Οι τίτλοι των εφημερίδων και των sites είναι πλούσιοι: «Ραγδαίες εξελίξεις στην Κεντροαριστερά», «ώρα αποφάσεων για τη δημοκρατική παράταξη», «ετοιμάζουν τον γάμο τους ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ» και άλλα τέτοια ευφάνταστα.
Ενδιαφέρει κανέναν; Ίσως. Μάλλον λίγους. Όχι γιατί ο κόσμος δεν ασχολείται όπως απλοϊκά λένε πολλοί, αλλά επειδή οι συνεχείς διεργασίες στο ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ όσο περνάει ο καιρός μοιάζουν περισσότερο με ξεκαθαρίσματα προσωπικών λογαριασμών και λιγότερο με πολιτικο-ιδεολογική «διαπάλη» (όπως λέγαμε στην παραδοσιακή Αριστερά).
Συζητάμε δηλαδή για έναν ενιαίο φορέα της λεγόμενης Κεντροαριστεράς (ό,τι κι αν σημαίνει αυτή η λέξη), χωρίς να έχει δοθεί από κανέναν εμπλεκόμενο ένας οδικός χάρτης. Όλοι συμφωνούν ότι «κάτι πρέπει να γίνει», αλλά μάλλον κανείς δε θέλει να το κάνει.
Το ΠΑΣΟΚ επειδή θεωρεί ότι επιστρέφει στη θέση που του χρωστάει η ιστορία και ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή πιστεύει ότι θα επανέλθει νομοτελειακά στη θέση που κατέκτησε το 2015.
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η ιστορία ούτε νομοτέλειες έχει, ούτε χρωστάει τίποτα και σε κανέναν. Τα περασμένα μεγαλεία δεν είναι διαβεβαίωση για κάποιον ότι θα τα ξαναζήσει και τις θέσεις που κατέλαβαν ιστορικά το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δε σοβαρευτούν όλοι, μπορεί να δούμε να τις καταλαμβάνουν δυνάμεις ακόμη πιο σκοτεινές και από τη συντηρητική ΝΔ, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στη Γαλλία.
ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ μιλούν με μεγαλοστομίες για την ανάγκη δημιουργίας ενός κοινού φορέα, χωρίς όμως να δείχνουν να διαβάζουν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, παρόλο που τους έχει οδηγήσει τόσο βίαια σε αυτή τη συζήτηση.
Το βασικότερο επιχείρημά τους είναι πως όλη η συζήτηση γίνεται «για να φύγει ο Μητσοτάκης». Αν όμως δεν υπάρξει συνεκτική απάντηση για το ποιοι και τι θα αντικαταστήσει τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τότε, λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει αντικείμενο συζήτησης.
Γιατί το 2023, ο κόσμος είπε κάτι που μπορεί να είναι δύσκολο να το χωνέψουμε: είπε ότι χωρίς σοβαρή προοπτική, δεν ενδιαφέρεται να διώξει τον Μητσοτάκη. Τη χρονιά εκείνη με το σκάνδαλο των υποκλοπών στην «πλάτη» και το αίμα των 57 νεκρών στα Τέμπη ακόμη νωπό κάτω από το μπαζωμένο σημείο της σύγκρουσης, η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης συγκέντρωσαν το 41% των ψήφων.
Αν λοιπόν τα κόμματα που αυτοτοποθετούνται στο τόξο της Κεντροαριστεράς και της «προόδου» θέλουν να μιλήσουν με ρεαλιστική προοπτική την ανάδειξη δικής τους κυβέρνησης, πριν καν μπουν στην ονοματολογία θα πρέπει να καταλήξουν στο τι τους συνδέει και τι τους χωρίζει πολιτικά και ιδεολογικά. Σε τι θα πατήσει πόδι ο καθένας τους και σε τι είναι διατεθειμένοι να κάνουν πίσω. Ας καταλήξουν, ή έστω ας αρχίσουν να συζητάνε σοβαρά για αυτά, και ύστερα μοιράζουν πρωθυπουργίες και υπουργεία. Αλλιώς, τα άστρα τους, όποια κι αν είναι αυτά, θα λάμπουν μόνο όταν τους δίνει τον λόγο ο Μητσοτάκης στη Βουλή ως πρόεδροι των κομμάτων τους, τα οποία, με τον ρυθμό που κινούνται σήμερα, κινδυνεύουν να καταλήξουν «κομματίδια».
Από τα μικροσκοπικά της ελληνικής αντιπολίτευσης όμως, θα πρότεινα να πάμε και σε κάτι ευρύτερο.
Το απόγευμα της Τρίτης, ο ηγέτης της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα, περιέργως, δε μίλησε καθόλου για την ελληνική κεντροαριστερά. Λες και δεν τον ενδιαφέρει καθόλου τον μπαρμπα-Νασράλα η φάση. Απίστευτο, ε;! Αντιθέτως, έκανε εκτενή αναφορά στον ρόλο της Κύπρου στην κρίση της Μέσης Ανατολής.
Με την ομιλία του γίνεται πλέον σαφές ότι η ανιστόρητη ταύτιση που έχει επιλέξει και η Κύπρος και η Ελλάδα με το εγκληματικό κράτος του Ισραήλ δεν θα μπορούσε να περνά για πάντα στα ψιλά.
Η προειδοποίηση είναι συγκεκριμένη: «Αν βοηθήσεις τον εχθρό μου να μου επιτεθεί, μην έχεις την απαίτηση να μη σου φερθώ και σένα ως εχθρό».
Στην περίπτωση της Κύπρου, ενός κράτους με το μισό του έδαφος υπό παράνομη κατοχή, η ταύτιση με μια άλλη (γειτονική) κατοχική δύναμη κινείται στα όρια του παραλογισμού.
Πλέον όμως η προειδοποίηση είναι στο τραπέζι. Θα συνεχίσουν οι ηγεσίες της Κύπρου και της Ελλάδας να εμπλέκονται στην κρίση της Μέσης Ανατολής όχι ως δυνάμεις σταθερότητας και ειρήνης, αλλά ως συνένοχοι στα ισραηλινά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας;
Κατά τη γνώμη μου, το ερώτημα δεν είναι και τόσο περίπλοκο. Μπορεί να απαντηθεί με ένα «ναι» ή ένα «όχι». Όμως η απάντηση αυτή μπορεί να κρίνει πάρα πολλά στο κοντινό μέλλον. Και, επιτέλους, είναι ώρα να δοθεί με σαφήνεια.
