Συνέντευξη στην εφημερίδα Το Βήμα έδωσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας σχολιάζοντας τις εκλογές που έρχονται, την πολιτική επικαιρότητα στη Γαλλία και τις εκλογικές της αναμετρήσεις. Επιπλέον, αναφέρθηκε και στις αποκαλύψεις του Ριζοσπάστη για τα όπλα που στέλνει η Ελλάδα στην Ουκρανία, τις δηλώσεις του υπουργού Άμυνας Παναγιωτόπουλου, αλλά και τον πόλεμο γενικότερα.
Αναλυτικά:
– Πολλοί βλέπουν να ζυγώνει η ώρα των εκλογών, ακόμα και το φθινόπωρο. Μέσα στην εκρηκτική διεθνή συγκυρία και τις κοινωνικο-οικονομικές επιπτώσεις της, τι πιστεύετε ότι θα κριθεί σε αυτή την αναμέτρηση;
Διαφορετικές είναι οι επιδιώξεις της οικονομικής και πολιτικής ελίτ της χώρας, των αστικών κομμάτων και του διεθνή παράγοντα που κάνει τις δικές του παρεμβάσεις και διαφορετικές είναι οι επιδιώξεις για τις λαϊκές δυνάμεις, που είναι τα μόνιμα υποζύγια και πληρώνουν τις επιπτώσεις από τις πολιτικές τους. Για τους μεν, κρίνεται η εξασφάλιση μιας κυβέρνησης -με τον ένα ή άλλο τρόπο- «εθνικής συνεννόησης» που θα έχει να διαχειριστεί: Τις επιπτώσεις της ελληνικής συμμετοχής στον πόλεμο της Ουκρανίας, τις εξελίξεις στην ελληνοτουρκική κρίση που κλιμακώνεται συνεχώς, αλλά και το ενδεχόμενο μιας νέας βαθιάς οικονομικής κρίσης στην ευρωζώνη. Από την άλλη μεριά για το λαό μας, το κρίσιμο είναι πώς ο ίδιος θα ανοίξει το δρόμο και μέσα από τις διάφορες εκλογικές μάχες που θα δοθούν, μέσα από τους αγώνες του, για να βάζει όσα περισσότερα εμπόδια μπορεί σε αυτήν την πολιτική, να κερδίζει ανάσες ανακούφισης και κυρίως να ανοίξει το δρόμο, αλλάζοντας πολιτικούς συσχετισμούς για να μπει ένα τέλος σε αυτή την αδιέξοδη πορεία. Κι αυτό μπορεί να το εγγυηθεί μόνο η συμπόρευση με το ΚΚΕ, ώστε να βγει ένα ΚΚΕ πολύ πιο ισχυρό και δυνατό και στις εκλογές.
– Πώς είδατε τις βουλευτικές εκλογές στην Γαλλία και την άνοδο της συμμαχίας της Αριστεράς; Στον ΣΥΡΙΖΑ «διάβασαν» το αποτέλεσμα ως ισχυρό μήνυμα σε όλη την Ευρώπη για την «ανάγκη σύμπραξης των αριστερών, προοδευτικών δυνάμεων». Συμμερίζεστε αυτή την «ανάγνωση»;
Κάθε πολιτική δύναμη κρίνεται από τη στάση της στο δίλημμα «με το λαό ή τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό». Και η συμμαχία αυτή, στην πραγματικότητα αποτελεί ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικό συνονθύλευμα που βάζει πλάτη στη διαχείριση του εκμεταλλευτικού συστήματος κατά του λαού. Μια δήθεν «Αριστερά», που ως και οι Γάλλοι βιομήχανοι επαίνεσαν το «συνεκτικό» πρόγραμμά της. Η ελληνική «ανάγνωση» δεν μπορεί να είναι άλλη από το ότι η «συμμαχία Μελανσόν», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠαΣοΚ στην Ελλάδα, επιχειρούν την αναπαλαίωση μιας σοσιαλδημοκρατίας από την οποία έχει «καεί η γούνα» των λαών πάμπολλες φορές.
– Το ερώτημα που εγείρουν κάποιοι είναι «γιατί να μην θέσει και το ΚΚΕ την ατζέντα του προς όφελος των εργαζομένων;», σε μια υποτιθέμενη κυβέρνηση συνεργασίας;
Το ΚΚΕ θέτει την ατζέντα του προς όφελος των εργαζομένων καθημερινά, στην πάλη, και μέσα στη Βουλή και έξω απ’ αυτή. Δεν θέτει όμως την ατζέντα του αυτή, στη διάθεση εκείνων που έφτιαξαν στο παρελθόν και φιλοδοξούν και στο μέλλον να φτιάξουν κυβερνήσεις, που κάθε άλλο παρά «η ατζέντα τους υπέρ των εργαζομένων» ήταν. Η ελληνική και η διεθνής εμπειρία είναι πλούσια, με τελευταίο παράδειγμα τη μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση το ΚΚΕ να απογοητεύσει τον εργαζόμενο λαό. Πώς, για παράδειγμα, θα μπορούσε να ανακουφιστεί ο λαός στο πρόβλημα της ενεργειακής φτώχειας, όταν πυξίδα μιας τέτοιας κυβέρνησης θα ήταν η απελευθέρωση της ενέργειας και η λεγόμενη πράσινη μετάβαση που δημιουργεί εξάρτηση, ανεργία, ακρίβεια, φορολογία; Άμεσο όφελος για το λαό μπορεί να υπάρξει με ένα ισχυρό, μεγάλο ΚΚΕ και μέσα στη Βουλή, πρωτοπόρο στο κίνημα και την οργάνωση των εργαζομένων κόντρα σε τέτοιες από χέρι «χαμένες» κυβερνήσεις. Τα παραδείγματα από μια σειρά χώρους, που οι εργαζόμενοι κέρδισαν νίκες, ακολουθώντας αυτό το δρόμο σήμερα, πυκνώνουν κι είναι ελπιδοφόρα. Κι είναι τελικά αυτή η πορεία που μπορεί να διαμορφώσει προϋποθέσεις για μια κυβέρνηση πραγματικά υπέρ των εργαζομένων, με τους ίδιους στην εξουσία.
– Το ΚΚΕ εμφανίζει στις τελευταίες δημοσκοπήσεις μια μικρή τάση ανόδου, η «Πανσπουδαστική» τα πήγε καλά στα πανεπιστήμια κι εσείς οργώνετε την Ελλάδα. Πού στοχεύετε;
Αυτή η τάση μπορεί και πρέπει να δυναμώσει. Η πρωτιά της «Πανσπουδαστικής» χαροποίησε ευρύτερο κόσμο που είδε πως οι -για χρόνια- αρνητικοί συσχετισμοί μπορούν να αλλάξουν, όταν εμπιστεύεσαι αυτούς που διεκδικούν, δεν συμβιβάζονται, σταθερά αντιπαλεύουν την αδιέξοδη για το λαό κυβερνητική πολιτική, έχουν θέσεις που εκφράζουν τις ανάγκες τους. Σε όλους αυτούς απευθύνουμε και το κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ. Να συναντηθούμε παντού μέσα στο κίνημα, όπου μπορούμε να συζητάμε, να διαφωνούμε, αλλά και να χτίζουμε τη συμμαχία μας. Μια κοινωνική συμμαχία που δε θα κάνει απλά έναν αγώνα αμυντικό απέναντι στη σημερινή επίθεση, αλλά θα περνάει στην αντεπίθεση, θα αλλάζει συσχετισμούς παντού, θα συγκεντρώνει δυνάμεις ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, τον καπιταλισμό, τα μονοπώλια, τις διεθνείς συμμαχίες και τις κυβερνήσεις τους. Θα αξιοποιεί κάθε δυσκολία στο αστικό πολιτικό σύστημα, για να περνάει ο λαός και το κίνημά του σε καλύτερες θέσεις μέχρι τη ριζική ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης.
– Πρόσφατα ο υπουργός Άμυνας εμφάνισε τις υπηρεσίες πληροφοριών του υπουργείου του ως «σουρωτήρι», διατυπώνοντας αιχμές για «σύστημα πληροφόρησης του “Ριζοσπάστη”» λόγω των αποκαλύψεων για τον οπλισμό προς την Ουκρανία. Πώς τα ακούσατε όλα αυτά;
Οι αποκαλύψεις του «Ριζοσπάστη» επιβεβαιώνουν το βάθος της ελληνικής εμπλοκής στον πόλεμο, τους κινδύνους που μεγαλώνουν για το λαό, αλλά και για την άμυνα της χώρας. Αντί, λοιπόν, ο υπουργός να απαντήσει επί της ουσίας, πετάει την μπάλα στην εξέδρα και στοχοποιεί ανώτερους στρατιωτικούς, οι οποίοι ανησυχούν για το ρόλο του σημαιοφόρου που αναλαμβάνει η χώρα μας στον αμερικανοΝΑΤΟϊκό σχεδιασμό. Υπάρχουν ουκρανικοί ιστότοποι που δίνουν αναλυτικές λίστες με το πολεμικό υλικό που θα σταλεί στην Ουκρανία. Ας ψάξει τα «ελβετικά τυριά» της στα επιτελεία του ΝΑΤΟ και στις πρεσβείες των ΗΠΑ και άλλων και τις σχέσεις τους με την τούρκικη ηγεσία. Έστω και τώρα να απαντήσει η κυβέρνηση: Ισχύουν αυτές οι λίστες; Ποια όπλα και από ποιες μονάδες θα σταλούν στο πολεμικό μέτωπο της Ουκρανίας; Και παρεμπιπτόντως: Αληθεύει -όπως γράφτηκε- ότι η Νούλαντ μετέφερε στην κυβέρνηση την απαίτηση της Τουρκίας να αποσυρθούν οι αντιπλοϊκοί πύραυλοι από τη Σκύρο; Περιλαμβάνονται αυτοί οι πύραυλοι στην παρτίδα που φεύγει για Ουκρανία;
– Η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να ενισχύσει την εμπλοκή της Ελλάδας με αποστολή οπλισμού, διαβεβαιώνοντας ότι δεν επηρεάζεται η αποτρεπτική μας δυνατότητα. Το αμφισβητείτε;
Η αρχική εμπλοκή της χώρας πλέον έχει γίνει ενεργή συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Από τη στιγμή που οι αποστολές αυτές ενισχύουν την πολεμική μηχανή του Ζελένσκι και των διαφόρων ναζιστικών ταγμάτων που «χρησιμοποιούν» το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ στον πόλεμό τους με τη Ρωσία, σε καμιά περίπτωση δεν αφορούν «άχρηστο» πολεμικό υλικό. Όπως δεν ήταν άχρηστοι οι πύραυλοι Πάτριοτ που στείλαμε στη Σαουδική Αραβία ή άλλο στρατιωτικό υλικό σε διάφορες χώρες κι από προηγούμενες κυβερνήσεις. Οι συγκεκριμένοι τύποι φορητών αντιαεροπορικών και αντιαρματικών πυραύλων, οι πολλαπλοί εκτοξευτές, τα βλήματα πυροβολικού και τα εκατομμύρια από σφαίρες ατομικού οπλισμού, χρησιμοποιούνται σήμερα από τον ελληνικό στρατό. Το συμπέρασμα είναι ότι έτσι υπονομεύεται η αμυντική ικανότητα της χώρας και ταυτόχρονα εκθέτουν το λαό και τις ένοπλες δυνάμεις σε μεγάλους κινδύνους.
– Η τουρκική επιθετικότητα αποκτά πιο ακραία χαρακτηριστικά και ενδεχομένως στοχεύσεις. Την ίδια στιγμή ο γραμματέας του ΝΑΤΟ κρατά ίσες αποστάσεις. Πού βλέπετε να οδηγεί αυτή η ιστορία;
Η στάση του ΝΑΤΟ, των άλλων “συμμάχων” (ΗΠΑ-ΕΕ) αποτελεί διαχρονικό “ούριο άνεμο” στις απαράδεκτες στοχεύσεις της τουρκικής αστικής τάξης σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, της ειρήνης. Όπως λέει ο λαός: “Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται!” Και οι “σύμμαχοι” μαζί με τις αστικές τάξεις των δύο χωρών “στρώνουν το κρεβάτι του Προκρούστη” τόσο για τα κυριαρχικά δικαιώματα, όσο και για το ειρηνικό μέλλον των δύο λαών. Σ’ αυτό το επικίνδυνο σκηνικό ο λαός επιβάλλεται να επαγρυπνεί και να παλεύει για τα δικά του συμφέροντα κατά της συμμετοχής της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
– Χρησιμοποιήσατε στη Βουλή σκληρή γλώσσα με αφορμή την τροπολογία για την ΛΑΡΚΟ («πολιτική αλητεία» κλπ.). Ο υπουργός Οικονομικών επέμεινε, ωστόσο, ότι η ΛΑΡΚΟ θα μείνει όρθια και οι εργαζόμενοι θα προστατευθούν. Σας έπεισε;
Πως αλλιώς να μιλήσεις για αυτούς που βάζουν ταφόπλακα σε μια επιχείρηση σαν τη ΛΑΡΚΟ, πετούν τους εργαζόμενους στο δρόμο, τους βγάζουν από τα σπίτια τους; Στη Φθιώτιδα, στη Στερεά γνωριζόμαστε καλά μεταξύ μας! Ό,τι είπα στη βουλή εκφράζει το αίσθημα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ και όλου του λαού της περιοχής που γνωρίζει ποιοι ευθύνονται για το διαχρονικό έγκλημα στη ΛΑΡΚΟ, ποιοι συνέβαλαν στην απαξίωση, την υπερχρέωσή της, συκοφαντώντας τους εργαζόμενους, ξέρει πως ο τόπος του θα μαραζώσει αν περάσει το κυβερνητικό σχέδιο. Ο κ. Σταϊκούρας παρά τους ωμούς εκβιασμούς, δεν πείθει τους ίδιους τους εργαζόμενους, οι οποίοι συνεχίζουν τον ηρωικό αγώνα τους για να διασφαλιστεί η ενιαία λειτουργία της ΛΑΡΚΟ, όλες οι θέσεις εργασίας και η καταβολή του μόχθου τους στο 100%.
– «Βαριοπούλες ή βιβλιοθήκες;». Το δίλημμα έχει τεθεί από την κυβέρνηση. Τι απαντάτε;
Υποκριτικό δίλημμα όταν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, έχουν «λερωμένη τη φωλιά» τους στη διαχρονική μείωση της χρηματοδότησης των ΑΕΙ, με υποβάθμιση και των πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών. Το πραγματικό ερώτημα είναι: Πανεπιστήμια σύγχρονα, δημόσια και δωρεάν, της επιστήμης και της ουσιαστικής ακαδημαϊκής ελευθερίας ή ΑΕΙ supermarket προσόντων, της καταστολής και του αυταρχισμού; Στο δίλημμα αυτό, η κυβέρνηση έχει πάρει θέση. Με το νόμο-πλαίσιο, ανοίγει ακόμα περισσότερο τον δρόμο σε «πτυχία-σούπα», σκόρπιων και ασύνδετων γνώσεων, χωρίς επαγγελματικό αντίκρυσμα. Προωθεί μοντέλο διοίκησης, ακόμα πιο ξένο στις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Υπονομεύει τους φοιτητικούς συλλόγους, στήνει «συμβούλια- παραμάγαζα» για τη στήριξη του «Πανεπιστημίου ΑΕ» και τη δημιουργία νέων πελατειακών σχέσεων. Όποιος είναι με την επιστημονική μόρφωση έχει θέση στην πάλη για να μην κατατεθεί αυτός ο νόμος και να μείνει -όπως και η πανεπιστημιακή αστυνομία- στα χαρτιά.
