Ο σημερινός τίτλος αποτελεί φόρο τιμής στο σπουδαίο βιβλίο «Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης», που έφερε την υπογραφή του ακόμη πιο σπουδαίου διανοούμενου Άγγελου Ελεφάντη. Στις σελίδες του περιοδικού του, στον «Πολίτη», είχα δημοσιεύσει το πρώτο μου «δημοσιογραφικό» κείμενο, ένα βεριτέ για όλα όσα είχαν συμβεί στο αδιανόητο Rock in Athens του ’85. Πιτσιρικάς τότε ο ρεπόρτερ, είκοσι χρονών με κόκκινα μάγουλα, εννοείται ότι παρεξηγήθηκα λίαν συντόμως με τον κάτι παραπάνω από ισχυρογνώμονα (γλυκά το λέω!) Ελεφάντη κι έτζασα για «Σχολιαστή» που ήταν πιο κουλ τα τυπάκια. Αλλά την αξία του ανδρός δεν την υποτιμώ.
Τέλος πάντων, ο υπότιτλος του βιβλίου πήγαινε κάπως έτσι: «KKE και αστισμός στον Μεσοπόλεμο».
Επειδή, λοιπόν, μας έχουν γανώσει άπαντες οι δημοσιολόγοι τ’ αυτιά ότι κάτι σαν τον Μεσοπόλεμο ζούμε και τώρα (βλέπε και το προχθεσινό ινογκιουρέσιο…) και επειδή αφίχθη στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιό μου η δημοσκόπηση της Alco για τον Alpha με τη Νέα Αριστερά στο 1,2 %, μου ‘ρθε και μένα η φλασιά για το νταηλίκι. Όπου σημείωνα τον περασμένο Μάρτιο εδώ στο Newpost:
«Θέλω να πω ότι σε μερικές περιπτώσεις ο διάλογος δεν αρκεί και η πειθώς δεν φτάνει. Σε μερικές περιπτώσεις, άμα θέλεις να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους, μόνο με νταηλίκι το καταφέρνεις. Είτε είσαι αγόρι, είτε είσαι κορίτσι δεν έχει σημασία, άλλωστε, δεν έχει να κάνει με τη σωματική ρώμη και τα μούσκουλα. Έχει να κάνει με το πόσο δυνατά καίει η φωτιά μέσα σου, πόσο ψηλά υψώνεται η φλόγα, πόσο πραγματικά το θέλεις να γίνει κάτι και πόσο διατεθειμένος είσαι να δώσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις για να το καταφέρεις. Μην υπολογίζοντας πιθανές απώλειες και απίθανες ζημιές, όλα ή τίποτα, τα ρέστα σου, θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό που έλεγε και ο Νικόλας…»
Και συμπλήρωνα:
«Έτσι πάει με το νταηλίκι, όμως. Το θέλει ο ψηφοφόρος απ’ τους εκπροσώπους του, για να επιβεβαιώσει αφενός ότι είναι στο πλευρό του και αφετέρου ότι σε μια δύσκολη στιγμή θα πλακωθούν για πάρτη του. Να το φαντασιώσει έστω, δεν είναι κακό, άλλωστε σ’ ένα παραμύθι ζούμε όλοι και όλες.
Μπορείς να το υπηρετήσεις; Έχει καλώς και προβιβάζεσαι.
Δεν μπορείς; Σύρε στη μανούλα σου να καθαρίζεις φρέσκα φασολάκια, δεν κάνεις για την πολιτική»!
Αυτά με το τόσο απαραίτητο στην πολιτική ζωή και έκφραση νταηλίκι, που δείχνει να αγνοεί παντελώς η Νέα Αριστερά. Μια χαρά καλότροποι είναι οι άνθρωποι, καλόγνωμοι και καλόβολοι, ευγενέστατοι και ευάρεστοι, τους βλέπει ο Ζαμπούνης και αναρωτιέται αν πρέπει ν’ αλλάξει αυλή. Συγγνώμη, όμως, με τους χαμηλούς τόνους δεν πρόκοψε κανείς στην Ελλάδα, ρωτήστε κι εμάς τους πρώην ΚΚΕ Εσωτερικού που όλο τρέχαμε κι όλο στο ίδιο μέρος ήμασταν. Δεν υπήρχε ούτε ένας που να μη αγαπάει, δεν υπήρχε ούτε μία που να μη μας υπολήπτεται και όταν πηγαίνανε πίσω απ’ το παραβάν Αντρέα ψηφίζανε και Χαρίλαο. Γιατί βαθιά μέσα τους ξέρανε ότι τη δουλειά δεν την κάνει το συναίσθημα, τη δουλειά την κάνει το νταηλίκι…
Και κάπως έτσι βρίσκεται η Νέα Αριστερά να είναι διαρκώς παρανυφάκι και ποτέ νύφη, που λένε και στην πραγματική πατρίδα του Κασσελάκη. Άνθρωπος να πει κακή κουβέντα εναντίον της δεν υπάρχει, ψηφοφόρος για να τη στηρίξει επίσης δεν υφίσταται. Νεκροζώντανοι στο Κύτταρο με δυο λόγια και με μοναδική βιώσιμη επιλογή την επιστροφή στην θερμή αγκαλίτσα του ΣΥΡΙΖΑ. Έλα, όμως, που τα ‘χουν στυλώσει ο Τσακαλώτος και η παρέα του, στριτζωμένοι από την συντροφική απόρριψη στις εσωκομματικές εκλογές. Στη μοναδική περίπτωση που βγάζουν νταηλίκι ρε φίλε, που βγάζουν ένα κουτσό, στραβό κι ανάποδο νταηλίκι, ικανό μόνο να τους κρατήσει στη γωνία ως τις επόμενες εκλογές. Κι ύστερα σπίτι και σουάιφερ, μέχρι τελικής πτώσεως…
Πηγή: newpost.gr
