Πέντε χρόνια, τα καλύτερα ίσως της ζωής του, έχασε ο Τάσος Θεοφίλου στη φυλακή. Από τις 18 Αυγούστου του 2012 που συνελήφθη και προφυλακίστηκε, κατηγορούμενος για την αιματηρή ληστεία στην Πάρο, το ημερολόγιο έπρεπε να γράψει Ιούλιο του 2017 για να αναπνεύσει ξανά ελεύθερα.
Τα πέντε αυτά χρόνια από δικαστική αίθουσα σε δικαστική αίθουσα και από μεταγωγή σε μεταγωγή, καλούμενος να αντιμετωπίσει ένα σαθρό κατηγορητήριο και μια δίωξη με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά καθώς, όπως δήλωνε ο ίδιος στην απολογία του, το μόνο αδίκημα που είχε διαπράξει ήταν ένα «το οποίο περικλείει όλα τα αδικήματα, είμαι αναρχικός», ο Τάσος Θεοφίλου κατάφερε να παραμείνει άνθρωπος, να μην αποκοπεί από τον έξω κόσμο, να διατηρήσει την ευαισθησία του.
Από την φυλακή εξέδωσε το βιβλίο «32 βήματα», στο οποίο αφηγείται ιστορίες από τον κόσμο της φυλακής, «ανταποκρίσεις από το σπίτι των πεθαμένων».
Σε μία από αυτές ο Θεοφίλου περιέγραφε τι του έχει λείψει περισσότερο:
«Να περπατήσω τη νύχτα. Να τι μου έχει λείψει. Οι μυρωδιές της πόλης, του βουνού, της θάλασσας. Αλλά και η μυρωδιά της νύχτας και ο ήχος της. Να δω τ’ αστέρια. Αστέρια, αντί για εκτυφλωτικούς προβολείς. Να καθίσω κάπου μετά τις οχτώ, να μη με μετρήσουν, να μη με κλειδώσουν, να πιω μπίρα και να δω αστέρια.
Δεν είναι σπουδαίο πράγμα η φυλακή. Απλά σε παίρνουν και σε φυτεύουν ανάμεσα σε τσιμέντα και σίδερα κι εσύ προσπαθείς να μείνεις ανθισμένος και βλέπεις γύρω σου κάποιους να μην τα καταφέρνουν και να μαραίνονται και τρομάζεις. Και προσπαθείς με νύχια και με δόντια να μείνεις στη ζωή των φίλων σου, και η τηλεκάρτα ποτέ δεν είναι αρκετή. Και πρέπει να είσαι συνεχώς δυνατός και να δίνεις εσύ δύναμη στους έξω, και να μην ηττηθείς, και η παραμικρή λάθος λέξη έχει πολλαπλάσιο βάρος. Εξαρτημένος και υπόλογος.»
Σήμερα ο Τάσος Θεοφίλου είναι και επίσημα αθώος και πλέον ελεύθερος, και είναι μέρα γιορτής πρώτα για τον ίδιο, αλλά και για όσους στάθηκαν δίπλα του όλα αυτά τα χρόνια.
