2012: Η Αριστερά στην αξιωματική αντιπολίτευση. Το σήμα που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας στην κοινωνία με το «Πάμε να κυβερνήσουμε» ήταν το σημείο καμπής που έγειρε την πλάστιγγα προς τη δημιουργία πλειοψηφικού ρεύματος και τη νίκη στις εκλογές του 2015.
2015-2019: Η αριστερά στην Ελλάδα για πρώτη φορά ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες στο πραγματικό πεδίο της ζωής και όχι σε κλειστές προκαθορισμένες συνθήκες εργαστηρίου. Καταφέραμε πολλά, αποτύχαμε σε αρκετά, δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε κάποια. Δεδομένο είναι ότι το αποτύπωμα που αφήνουμε είναι ισχυρό, ειδικά για τα ασθενέστερα στρώματα.
2020: Το τελευταίο χρόνο ανοίγει πιο έντονα η κουβέντα σχετικά με την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ και τα νέα πολιτικά και οργανωτικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τις νέες συνθήκες. Όλα αυτά αποτελούν μια συζήτηση που πρέπει να γίνει ανοιχτά, με πολύ θάρρος, με συστηματικό τρόπο και κυρίως χωρίς αποκλεισμούς.
Προφανώς άλλο το 2015 και άλλο το 2020. Και για είμαστε πιο ακριβείς, οι διαστάσεις του πολιτικού χρόνου είναι τέτοιες που μοιάζει με δεκαετία. Να κρατάμε όμως και να μην αφήνουμε στη λήθη τόσο τι μας έφερε ως εδώ όσο και τι μας στέρησε μια δεύτερη και πιο χρήσιμη για την κοινωνία διακυβέρνηση.
Τρεις παραδοχές
1η) Ο ΣΥΡΙΖΑ κρατά μέσες άκρες τα ίδια χαρακτηριστικά, μένει οργανικά ανέπαφος με τις πλατιές μάζες και τις καλεί να τον στηρίζουν εκλογικά με τη διαδικασία της ανάθεσης και όχι με αυτή της δυναμικής ενασχόλησης με την πολιτική. Έτσι σταδιακά αποστραγγίζεται από τα στοιχεία που του δίνουν σήμερα ζωή και μεσοπρόθεσμα περιχαρακώνεται. Η παραδοχή αυτή -η πλέον απευκταία – μοιάζει δύσκολο να συμβεί, γιατί η ίδια η κοινωνία, έχει «μετρήσει» αλλιώς και έχει δώσει στο ΣΥΡΙΖΑ αναβαθμισμένα καθήκοντα από το 2012 και μετά.
2η) Ο ΣΥΡΙΖΑ καθυστερεί χρονικά να μετασχηματιστεί, αναγκάζεται να τρέξει πίσω από τις εξελίξεις και περιμένει το ώριμο φρούτο να πέσει από το δέντρο. Το δεινό είναι ότι η καθυστερημένη στροφή θα είναι στο τέλος «κλειστή στροφή δεξιά», με απώλεια του ζωτικού του χώρου και ολέθρια αποτελέσματα για το χώρο της αριστεράς.
3η) Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει ένα αντίστοιχου βεληνεκούς «σήμα» στην κοινωνία. Ότι θέλει να εκπροσωπήσει και να εκφράσει οργανικά το 32% και το εν δυνάμει 42%. Να μεγαλώσει χωρικά, να αγκαλιάσει οργανωτικά αυτούς που μέχρι σήμερα στοιχίζονταν μαζί του μόνο στην κάλπη. Γιατί πολύ απλά το σύγχρονο καθήκον ισούται με το άθροισμα της δουλειάς που πρέπει να κάνουν όλοι οι προοδευτικοί πολίτες μαζί. Υπό την έννοια αυτή κυριολεκτικά κανένας δεν περισσεύει. Και ο συλλογικός διανοούμενος (ο ΣΥΡΙΖΑ της νέας εποχής) θα ορίσει την επαναθεμελίωση του κοινωνικού κράτους στη μετά κορονοϊού εποχή με πειστικό τρόπο. Να μην ξεχάσουμε λοιπόν πως κερδίσαμε, για να μην ξεχάσουμε τι καταφέραμε και την επόμενη φορά να κάνουμε περισσότερα, γρηγορότερα, κοινωνικότερα.