Επείγει μια αντεπίθεση της Αριστεράς στο όνομα του κόμματος της ειρήνης για να αποφύγουμε την οικονομική και κοινωνική καταστροφή και τον κίνδυνο ολέθριου πυρηνικού πολέμου
Πολλοί πολιτικοί αναλυτές πίστευαν ότι θα έχουμε εκλογές τον Σεπτέμβριο και ενώ το Μαξίμου έστελνε κι αυτό έμμεσα μηνύματα προς αυτή την κατεύθυνση, ξαφνικά η επίσημη γραμμή άλλαξε και έγινε «Θα εξαντλήσουμε την τετραετία».
Πολλοί πολιτικοί αναλυτές δυσκολεύονταν να το πιστέψουν επειδή, σύμφωνα με τις αναλύσεις τους, η κατάσταση θα έχει χειροτερεύσει σε ένα χρόνο και αυτό δεν θα συμφέρει τη Νέα Δημοκρατία. Πιστεύω όμως ότι ξεχνάνε έναν παράγοντα που στην Ελλάδα πάντα έπαιζε καθοριστικό ρόλο, τον λεγόμενο «διεθνή παράγοντα», στη συγκεκριμένη περίπτωση τις ανάγκες της σημερινής αμερικανικής πολιτικής στο ουκρανικό για να δυναμώσει στην Ευρώπη το «κόμμα του πολέμου».
Δηλαδή το κόμμα της συνέχισης της εμπλοκής όλων των ευρωπαϊκών χωρών στην υποστήριξη της ουκρανικής κυβέρνησης μέχρι την ανακατάληψη όλων των ρωσόφωνων περιοχών της χώρας και την κατάρρευση της ρωσικής στρατιωτικής δύναμης, έστω με κίνδυνο να γλιστρήσουμε σε παγκόσμιο και πυρηνικό πόλεμο.
Η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα μιας από καιρό αναδειχθείσας στρατηγικής, με τον Μπρεζίνσκι ως θεωρητικό, η οποία με δυο λόγια συνίσταται στο ότι αν θέλουμε να αποδυναμώσουμε κάποιον αντίπαλό μας, υποστηρίζουμε τους πιο φανατικούς εχθρούς του (έστω και αν επισήμως τους σιχαινόμαστε) και είτε τον διαλύουμε σύντομα (όπως τον Καντάφι, με τη βοήθεια και κάποιων βομβαρδισμών και οπλισμένων από εμάς ισλαμιστών) είτε ευνοούμε τη διαιώνιση ενός πολέμου που θα τον φθείρει και θα τον αποδυναμώσει ώστε να μην αποτελεί πια εμπόδιο στα σχέδιά μας, όπως έγινε στο παρελθόν στο Αφγανιστάν για την αποδυνάμωση της Σοβιετικής Ενωσης και όπως προσπαθούν να πετύχουν τώρα για τη Ρωσία στην Ουκρανία.
Ας θυμηθούμε εδώ ότι μέχρι το 2014 κάπως γίνονταν σεβαστές οι εθνοτικές και γλωσσικές ισορροπίες μεταξύ ουκρανόφωνων και ρωσόφωνων και αυτές τινάχτηκαν στον αέρα με την «επανάσταση»-πραξικόπημα του Μαϊντάν για την οποία, σύμφωνα με παραδοχή της Βικτόρια Νούλαντ, η Αμερική ξόδεψε 5 δισ. δολάρια ώστε να πετύχει την ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου και τη δημιουργία μιας προσωρινής κυβέρνησης κατ’ εντολή της, με απονομιμοποίηση της ρωσικής γλώσσας, ανάδειξη των χειρότερων και φανατικότερων Ουκρανών εθνικιστών και νεοναζιστών στο κέντρο του αμυντικού μηχανισμού της χώρας και υμνολογία των εγκληματών Ουκρανών συνεργατών των ναζί, ανάβοντας έτσι το φιτίλι του εμφύλιου πολέμου και αναβαθμίζοντας τους χειρότερους νεοναζιστές στον κεντρικό πυρήνα των ενόπλων δυνάμεων που θα πολεμούσαν στον εμφύλιο πόλεμο.
Επειτα από οκτώ χρόνια βομβαρδισμών του Ντονμπάς και σειρά προκλήσεων ο στόχος αυτής της στρατηγικής πέτυχε, δηλαδή η Ρωσία έπεσε στην παγίδα και μπήκε στον πόλεμο με συνθήκες «μη νόμιμες» ώστε αυτός να συνεχίσει με ουκρανικό αίμα και δυτικά όπλα μέχρι τη νίκη επί της Ρωσίας, έστω με κόστος εκατοντάδες χιλιάδες Ουκρανούς νεκρούς.
Αυτή η στρατηγική, που προς το παρόν έχει την υποστήριξη όλων των δυτικών χωρών και των περισσότερων κομμάτων και ΜΜΕ, στον ένα ή τον άλλο βαθμό (ακόμη και κάποιων αριστερών «πολιτικώς ορθών»), κινδυνεύει να σκοντάψει από τη μία στη μη επίτευξη των στρατιωτικών της στόχων και από την άλλη σε ένα κύμα αμφισβήτησης όταν αρχίσουν να μεγαλώνουν οι οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές που θα προκαλούν σε όλη την Ευρώπη αυτός ο πόλεμος και η αυτοκαταστροφική πολιτική των τιμωρητικών μέτρων εναντίον της Ρωσίας.
Ετσι για την επιτυχία αυτού του σχεδίου είναι απαραίτητο να διατηρηθούν πάση θυσία οι κυβερνήσεις που είναι οι πιο υποτελείς.
Η Αμερική δεν θέλει ούτε μια κυβέρνηση αντιπολίτευσης ούτε μια κυβέρνηση συνεργασίας, έστω με Νέα Δημοκρατία πρώτο κόμμα, η οποία ενδέχεται να αμφισβητήσει αυτή την αυτοκτονική για τη χώρα μας πολιτική.
Το κόμμα του πολέμου δεν θα δεχτεί να γίνουν εκλογές που ενδέχεται να το αποδυναμώσουν.
Επείγει μια αντεπίθεση της Αριστεράς στο όνομα του κόμματος της ειρήνης, και για να αποφύγουμε την οικονομική και κοινωνική καταστροφή και τον κίνδυνο ολέθριου πυρηνικού πολέμου και για να ξεφορτωθούμε τους επικίνδυνους τοποτηρητές του κόμματος του πολέμου και των συμφερόντων της ολιγαρχίας.
Το κόμμα της ειρήνης δεν μπορεί παρά να δυναμώνει σιγά σιγά, ακόμη και στην ίδια την Aμερική, και δεν επιτρέπεται κανένας δισταγμός στο όνομα της «ελληνοαμερικανικής φιλίας», επειδή αυτά που διακυβεύονται είναι η σωτηρία των όσων κατέκτησαν με δεκαετίες αγώνων οι λαοί της Ευρώπης και ίσως ακόμη και η σωτηρία της ανθρωπότητας από τον κίνδυνο πυρηνικού ολέθρου.
Ο Δημήτρης Σκαρπαλέζος είναι συνταξιούχος επίκουρος καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Paris Diderot στο Παρίσι
