Το βράδυ της 25ης Σεπτεμβρίου έπεσα για ύπνο ξέροντας, όπως όλοι ότι το Σαμίνα είχε χτυπήσει στις Πόρτες, τις βραχονησίδες έξω από το λιμάνι της Πάρου. Κοιμήθηκα νωρίς γιατί τότε παρουσίαζα την πρωινή ενημερωτική εκπομπή στο ραδιόφωνο του ALPHA, στις έξι το πρωί. Κοιμήθηκα γιατί οι πληροφορίες ήταν πολύ καθησυχαστικές από το θάλαμο επιχειρήσεων του ΥΕΝ.
Κοιμηθήκαμε με ένα περιστατικό και ξυπνήσαμε με μία τραγωδία.
Η κατάσταση όλη τη νύχτα στο νησί θύμιζε σκηνή τραγωδίας. Οι ψαράδες έσπευσαν να βοηθήσουν στην εκκένωση του πλοίου και τελικά βρέθηκαν να μαζεύουν άψυχα κορμιά.
Θυμάμαι μας μιλούσαν στο ραδιόφωνο κι έκλαιγαν. Μεγάλο άνθρωποι, ψημένοι στη θάλασσα και την αγριάδα της.
Το Υπουργείο υπό τον Χρήστο Παπουτσή ήταν μουδιασμένο. Δεν κατάλαβαν πώς έγινε το “περιστατικό” της βραδιάς μια από τις μεγαλύτερες ναυτικές τραγωδίες.
Ο Υπουργός έκανε τη δήλωση που θα τον ακολουθεί για πάντα: “Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο” – και θα τον ακολουθεί γιατί ακόμη το μαχαίρι ψάχνει κόκαλο να σταματήσει.
Το πλοίο έπεσε στις Πόρτες με 18 κόμβους, δεν είχε κόψει δηλαδή. Πήγαινε με τον αυτόματο πιλότο. Οι υδατοστεγείς πόρτες που έπρεπε να είναι ερμητικά κλειστές, δεν ήταν. Δεν ήχησε η σειρήνα. Το σκοτάδι που απλώθηκε στο πλοίο μετά την πρόσκρουση επιδείνωσε τον πανικό.
Άνθρωποι στη θάλασσα.
Οι σκηνές στο λιμάνι της Πάρου, και στον Παρασπόρο που ξεβράζονταν πτώματα, με τους επιζώντες να κολυμπούν ανάμεσα σε νεκρούς ήταν ασύλληπτης αγριότητας, μου λένε ακόμη και σήμερα φίλοι μου από την Πάρο που δεν μπορούν να ξεχάσουν.
Ο Λιμενάρχης του νησιού δεν άντεξε την πίεση και τις εικόνες που διαδραματίζονταν στην προκυμαία του νησιού και πέθανε από καρδιακή προσβολή. Ήταν ο Δημήτρης Μάλαμας.
Μετά οι επιζώντες και οι παριανοί, και οι ψαράδες-ήρωες συνέχισαν να ζουν. Με τα φαντάσματα εκείνης της βραδιάς να στοιχειώνουν για πάντα τα όνειρα τους.
Η Πάρος ήταν μουδιασμένη για πολλούς μήνες. Ξέρω ντόπιους που αποφεύγουν τον Παρασπόρο γιατί δεν μπορούν να βγάλουν τις εικόνες της τραγωδίας από το μυαλό τους.
Τότε δεν είχαμε Facebook για να βρει η οργή ένα απάγκιο αλλά την ένιωθες σε κάθε κουβέντα για πολλούς μήνες μετά όπου κι αν βρισκόσουν.
Τον Νοέμβριο ήρθε η αυτοκτονία του Παντελή Σφηνιά, διευθύνοντος Συμβούλου της πλοιοκτήτριας εταιρείας Μinoan Flying Dolphins και προέδρου της Ένωσης Εφοπλιστών Ακτοπλοΐας (ΕΕΑ), να δώσει μια ακόμη μελανή χροιά στην τραγωδία.
Το Σαμίνα παραμένει στο βυθό της Πάρου και όλοι όσοι ζήσαμε τα γεγονότα εκείνου του πρωινού της 26ης Σεπτεμβρίου του 2000 θυμόμαστε έντονα ή λιγότερο έντονα μια ακόμη τραγωδία που …ξεχάστηκε.
Και φυσικά δέκα χρόνια μετά το ναυάγιο, και το θάνατο 81 αθώων ανθρώπων ο Άρειος Πάγος εξέδωσε απόφαση ότι τα δικαστήρια που είχαν ασχοληθεί με τις ευθύνες για την υπόθεση είχαν κάνει νομικά σφάλματα ως προς τα αδικήματα των κατηγορουμένων.
Σήμερα 18 χρόνια μετά 81 οικογένειες κλαίνε τους αγαπημένους τους που φυσικά δεν δικαιώθηκαν. Και σκέφτομαι: Άραγε 18 χρόνια από σήμερα, τι θα γράφει κάποιος άλλος δημοσιογράφος ή κι εγώ, για τα 99 θύματα στο Μάτι.
