου: «Και με έπιασε μια λύπη κι ένα κλάμα, σαν διάβασα μανούλα μου το γράμμα, το γράμμα που δεν σου έστειλα καιρό για να σου πω το πόσο σ’ αγαπώ», καταφέρνοντας με το ύφος της μουσικής του σύνθεσης να ξεπεράσει τον σκόπελο του μελό και να μεταδώσει αληθινή συγκίνηση.