Η φρέσκια – παραγωγής 2020- αυστριακή σειρά του Netflix επιχειρεί να ρίξει φως στην σκιώδη ζωή του νεαρού Σίγκμουντ Φρόιντ, με όχημα μια απεχθή ιστορία φόνου.
Ένα φριχτό έγκλημα στη Βιέννη του 19ου αιώνα προκαλεί πονοκέφαλο στις αστυνομικές αρχές. Θα ζητηθεί η συνδρομή ενός νεαρού επιστήμονα που μοιάζει να έχει τις ικανότητες να βρει την άκρη του νήματος στην σκοτεινή υπόθεση.
Το όνομα του πατέρα της Ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόιντ είναι συνδυασμένο κυρίως με κοινωνικά δράματα, γουντιαλενικές κωμωδίες και ανάλαφρες ρομαντικές κομεντί. Να όμως που χάρη στη νέα σειρά του Netflix (άλλη μια γερμανόφωνη συμπαραγωγή μετά κι από την απρόσμενη επιτυχία του «Dark») μέσα από 8 επεισόδια διάρκειας περίπου μιας ώρας το καθένα, παρακολουθούμε το νεαρό Φρόιντ σε άλλες, περισσότερο σκοτεινές και συμβατές με το επιστημονικό πεδίο δράσης του, καταστάσεις.
Στην αρχή παρακολουθούμε τον ήρωα να αντιμετωπίζει πάσης φύσεως προβλήματα στην αρχή της καριέρας του (από το να αποδείξει στους βιεννέζους συναδέλφους του ιατρούς ότι η ύπνωση έχει θεραπευτικές ιδιότητες μέχρι να πληρώσει τα τρία ενοίκια που χρωστάει στον σπιτονοικοκύρη του) παράλληλα με την υπόθεση της κακοποίησης της νεαρής πόρνης στο βιεννέζικο «σπίτι».
Η συνέχεια όμως ξεδιπλώνει ένα άκρως ελκυστικό μπουκέτο από σύμβολα και νοήματα: εβραϊσμός, το τέλος των Αυτοκρατοριών, επαναστάσεις και θεωρίες συνωμοσίας, αποκρυφισμός (θαυμάσια η σκηνή με τη σεάνς και το μέντιουμ που περιφέρεται τρομαγμένο ανάμεσα στα παγωμένα πρόσωπα) και, φυσικά, ψυχανάλυση. Σκοτεινή, δυσοίωνη και αρκετά ανατριχιαστική στις λεπτομέρειες της, η αυστριακή σειρά του Μάρβιν Κρεν συνδέει έντεχνα το ρεαλιστικό υπόβαθρο (άψογη απεικόνιση της Βιέννης του 1886 με έμφαση στην παρακμιακή αριστοκρατία, αυθεντικά ιστορικά πρόσωπα αφού εκτός του ήρωα γνωρίζουμε και τον νεαρό θεατρικό συγγραφέα και ποιητή Άρτουρ Σνίτσλερ κ.α.) με την ατμόσφαιρα απειλής που δημιουργεί η παρουσία ενός δολοφόνου στην βιενέζικη κοινωνία.
Ο Φρόιντ παρουσιάζεται ως πρωτοπόρος ερευνητής και επαναστάτης της ιατρικής αλλά και ως ένας αντιήρωας του περιθωρίου, με τρομερές ανασφάλειες ως προς την αναγνώριση της δουλειάς του (θεωρείται τσαρλατάνος από τους συναδέλφους του) που βρίσκει ανακούφιση μόνο στην κοκαϊνη και στα φλογερά – αλλά και διανθισμένα με απρόσμενο χιούμορ- γράμματα της αγαπημένης του. Η σειρά ευτυχεί και σε ένα άλλο κρίσιμο σημείο.
Η ικανότητα της να φέρει στοιχεία από τις θεμελιώδεις αρχές της φροϊδικής ψυχανάλυσης (το ένστικτο, η σύνδεση της υστερίας με τα πρώιμα παιδικά βιώματα, το ασυνείδητο, το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, ο κόσμος των ονείρων κλπ) μέσα στα πιο βαθιά πεδία της μυστηριώδους ίντριγκας γίνεται όχι απλώς με αφηγηματική δεινότητα αλλά ενίοτε και με τρόπο που εντυπωσιάζει.
