Η κρατική ανευθυνότητα, τα λάθη, οι ολιγωρίες, η ανικανότητα δεν είναι απλά κάποιες διαπιστώσεις που εξοργίζουν τον κόσμο ολοένα και περισσότερο. Είναι, πια, τα μεγαλύτερα εμπόδια στον ύψιστο αγώνα που δίνουμε καθημερινά για την βελτίωση της κοινωνικής μας πραγματικότητας, για την επιβίωσή μας.
Διότι, δεν είναι απλά ενοχλητικό να βλέπεις έναν Πρωθυπουργό να νίπτει τας χείρας του, όταν ξέρεις ότι με τα λεφτά που έδωσε στην λίστα Πέτσα, στα Σκόιλ Ελικικού και στον μεγάλο περίπατο, θα μπορούσε να αποκτήσει 346 Μ.Ε.Θ.
Δεν είναι απλά οδυνηρό να ξέρεις ότι κόσμος στοιβάζεται σε Μ.Μ.Μ., για να πάει να εργαστεί, βάζοντας σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια του την ζωή, και να ακούς κυβερνητικούς αξιωματούχους να παροτρύνουν τον “λαουτζίκο” «να πηγαίνει με τα πόδια». Και είναι πολλά ακόμη.
Είναι και ορισμένοι υπουργοί λ.χ που κάνουν “επίδειξη πίστης” παρότι έχουν παράλληλα άποψη για το πως πρέπει να φοράμε μάσκα. Είναι και κάποιοι κληρικοί που έμειναν στο απυρόβλητο ακόμη και των ελάχιστων υγειονομικών μέτρων που έλαβε η κυβέρνηση, και δεν φορούν μάσκα ούτε τώρα. Είναι και οι μαθητές, που τους δώσανε μάσκα-αλεξίπτωτο και βρίσκονται σε σχολεία που η κυβέρνηση άνοιξε ακριβώς όπως τα είχε κλείσει, χωρίς καμία απολύτως αλλαγή. Είναι βέβαια και τα νοσοκομεία, που λειτουργούν με λιγότερες Μ.Ε.Θ. από όσες, η ανάγκη απαιτεί.
Πλέον, η Νέα Δημοκρατία δεν προκαλεί (μονάχα) γέλιο. Η εποχή της επιτελικότητας παρήλθε ανεπιστρεπτί. Ένας μόλις χρόνος στην κυβέρνηση και η Νέα Δημοκρατία έχει βαλθεί να πείσει και τους πιο φανατικούς της οπαδούς ότι οι πράξεις και οι παραλείψεις της, απειλούν την ίδια μας τη ζωή. Η κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο. Η ανασφάλεια γενικεύεται. Και ταυτόχρονα με την υγειονομική κρίση, η αντί- κοινωνική πολιτική του Μητσοτάκη σε θέματα εργασίας και οικονομίας μας οδηγεί σε μια εκ νέου κοινωνική χρεοκοπία.
Τάσσομαι με την άποψη, ότι οι συνέπειες των δυο εν εξελίξει αλληλοεπικαλυπτόμενων κρίσεων βαθαίνουν και σύντομα θα πυροδοτήσουν μεγαλύτερη κοινωνική δυσαρέσκεια. Μια δυσαρέσκεια, που όμως, δεν θα ευνοήσει “αυτομάτως” ή με κάποιο μαγικό τρόπο την άνοδο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α Προοδευτική Συμμαχία στην κυβέρνηση.
Σε αυτήν την δύσκολη και ιστορική καμπή βρισκόμαστε.
Απ’ την μια ο Μητσοτάκης σαν θηριοδαμαστής που αντιλαμβάνεται τους πολίτες, όλους μας, σαν ζώα που αν δεν αυτοσυντηρηθούν, θα πρέπει να πάνε στο κλουβί τους.
Από την άλλη εμείς, που πρέπει συντρίψουμε τα κλουβί της ατομικής ευθύνης και του κοινωνικού αυτοματισμού, εμείς που πρέπει να κάνουμε συμμέτοχους τους διπλανούς μας στην προσπάθεια οικοδόμησης μιας εναλλακτικής, μιας άλλης κοινωνίας.