Νέα έργα από τους: Madeline Best & Brian Rogers, Tei Blow, keyon gaskin, Dynasty Handbag, Annie-B Parson
Όλο το σπίτι μια σκηνή. Το Ίδρυμα Ωνάση συνομιλεί με την εποχή, τη στιγμή και την κατάσταση. Συνεχίζει να μοιράζεται και να δημιουργεί, ανέπαφα μεν, αλλά με την ίδια αγάπη για τον πολιτισμό και τους ανθρώπους του, τους καλλιτέχνες και το κοινό τους. H Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και το Onassis USA αναθέτουν σε δημιουργούς από όλο τον κόσμο νέα έργα φτιαγμένα στην περίοδο καραντίνας, μέσα σε 120 ώρες. Χωρίς να έχουν πλέον πρόσβαση σε θεατρικές σκηνές, χώρους προβών ή στούντιο, οι καλλιτέχνες δημιουργούν τα πάντα μόνοι τους με τα laptop τους να ανάγονται σε δημιουργική υπερδύναμη. Από τις οθόνες μας και εμείς, πατάμε ENTER σε νέες δημιουργίες, σε νέες φόρμες, που φιλοδοξούν να αποτελέσουν ένα είδος καλλιτεχνικής ψηφιακής χρονοκάψουλας, μια πνοή ελπίδας για τον καλλιτεχνικό χώρο που πλήττεται και μία ακόμη απόδειξη ότι έχουμε ο ένας τον άλλον.
Αυτή την εβδομάδα το Ίδρυμα Ωνάση ανέθεσε την επιμέλεια στο Chocolate Factory Theater, μια δυνατή φωνή μέσα στην Πόλη της Νέας Υόρκης για την ευαισθητοποίηση πάνω στη δύναμη των τεχνών. Τα έργα θα είναι διαθέσιμα από τη Δευτέρα 25 Μαΐου στο onassis.org. H σχεδιάστρια φωτισμών και διευθύντρια λειτουργίας του The Chocolate Factory Theater, Madeline Best, και ο σκηνοθέτης, κινηματογραφιστής και καλλιτεχνικός διευθυντής του The Chocolate Factory Theater, Brian Rogers, αναρωτιούνται πώς το τέλος του κόσμου μπορεί να είναι τόσο βαρετό, στο 4 Fixations· ο περφόρμερ και designer Tei Blow ανασυνθέτει τα «Δοκίμια Οκνηρότητας» του Γιοσίντα Κένκο και μας εμβαπτίζει στον κόσμο του μοναχού Ζεν και ποιητή, ενώ το σπίτι του Blow μεταμορφώνεται σε σκηνικό χώρο, στο Essay in Idleness· ο keyon gaskin κάνει ένα σχόλιο στο πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον Δυτικό Κόσμο με το How to Get Away With Westworld· η περφόρμερ, video artist και ηθοποιός Dynasty Handbag προετοιμάζεται για μια αόριστη καταστροφή στο Untitled Emergency· ενώ η χορογράφος και καλλιτεχνική διευθύντρια της ομάδας Big Dance Theater, Annie-B Parson, αποδομεί ό,τι μας ζητείται να κάνουμε σωματικά, προκειμένου να αποτρέψουμε την εξάπλωση της ασθένειας.
Διατίθενται ήδη έργα των: Isabella Rossellini & Paul Magid, Ziad Antar, Λένας Κιτσοπούλου, Μαρίας Παπαδημητρίου, Αντώνη Φωνιαδάκη, Βασίλη Κεκάτου, Ευθύμη Φιλίππου, Σίμου Κακάλα, Δημήτρη Καραντζά, Εύης Καλογηροπούλου, Kareem Kalokoh, Κωστή Σταφυλάκη & Τεό Τριανταφυλλίδη & Αλέξη Φιδετζή, Akira Takayama, Risa Puno & Avi Dobkin, Ηλία Αδάμ, Στέφανου Τσιβόπουλου, 600 HIGHWAYMEN, Maria Antelman, Kimberly Bartosik, Annie Dorsen, Emily Johnson, Kathryn Hamilton (Sister Sylvester), Radiohole, RootlessRoot, QUEENSBOUND 2020 (Nadia Q. Ahmad, Rosebud Ben-Oni, Pichchenda Bao, Nana Brew-Hammond, Jared Harel, Abeer Y. Hoque, Joseph O. Legaspi, Robert Ostrom, KC Trommer), Samita Sinha, Frisly Soberanis, Alina Tenser & Gabo Camnitzer, Xin Liu.
Τις επόμενες μέρες θα προστεθούν νέα πρωτότυπα έργα, από τους Daniel Wetzel, Έφη Μπίρμπα & Άρη Σερβετάλη, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Γιάννη Μανταφούνη, Γιώργο Ζώη, Χρήστο Σαρρή και πολλούς ακόμα καλλιτέχνες και οργανισμούς, ενώ η λίστα συνεχώς μεγαλώνει. Ο καθένας μόνος του, αλλά τελικά όλοι μαζί, δημιουργούν μια σειρά έργων που διακτινίζονται από το δικό τους στο δικό μας σαλόνι, διαμηνύοντας έτσι πως η τέχνη δεν πρέπει να σταματά ποτέ, όποιοι και αν είναι οι περιορισμοί.
Πατήστε ΕΝΤΕR, χωρίς αντίτιμο ή χρονικό περιορισμό, και περιπλανηθείτε στα έργα καλλιτεχνών που δίνουν φωνή στο σήμερα.
Αναλυτικά
Madeline Best & Brian Rogers / The Chocolate Factory Theater, 4 Fixations
Video / audio | Διάρκεια: 9΄35΄΄
Μια βιαστικά φτιαγμένη σύντομη ηχογράφηση συγκροτεί τη μουσική επένδυση για το teaser του πιο αδιάφορου, μηδενικού προϋπολογισμού φιλμ επιστημονικής φαντασίας, που (δεν) έγινε ποτέ. Περιλαμβάνει οικιακές ηχογραφήσεις σε modular συνθεσάιζερ που έγιναν σε μισοκοιμισμένη κατάσταση, καθώς και απόκοσμες εικόνες από κοινά υλικά (γυρισμένες συχνά με υπερβολικά κοντινά πλάνα). Αναφέρεται στους νυχτερινούς τρόμους που ελλοχεύουν κάτω από την (και μέσα στην) καθημερινή εμπειρία της παρατεταμένης απομόνωσης –για να μην αναφέρουμε την προχωρημένη αϋπνία των δημιουργών του– ρωτώντας: πώς είναι δυνατόν το τέλος του κόσμου να είναι τόσο… βαρετό;
Η Madeline Best είναι σχεδιάστρια φωτισμών και διευθύντρια λειτουργίας του The Chocolate Factory Theater. Αποφοίτησε από το Bennington College, στο Βερμόντ, μεγάλωσε στο Ντάραμ, στη Βόρεια Καρολίνα, και σήμερα ζει στο Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης. Ανάμεσα στις πιο πρόσφατες συνεργασίες της, ως σχεδιάστρια φωτισμών, είναι με τους Aki Sasamoto, Lauren Bakst, Juliana F. May, luciana achugar, Big Dance Theater, Moriah Evans, Yve Laris Cohen. Έχει αναλάβει επίσης επερχόμενα πρότζεκτ για τους Anna Sperber, Heather Kravas, Milka Djordjevich και Efraín Rozas. Συνεργάζεται εδώ και πολλά χρόνια με τον Brian Rogers και αυτό το πρότζεκτ είναι μία από τις πολλές συνεργασίες τους. Έχει εμφανιστεί επίσης σε δουλειές των Juliana F. May, Shaun Irons και Lauren Petty.
Ο Brian Rogers είναι σκηνοθέτης, κινηματογραφιστής και καλλιτέχνης του ήχου, συνιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής του The Chocolate Factory Theater, το οποίο υποστηρίζει τη δημιουργία θεάτρου, χορού, μουσικής και πολυμεσικών παραστάσεων στις εγκαταστάσεις του στο Κουίνς, συνολικού εμβαδού 800 τ.μ. Από το 1997 μέχρι σήμερα, ο Μπράιαν Ρότζερς έχει υπογράψει και/ή σκηνοθετήσει δεκάδες φιλμ και περφόρμανς, μεγάλης κλίμακας, είτε στο The Chocolate Factory είτε αλλού, ανάμεσά τους τα: Screamers (Abrons Arts Center, 2018 / Baryshnikov Arts Center, 2019), Hot Box (Σεπτέμβριος 2012, συμπαρουσίαση με το Crossing The Line Festival του FIAF / Ιανουάριος 2013, COIL Festival του PS122 / Φεβρουάριος 2013, EMPAC Center, Τρόι στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης – με την υποστήριξη μιας χορηγίας του Ιδρύματος MAP), το υποψήφιο για βραβείο Bessie Selective Memory (Ιούλιος 2010, Mount Tremper Arts / Σεπτέμβριος 2011, The Chocolate Factory / Ιανουάριος 2011, COIL Festival του PS122) και the horror the horror (Movement Research Festival 2011, Abrons Arts Center / 2012). Πρόσφατα, συνέθεσε τη μουσική επένδυση για την ταινία των Shaun Iron και Lauren Petty, Standing By: Gatz Backstage, ενώ έχει συνεργαστεί, ως καλλιτέχνης ήχου και βίντεο, με δεκάδες πειραματικούς καλλιτέχνες θεάτρου και χορού στη Νέα Υόρκη και αλλού. Εκτός από τη δική του δουλειά, ο Μπράιαν επιμελείται το Πρόγραμμα Επισκεπτών Καλλιτεχνών του The Chocolate Factory (που διανύει πλέον το 15ο του έτος), το οποίο στηρίζει το έργο πάνω από εκατό καλλιτεχνών από τους χώρους του θεάτρου, του χορού, της μουσικής και των νέων μέσων κάθε χρόνο.
Εικόνες: Madeline Best & Brian Rogers
Σκηνοθεσία, Σύνθεση & Μοντάζ: Brian Rogers
Tei Blow, Essay in Idleness (Δοκίμια οκνηρότητας)
Video | Διάρκεια: 8΄
Το Essay in Idleness είναι μια ανασύνθεση των «Δοκιμίων Οκνηρότητας» (Tsurezuregusa), ενός κλασικού κειμένου του 14ου αιώνα που συνέθεσε ο μοναχός Ζεν και ποιητής Γιοσίντα Κένκο, ο οποίος έγραψε 243 σύντομα λήμματα για την αισθητική ομορφιά της φύσης, τους κοινωνικούς κανόνες, τον βουδισμό Ζεν και την έννοια της παροδικότητας. Αν και ο ίδιος δεν είχε ποτέ την πρόθεση να δημοσιεύσει αυτά τα κείμενα, μετά τον θάνατό του συγκεντρώθηκαν σε μια συλλογή που επρόκειτο να γίνει κλασικό έργο της ιαπωνικής λογοτεχνίας. Σε αυτή τη διασκευή, ο καλλιτέχνης διερευνά 88 αντικείμενα από το σπίτι του και την επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή του, πλαισιώνοντας τον κόσμο του Κένκο στον δικό του.
Το έργο του Tei Blow συνδυάζει ζωντανές περφόρμανς, βίντεο και ήχο με τυχαία μέσα και έχει παρουσιαστεί σε διάφορους χώρους, στη Νέα Υόρκη (Dance Theater Workshop, Lincoln Center Festival, The Kitchen, BAM, The Public Theater, The Broad Stage, Kate Werble Gallery, Baryshnikov Arts Center), στο Χάρτφορντ του Κονέκτικατ (Hartford Stage, The Wadsworth Atheneum), στο Σικάγο (MCA), στη Βοστόνη (MFA) και σε άλλα θέατρα ανά τον κόσμο. Εκτός του Big Dance Theater, έχει παρουσιάσει και σχεδιάσει για το Laboratory of Dmitry Krymov, τον Mikhail Baryshnikov και τον David Neumann/Advanced Beginner Group. Το 2015 τιμήθηκε με βραβείο Bessie (New York Dance and Performance Award) για εξαιρετικό σχεδιασμό ήχου, ενώ έχει τιμηθεί επίσης με Creative Capital Award (2016), καλλιτεχνική χορηγία του Συμβουλίου Τεχνών της Πολιτείας της Νέας Υόρκης (2016) και με υποτροφία Cage/Cunningham από το Baryshnikov Arts Center (2018). Είναι ιδρυτικό μέλος του Royal Osiris Karaoke Ensemble, ενός μουσικού ιερατείου που διερευνά σύγχρονες μυθολογίες αγάπης και σύνδεσης.
Το Essay in Idleness είναι διασκευή, παραγωγή και ερμηνεία του Tei Blow
Χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από διάφορες μεταφράσεις των «Δοκιμίων Οκνηρότητας» του Γιοσίντα Κένκο
keyon gaskin, How to Get Away With Westworld (Πώς να τα βγάλεις πέρα με τον Δυτικό Κόσμο)
Video | Διάρκεια: 2΄43΄΄
Παίρνοντας μια επιταγή.
O keyon gaskin είναι ένας (ψευδο-)καλλιτέχνης.
Σύλληψη & Σκηνοθεσία: keyon gaskin
Dynasty Handbag, Untitled Emergency (Άτιτλη κατάσταση ανάγκης)
Video | Διάρκεια: 2΄21΄΄
Η Dynasty Handbag πρέπει να ετοιμάσει ένα σακίδιο έκτακτων περιστάσεων για μια αόριστη καταστροφή. Ποια είναι τα απαραίτητα που θα πάρει μαζί της στο άγνωστο μέλλον; Υπάρχει ένα και μοναδικό αντικείμενο, το οποίο να εγγυάται μια για πάντα την επιβίωσή της, την αυτοεκτίμησή της, το νεανικό και όμορφο παρουσιαστικό της και το ολοκληρωτικό δυναμικό της;
Η Jibz Cameron είναι περφόρμερ, video artist και ηθοποιός που ζει στο Λος Άντζελες. Οι πολυμεσικές περφόρμανς της, υπό το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Dynasty Handbag, έχουν παρουσιαστεί τα δεκαπέντε τελευταία χρόνια σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς. Οι New York Times έχουν αποκαλέσει τις παραστάσεις της ως τις «πιο διασκεδαστικές και πιασάρικες, ιδανικές περφόρμανς που έχουμε δει εδώ και χρόνια». Έχει γράψει και παράγει επτά περφόρμανς μεγάλης διάρκειας, δεκάδες μικρότερα έργα, μυριάδες βίντεο και δύο άλμπουμ με δική της μουσική. Επιπλέον, εργάζεται ως καθηγήτρια περφόρμανς και κωμωδίας. Η Τζιμπς Κάμερον ακολουθεί επίσης επαγγελματική καριέρα ηθοποιού και έχει συμμετάσχει σε πολλές διαδικτυακές σειρές, χαμηλού προϋπολογισμού, τις οποίες δεν έχει δει κανένας.
Σύλληψη & Σκηνοθεσία: Dynasty Handbag
Annie–B Parson, 6΄
Αναπροσαρμοσμένο βίντεο ζωντανής παράστασης | Διάρκεια: 3΄10΄΄
Απέναντι από ένα βίντεο που δείχνει χορευτές σε αποστάσεις 2 μέτρων (6 ποδιών, εξού και ο τίτλος), η Πάρσον διαβάζει έναν ημερολογιακού ύφους διαλογισμό πάνω στα χωρικά πρωτόκολλα που μας έχουν τεθεί στον νέο κόσμο συμπεριφοράς με τον Covid-19. Εμφορούμενη από μια χορογραφική λογική, η Πάρσον αποδομεί ό,τι μας ζητείται να κάνουμε σωματικά, προκειμένου να αποτρέψουμε την εξάπλωση της ασθένειας. Αναλύοντας αυτά τα πρωτόκολλα, επισημαίνει ότι η χωρική συνειδητοποίηση έρχεται αίφνης στο προσκήνιο για τους πεζούς, καθώς ζητείται από όλους, υπό μία έννοια, να αποκτήσουν την προοπτική ενός χορευτή. Αντιπαραθέτει τις σκέψεις της με υλικό βίντεο από ένα χορευτικό έργο που έκανε την προηγούμενη χρονιά, όταν οι χορευτές έμπαιναν μαζί στην πρόβα, με τα σώματά τους σχεδόν σε άμεση επαφή το ένα με το άλλο. Η Πάρσον συνεργάζεται με τη video artist Ντέμπορα Τζόνσον (γνωστή και ως CandyStations), η οποία αναπλάθει αυτή την παράσταση μέσω αναφορών στο βικτωριανό ζωοτρόπιο, που ήταν μια από τις πρώιμες μορφές κινούμενης εικόνας και πρόδρομος του σύγχρονου κινηματογράφου. Το ζωοτρόπιο έφερε στον νου της Τζόνσον τους κώδικες της κοινωνικής απομάκρυνσης, καθώς βασίζεται σε μια συγκεκριμένη δομική απόσταση μεταξύ των εικόνων. Μαζί με ένα θρηνητικό τραγούδι, γραμμένο από τους Τζακ Λάζαρ και Νόα Σέβρον, δημιουργούν ένα βίντεο έργο ενσυναίσθησης, που εκφράζει το πώς είναι να ζεις αυτή στη στιγμή.
Η Annie-B Parson είναι χορογράφος και καλλιτεχνική διευθύντρια της βραβευμένης με Obie ομάδας Big Dance Theater, με την οποία έχει δημιουργήσει περισσότερα από 20 μεγάλης κλίμακας έργα, σε χώρους όπως οι BAM (Νέα Υόρκη), The Japan Society (Νέα Υόρκη), The Old Vic (Λονδίνο), Sadler’s Wells (Λονδίνο), The Walker Art Center (Μινεάπολις), Théâtre National de Chaillot (Παρίσι) και The Kitchen (Νέα Υόρκη). Η Πάρσον έχει κάνει επίσης χορογραφίες για ροκ συναυλίες, παρελάσεις φιλαρμονικών, ταινίες, μουσεία, αντικείμενα, τηλεόραση, επαυξημένη πραγματικότητα, όπερα, μπαλέτα, θέατρο, συμφωνικές ορχήστρες, κουαρτέτα εγχόρδων και για μια χορωδία 1.000 ερασιτεχνών τραγουδιστών.
Ορισμένοι από τους καλλιτέχνες με τους οποίους έχει συνεργαστεί είναι ο David Byrne, ο David Bowie, η St. Vincent, ο Mikhail Baryshnikov, η Wendy Whelan, η Anne Carson, ο Jonathan Demme και ο Spike Lee, ενώ δύο έργα της έχουν συμπεριληφθεί στο ρεπερτόριο της Martha Graham Dance Company. Οι συνεργασίες της με τον Ντέιβιντ Μπερν μετρούν πάνω από δεκαετία, με πιο πρόσφατη το ανέβασμα του άλμπουμ του, American Utopia, στο Μπρόντγουεϊ και το ντοκιμαντέρ που έχει γυρίσει ο Σπάικ Λι από αυτό.
Χορογραφία & Κείμενο: Annie-B Parson
Βίντεο: Deborah Johnson/CandyStations
Μουσική: Jack Lazar & Noah Chevan
Παραγωγή: Big Dance Theater
Το 6΄ δημιουργήθηκε από την Annie-B Parson, σε συνεργασία με τη video artist Deborah Johnson (aka CandyStations)
Μαγνητοσκόπηση των μελών της Martha Graham Dance Company στο έργο της Annie-B Parson, I used to love you: Anne O’Donnell, Leslie Andrea Williams, Laurel Dalley Smith και Xin Ying.
Chocolate Factory Theater
Το Chocolate Factory Theater υπάρχει για να ενθαρρύνει καλλιτέχνες των παραστατικών τεχνών στη διαδικασία της έρευνάς τους. Συνδέεται με μια κοινότητα καλλιτεχνών που θέτουν προκλήσεις στους εαυτούς τους και, κατ’ επέκταση, και στον Οργανισμό. Το Chocolate Factory Theater πιστεύει πως, υποστηρίζοντας τον μόχθο των καλλιτεχνών και τη δημόσια παρουσίαση του έργου τους, συνεισφέρει στην ανύψωση της Νέας Υόρκης ως μιας ακμάζουσας και πιο δίκαιης πηγής ιδεών.
Είναι ένα εκκολαπτήριο που διοικείται και λειτουργεί από καλλιτέχνες για την υλοποίηση πειραματικών παραστάσεων, ένας οργανισμός παροχής υπηρεσιών σε καλλιτέχνες, ένα τοπικό αγκυροβόλι και χώρος υπερηφάνειας για την κοινότητα του Δυτικού Κουίνς, μια δυνατή φωνή μέσα στην Πόλη της Νέας Υόρκης για την ενίσχυση της χρηματοδότησης και την ευαισθητοποίηση πάνω στη δύναμη των τεχνών, καθώς και ένας διεθνής προορισμός για να παρακολουθήσει κανείς υψηλής ποιότητας ριζοσπαστικές παραστάσεις και εκτός του Μανχάταν.
