Αν στην άκρη του μυαλού του ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν είχε αφήσει χώρο για την ανάδειξη της συζύγου του, της Μπριζίτ Μακρόν, σε άτυπη «πρώτη κυρία», η πραγματικότητα ήρθε, αυγουστιάτικα, να προσγειώσει στη Γη τον επικοινωνιακό «πύραυλο» που δεν έμελλε να εκτοξευτεί.
Καθώς ο δείκτης δημοφιλίας του ψευδο-αντισυστημικού 39χρονου πρώην τραπεζίτη των Ρότσιλντ κατρακυλάει (έχει φτάσει στο 36%) δεν θα ήταν κακή ιδέα η κατασκευή μίας νέας Γαλλίδας «βασίλισσας» στο πλευρό του. Με τον ωραίο προϋπολογισμό της, εξόδοις των φορολογουμένων, την επιδεικτική δράση της μπροστά στις κάμερες, το σβέλτο προσωπικό της, την πιστή φρουρά της, την grandiose φιλανθρωπία της – και τα όλα της.
«Ας τελειώνει η γαλλική υποκρισία στο θέμα αυτό. Αν γίνω πρόεδρος θέλω η σύζυγός μου να έχει ένα ξεκάθαρο ρόλο» είχε πει προεκλογικά ο Μακρόν. Σκάρωσε λοιπόν μία επιτροπή για την διευθέτηση του ρόλου της 64χρονης πρώην καθηγήτριάς του στο Λύκειο, επί εικοσαετία συντρόφου του και επί δεκαετία συζύγου του.
Όλα μια χαρά ως εδώ. Από κει και πέρα όμως, ξεκίνησαν οι διαρροές από το προεδρικό περιβάλλον. «Η κυρία Μακρόν λαμβάνει 200 επιστολές την ημέρα, το ξέρετε ;». «Θέλει και μπορεί να βοηθήσει το γαλλικό λαό, ιδίως τα άτομα με ειδικές ανάγκες, κακό είναι ;». «Πώς θα τα καταφέρει αν δεν έχει πρόσβαση σε κρατικά κονδύλια ;».
Η αντίδραση στα δήθεν αθώα ερωτήματα ήταν άμεση. Περισσότεροι από 270.000 πολίτες υπέγραψαν διαδικτυακά κείμενο-διαμαρτυρία, απαιτώντας να μην της δοθεί ούτε ένα ευρώ. Και να μην ιδρυθεί επίσημο «πόστο» για την εκάστοτε προεδρική σύζυγο, καθώς η παρουσία της στο Μέγαρο των Ηλισίων δεν είναι θεσμοθετημένη. ‘Οποιος φυλάει το Σύνταγμά του (κάτι διέρρευσε για «μικρή συνταγματική αναθεώρηση») έχει το μισό.
«Δεν καταλαβαίνω πώς θα μπορούσε κανείς να θεσμοθετήσει το καθεστώς της πρώτης κυρίας. Δεν έχει νόημα σε μια δημοκρατία. Δεν εκλέγουμε προεδρικό ζεύγος» σχολίασε ο πολιτικός αναλυτής Ολιβιέ Ρουκάν.
Τελικά ο ρόλος της Μπριζίτ Μακρόν «θα είναι μεν δημόσιος, αλλά όχι πολιτικός», διευκρίνισε η γαλλική κυβέρνηση. Και για πρώτη φορά θα δημοσιευθεί ποιοί είναι οι στενοί της συνεργάτες και οι αμοιβές τους.
Το τρενάκι του πειρασμού στάθηκε μπροστά στο προεδρικό ζεύγος της Γαλλίας, αλλά οι Μακρόν δεν επιβιβάστηκαν. Δεν θα μπορούσαν, καθώς είναι πολύ νωπός ο εξευτελισμός του Φρανσουά Φιγιόν, δεξιού ανθυποψηφίου του Μακρόν στις προεδρικές εκλογές του Μαΐου, που καταποντίστηκε (και) λόγω της σκανδαλώδους αργομισθίας στο Κοινοβούλιο την οποία έκανε δώρο στη γυναίκα του την περίοδο 1992-2002. Εξάλλου πριν από λίγες μέρες ο πρόεδρος απαγόρευσε στους πολιτικούς να προσλαμβάνουν στενούς συγγενείς τους ως συνεργάτες.
Μικρό το μιντιακό κακό. Την Μπριζίτ Μακρόν θα την «προσλάβουν» τα ΜΜΕ, γαλλικά και διεθνή, εφόσον τους δίνει τροφή για κιτρινισμό (με την εμμονή στη ηλικιακή διαφορά με τον σύζυγό της) ή για εκμετάλλευση της εικόνας της ως «ισχυρού συνεταίρου» του προέδρου.
Κάπως έτσι στις ΗΠΑ η Χίλαρι Κλίντον έφτασε να διεκδικεί την επιστροφή της στο Λευκό Οίκο σε ρόλο πρωταγωνιστή, πατώντας στο πρώτο σκαλί του Στέητ Ντιπάρτμεντ και υπηρετώντας ασύστολα το μισό αμερικανικό κατεστημένο – το άλλο μισό το «πολεμούσε» ο άλλος ψευδο-αντισυστημικός, ο Ντόναλντ Τραμπ.
Αλλά μάλλον πήγαμε μακριά. Πίσω απ’ την επιχείρηση «χτίστε το προφίλ της Μπριζίτ Μακρόν» κρύβεται ο φόβος μιας αποκάλυψης. Ότι ο νυν πρόεδρος είναι το τελευταίο χαρτί – προσοχή: χρονικά, όχι αριθμητικά -, της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής (θυμηθείτε την κινηματογραφική άφιξη του κρεμασμένου από ελικόπτερο Μακρόν στο πυρηνικό υποβρύχιο «Le Terrible» – ήτοι «Ο Τρομερός») ελίτ της Γαλλίας, εν μέσω κρίσης στη γερμανοκίνητη Ευρώπη των νεοφιλελεύθερων τερατογεννέσεων.
