Μα πού τέλος πάντων βρίσκει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και υπουργοποιεί τόσους ∆οξιάδηδες; Υπάρχουν στην κυβέρνηση τόσοι εκλεκτοί του που θα έπρεπε να έχουν ακολουθήσει τον Αρίστο ∆οξιάδη στην παραίτησή του εντός µερικών ωρών από την ορκωµοσία, αν αυτό δεν ήταν πρακτικά αδύνατο για την κυβέρνηση και αδιανόητο για τη λογική του πρωθυπουργού.
Ο Μητσοτάκης παράγει και εµπιστεύεται περισσότερους Πάτσηδες από όσους µπορεί να καταναλώσει η κοινωνία. Και φυσικά έχει περισσότερο ανάγκη από Τριαντόπουλους και Καραµανλήδες από ό,τι υπουργούς που αντιλαµβάνονται την πολιτική ως καθήκον µε ηθικούς περιορισµούς.
Κατά καιρούς ο πρωθυπουργός αποφασίζει να απαιτήσει από διάφορους συνεργάτες του και εκφραστές της πολιτικής του «να κάτσουν λίγο πίσω µέχρι να ξεχαστεί» η υπόθεση στην οποία έχουν εµπλακεί. Οχι µόνο δεν τον ενδιαφέρει η ταύτιση µε πρόσωπα που συνδέονται µε εγκληµατικές πράξεις (χαρακτηριστικότερο παράδειγµα ο συνεργάτης του Νίκος Γεωργιάδης, που έχει εµπλακεί σε κύκλωµα παιδεραστίας), αλλά επιµένει να δείχνει ότι θα κάνει όποιες επιλογές θέλει χωρίς να απολογείται.
Αυτή η ιδιότυπη επίδειξη δύναµης από τον Μητσοτάκη δεν αποτελεί έκφραση µόνο πολιτικού αυταρχισµού. Ο Μητσοτάκης στην πραγµατικότητα πιστεύει σε αυτούς τους ανθρώπους και θεωρεί ότι δεν τους βαραίνει τίποτε από αυτά που σχολιάζουν τα µέσα ενηµέρωσης και η κοινωνία.
Ο Σταύρος Παπασταύρου, ο Αρίστος ∆οξιάδης, ο Νίκος Τσάφος και πολλοί άλλοι που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι εκτός κυβέρνησης εκφράζουν την αντίληψη του Κυριάκου Μητσοτάκη για το τι αποτελεί πολιτική.
Η δηµοφιλία του πρωθυπουργού κατακρηµνίζεται, σύµφωνα µε τις δηµοσκοπήσεις. Οκτώ στους δέκα πολίτες αυτοτοποθετούνται για διάφορους λόγους στο φάσµα των αρνητών του Μητσοτάκη, ενώ ούτε το 12% δεν πιστεύει ότι ο πρόσφατος ανασχηµατισµός έχει κάτι το θετικό. Προφανώς από το κλίµα που διαµορφώνεται εναντίον του δεν βγάζει τα ανάλογα συµπεράσµατα. Οι άριστοι και οι Αρίστοι που επιλέγει είναι αδιαπραγµάτευτοι γι’ αυτόν, ακόµη κι αν αποδεικνύουν πως «τέτοιος είναι» και ο ίδιος.
Οταν το 2019 ο Μητσοτάκης ανέλαβε την πρωθυπουργία, από αυτήν εδώ τη στήλη είχα εκφράσει την άποψη πως επιχειρεί να εξαπατήσει τους πολίτες και να εµφανίσει την παρέα του και τα πολιτικά του γούστα ως ό,τι καλύτερο για τη χώρα. Αναγόρευσε τον εαυτό του σε υπόδειγµα αριστείας και αξιοσύνης στη ζωή και επέλεξε τους οµοίους του, τους οποίους εµφάνισε και αυτούς ως σωτήρες της κοινωνίας.
Τίποτε από όσα έλεγε (και προφανώς και το πρότυπο της αριστείας) δεν είχε σχέση µε την πραγµατικότητα. Ο ίδιος άλλωστε δεν είχε σχέση ούτε µε την πολιτική ούτε µε την επιχειρηµατική αξιοσύνη. Η σχέση του µε την εργασία, η εµπειρία του από την ιδιωτική πρωτοβουλία, την οποία πολλές φορές επικαλέστηκε, δεν ήταν παρά ένα ρουσφέτι του Κώστα Σηµίτη προς τον πατέρα του. Τον τοποθέτησε σε θυγατρική της Εθνικής Τράπεζας µε υψηλότατο µισθό. Οι πανεπιστηµιακοί του τίτλοι έχουν επίσης πολλές µαύρες τρύπες, αφού εµφανίζεται να κάνει µεταπτυχιακές σπουδές µε τρόπο που δεν είναι απολύτως ξεκάθαρος. Οσο δε για τη σχέση του µε την πολιτική, από την ηµέρα που έγινε βουλευτής είχε µια έφεση στις άδειες και στα ταξίδια στο εξωτερικό.
∆εν υπάρχει σχεδόν τίποτε που να αποδεικνύει ότι ο Μητσοτάκης είναι ο άξιος επιχειρηµατίας που προέκτεινε το ταλέντο του και στη διοίκηση της χώρας. Η οικογένεια και οι οικογενειακές επιχειρήσεις χρωστάνε εκατοµµύρια στις τράπεζες και, πολύ περισσότερο, δεν εµφανίζουν κανένα στοιχείο ευρωστίας από τα πολυθρύλητα που περιγράφονται από τα φιλικά προς αυτόν µέσα ενηµέρωσης. Στις επιχειρήσεις της συζύγου του κατά καιρούς εµφανίζονται ως µέτοχοι και ευεργέτες πρόσωπα που ευνοούνται από κυβερνητικές αποφάσεις. Πυλώνες δε της οικογενειακής επιχειρηµατικότητας είναι κάποιες offshore των παραδείσιων νησιών.
Κανένα οικονοµικό ή ιστορικό στοιχείο δεν αποδεικνύει ότι έχουµε να κάνουµε µε έναν διαπρεπή επιχειρηµατία που επέκτεινε την αξιοσύνη του στα θέµατα που αφορούν την κυβέρνηση και τη χώρα.
Αυτή η πολιτική εξαπάτηση δεν είναι µια εφεύρεση Μητσοτάκη αλλά ένα µοντέλο που έχει ευρεία χρήση στην Ευρώπη. Στο µοντέλο αυτό κατασκευάζονται ψευδή προσόντα για τον «ηγέτη» και την οµάδα του, µε τρόπο ώστε να εµφανίζονται ως σανίδα σωτηρίας. Αν ωστόσο ψάξει κάποιος για το αν πραγµατικά υπάρχουν τα φηµολογούµενα προσόντα κάτω από την επιφάνεια, αυτό που αποκαλύπτεται είναι µια επικοινωνιακή επιβολή.
Ισως ο Αρίστος ∆οξιάδης να αποτελεί την πιο εκφραστική περίπτωση πολιτικής εξαπάτησης που δοµήθηκε µε ψευδείς εντυπώσεις και προσωπικά ψευδοαξιώµατα. Ο ∆οξιάδης επί χρόνια αυτοπροβάλλεται ως εκφραστής της υγιούς και παραδειγµατικής επιχειρηµατικότητας. Χρησιµοποιεί επί δεκαετίες την πρακτική του σηκωµένου δαχτύλου απέναντι σε όποιον τον αµφισβητεί και βεβαίως απέναντι στην κοινωνία. Κάνει προκλητικές δηλώσεις µε την άδεια που υποτίθεται ότι του δίνουν η γνώση, η δεινή επιχειρηµατική του δραστηριότητα και όλα τα στοιχεία που τον καθιστούν άριστο Αρίστο. Φυσικά τίποτε από όλα αυτά δεν πρέπει να αποδειχθεί, αφού όλο το σύµπαν του ∆οξιάδη βοά στα social media, τα µέσα ενηµέρωσης και τα στενά του Κολωνακίου ότι έτσι έχουν τα πράγµατα.
Η αλήθεια αυτών των Αριστοτεχνικών ισχυρισµών δεν κατάφερε να κρατήσει ούτε µερικές ώρες τον Αρίστο ∆οξιάδη σε κυβερνητική θέση. Η πολυδιαφηµιζόµενη επιχειρηµατικότητά του, η οποία αποτελούσε τη βάση για να κρίνει ο ∆οξιάδης την πλέµπα αλλά και τους πολιτικώς διαφωνούντες, δεν αποδεικνύεται φούσκα αλλά έχει όλα τα στοιχεία κοµπίνας.
Από πουθενά δεν τεκµαίρεται η επιχειρηµατική αξιοσύνη τού για µερικές ώρες υπουργού. Αντιθέτως, σύµφωνα µε στοιχεία που δηµοσιοποίησε ο επιχειρηµατίας Γιώργος Φλωράς, ο ∆οξιάδης ήταν ο νόµιµος εκπρόσωπος µια εταιρείας που καρτελοποίησε την αγορά των ξενόγλωσσων βιβλίων. Αισχροκερδούσε δηλαδή κλέβοντας τους πελάτες και καταστρέφοντας κάθε άλλο παίκτη της αγοράς όπως ήταν ο Γιώργος Φλωράς. Η Επιτροπή Ανταγωνισµού εξέτασε τις καταγγελίες για καρτέλ και έβαλε πρόστιµο στην εταιρεία που διαχειριζόταν ο ∆οξιάδης 4 εκατ. ευρώ, τα οποία φυσικά δεν εισέπραξε το ελληνικό δηµόσιο, προς το οποίο οφείλει συνολικά πάνω από 10 εκατ. ευρώ. Ο άριστος µάλιστα Αρίστος εκπροσωπήθηκε νοµικά στην υπόθεση από τον άριστο Γιώργο Γεραπετρίτη, ο οποίος προφανώς γνώριζε τα έργα και τις ηµέρες του.
∆εν υπάρχει καµία άλλη επιχειρηµατική δραστηριότητα του ∆οξιάδη που να πιστοποιεί ότι το επιχειρηµατικό δαιµόνιο είναι κάτι άλλο από χρήµα που εισπράττεται µε τέτοιες µεθόδους και µάλιστα από το δηµόσιο. ∆ιότι, εκτός από τα πρόστιµα, η εταιρεία ∆οξιάδη είχε και δανεισµούς από τις τράπεζες µε αµφίβολα κριτήρια και εγγυήσεις.
Ο Αρίστος ∆οξιάδης είναι κλασική περίπτωση νεοφιλελεύθερου που σιχαίνεται το δηµόσιο, αλλά όχι το χρήµα του δηµοσίου. Η αριστεία του, όπως και των οµοίων του, είναι ένα θολό πλέγµα φήµης και αξιωµατικών παραδοχών που δεν επιδέχονται αµφισβήτηση, αν και δεν έχουν αποδειχθεί ποτέ. Αυτή η κρατικοδίαιτη και σίγουρα αναπόδεικτη αριστεία λουστράρεται και εµφανίζεται ως το πιο ακριβό έπιπλο στο σαλονάκι της εξουσίας.
Οταν έρθει η ώρα της κρίσης και της αµφισβήτησης, οι Αρίστοι δεν αποστοµώνουν τους αντιπάλους τους µε στοιχεία της αριστείας τους, απλώς ανακοινώνουν ότι οι αντίπαλοι είναι τοξικοί και αποχωρούν.
Το κακό πλέον για το σύστηµα και τον Μητσοτάκη είναι ότι πλήθυναν οι «τοξικοί». Εχουν φτάσει το 80% της κοινωνίας.
Διαβάστε επίσης
Βαφτίζουν γαλαντομία τα ψίχουλα στον κατώτατο – Το παρασκήνιο που καθυστερεί την ανακοίνωση
Τουρκία: Ολονύχτιες διαδηλώσεις για τον Ιμάμογλου – Συγκρούσεις με την αστυνομία (Videos-Photos)
H Τουρκία δεν είναι ασφαλής χώρα για τους πρόσφυγες – Το ΣτΕ ακύρωσε Κοινή Υπουργική Απόφαση
Μάριος Αθανασίου: Κλήθηκε στη ΓΑΔΑ για σχόλιο που έκανε σε τηλεοπτική εκπομπή
