Οι µεγάλες τραγωδίες, είτε κοινωνικές είτε οικογενειακές, άλλους τους οδηγούν στη σύγχυση και άλλους τους φωτίζουν. Τα στυγερά εγκλήµατα στην Πάτρα µπορούν να µας βοηθήσουν να βγάλουµε χρήσιµα συµπεράσµατα.
Τα κυρίαρχα µέσα ενηµέρωσης εκµεταλλεύτηκαν στο έπακρο το έγκληµα προκειµένου να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώµη. Η υπερπροβολή του συγκριµένου θέµατος έχει στόχο να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώµης από τα καυτά προβλήµατα που αντιµετωπίζει. Ο τρόπος προβολής του συγκεκριµένου θέµατος έχει παράλληλο στόχο να προκαλέσει τα πιο ταπεινά ένστικτα, να διεγείρει απάνθρωπες οχλοκρατικές αντιδράσεις, να δηµιουργήσει αυτόκλητους τιµωρούς στη λογική του λιντσαρίσµατος.
Ποια είναι τα προβλήµατα που πρέπει να ξεχάσει η κοινή γνώµη; Είναι η καλπάζουσα ακρίβεια που εξανεµίζει το ήδη πενιχρό λαϊκό εισόδηµα. Είναι οι ευθύνες των µεγάλων επιχειρηµατιών και των κερδοσκόπων που θησαυρίζουν σε βάρος του λαού. Από κοντά βρίσκονται και οι ευθύνες της κυβέρνησης που επιτρέπει να συµβαίνει κάτι τέτοιο χωρίς να λαµβάνει κανένα ουσιαστικό µέτρο προστασίας του λαού. Και µαζί µε αυτά, οι ευθύνες της που εµπλέκει τη χώρα µας ολοένα πιο βαθιά στην επικίνδυνη σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας για την αναδιανοµή των σφαιρών επιρροής. Η χώρα µας έχει γίνει ένα απέραντο στρατόπεδο για αµερικανονατοϊκούς φαντάρους.
Αυτή η προσπάθεια των κυρίαρχων µέσων ενηµέρωσης έχει ίσως κάποια περιορισµένη επίδραση σε µικρό τµήµα της κοινωνίας. Αυτό συµβαίνει γιατί η λανθάνουσα συσσωρευµένη οργή σε κάποιους συµπολίτες µας εκδηλώνεται και ξεσπά σε λάθος κατεύθυνση. Είναι εύκολο να λιντσάρεις έναν ήδη συλληφθέντα στυγερό δολοφόνο ή να χτυπήσεις αυτόν που είναι ήδη πεσµένος στο έδαφος ή να κλοτσήσεις ένα ζητιάνο στον δρόµο.
Είναι όµως πολύ πιο δύσκολο να στρέψεις την οργή ενάντια στην πραγµατική αιτία του κακού, να αντιταχτείς στον εργοδότη που καταπατά τα πιο στοιχειώδη δικαιώµατά σου και τσαλακώνει την αξιοπρέπειά σου. Είναι πιο δύσκολο να αντιπαλέψεις τις κυβερνητικές πολιτικές που σπρώχνουν εδώ και χρόνια στη φτώχεια. Είναι πιο δύσκολο να αντιπαλέψεις τον κυβερνητικό αυταρχισµό, την αστυνοµοκρατία, τη βία και την αυθαιρεσία της κυβέρνησης ή του εργοδότη. Γι’ αυτά χρειάζονται συλλογικός αγώνας, κόπος, κίνδυνος απόλυσης, προσπάθεια, θυσίες. Είναι όµως αυτά ακριβώς που ιστορικά µας εξανθρωπίζουν.
Εχω την αίσθηση ότι στην κοινωνία µας ανοίγονται στην πραγµατικότητα δύο δρόµοι, όπως συµβαίνει πάντοτε σε κρίσιµες στιγµές, σε ιστορικά σταυροδρόµια. Τηρουµένων των αναλογιών είναι περίπου όπως στην Κατοχή. Στην περίοδο της πείνας υπήρχαν δύο επιλογές: ή θα έκλεβες την µπουκιά του διπλανού να ζήσεις εσύ και να πεθάνει αυτός ή θα αγωνιζόσουν µαζί του για ζωή και λευτεριά. Αυτό τον δεύτερο δρόµο διάλεξε τότε ο ελληνικός λαός ακολουθώντας το ΕΑΜ. Κάτι ανάλογο χρειαζόµαστε και σήµερα.
