Εχω την πεποίθηση πλέον ότι όσοι κρίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ µε πολιτικά κριτήρια διαπράττουν πολύ µεγάλο λάθος. ∆ιότι το κόµµα τόσο κατά το παρελθόν όσο και στο παρόν έχει αποδείξει ότι διέπεται από αξίες χριστιανοηθικού τύπου. Καλό το «∆ικαιοσύνη παντού» και το «Ευκαιρίες για όλους», αλλά πάνω από όλα αυτό που χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το «Αγαπάτε αλλήλους» και το «Οστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην».
∆εν αναφέροµαι µόνο στην περίοδο Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ανεχόταν ουχί µόνο τα εσωκοµµατικά χαστούκια, αλλά και τα µαχαιρώµατα. Τα ίδια ισχύουν και επί Στέφανου Κασσελάκη. Μεγάλη καρδιά κι αυτός και µεγάλη αγκαλιά. Ετσι ενώ περιµένουν όλοι τα think tanks να εµφανιστούν στον 7ο όροφο της Κουµουνδούρου για να γίνει η ανάδειξη των νέων και άλλου τύπου στελεχών, ανοίγει η πόρτα και τσουπ κάθεται στο γραφείο ο πιο έµπιστος άνθρωπος του ∆ηµήτρη Βίτσα. Αν µε ρωτάτε ποιος είναι ο ∆ηµ. Βίτσας, είναι ο κύριος που έβγαινε στις τηλεοράσεις και έβριζε τον Κασσελάκη. Πριν από αυτό υπήρξε υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ στο ΥΕΘΑ και το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής (είπαµε, µεγάλη καρδιά ο Τσίπρας). Ο άνθρωπος του Βίτσα, λοιπόν, ονόµατι Κυριάκος Αντωνάκος, έχει καταλάβει καρέκλα και γραφείο έξω από το γραφείο του προέδρου. Εκτός από έµπιστος του Βίτσα, τον οποίο συνόδευσε σε όλα του τα πόστα, ακόµη και στη Βουλή, ήταν και εκλεκτός του Γιάννη ∆ραγασάκη και του Ινστιτούτου (έτσι τουλάχιστον το αποκαλεί) ΕΝΑ του πρώην αντιπροέδρου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα µη µε ρωτάτε αν η εµφάνιση του κ. Αντωνάκου στα ανώτερα δώµατα της Κουµουνδούρου σηµαίνει και αποκήρυξη των θέσεων Βίτσα και ∆ραγασάκη, µια κάποια µεταµέλεια, γιατί δεν γνωρίζω. Αυτό που σίγουρα συνάγεται είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόµµα, είναι µια µεγάλη αγκαλιά. Στο νέο καταστατικό του κόµµατος προτείνω να καθιερώσουν και την εξοµολόγηση.
