Δεν ξέρω αν είναι στο… πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου τα χθεσινά αποφθέγματα Τσακαλώτου (σε συνέντευξή του στην Καθημερινή) ότι ο Τσίπρας είναι ανασφαλής ενώ ο ίδιος διαθέτει «αστική αυτοπεποίθηση» επειδή πήγε σε πανεπιστήμιο του 1500κάτι. (Είναι γνωστό ότι αν πας σε πανεπιστήμιο όπου κατοικούν φαντάσματα, μία αστική αυτοπεποίθηση την κουβαλάς.)
Ούτε ξέρω αν είναι στο πλαίσιο του ως άνω εσωκομματικού διαλόγου το να λες ότι ο αρχηγός του κόμματός σου διαλέγει κακούς συμβούλους – χειρότερους μάλιστα από τον Μητσοτάκη που έχει μαζέψει στο Μαξίμου ό,τι κοντινότερο σε απατεώνα κυκλοφορεί στην πολιτική και την οικονομία.
Δεν ξέρω αν έτσι «ζυμώνεται» ο ΣΥΡΙΖΑ προς το συνέδριό του, αλλά προσωπικά δε με αφορούν ούτε τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ ούτε το συνέδριό του. Με αφορά ως πολίτη ένα και μόνο πράγμα: Να φύγουν από τη διακυβέρνηση της χώρας αυτά τα παμφάγα τρωκτικά που τη λυμαίνονται σήμερα.
«Και ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις ένα στέλεχος με Ιστορία, όπως ο Τσακαλώτος;», θα πείτε. Και η αλήθεια είναι ότι ο Τσακαλώτος μού είναι συμπαθέστατος και για το βρετανικό φλεγματικό του χιούμορ, πέρα από την Ιστορία του. Όμως τα στελέχη κρίνονται ανά πάσα στιγμή. Δεν έχουν δια βίου εισιτήριο.
Πού σταματά το όριο της ανοχής στην κριτική; Πού μπαίνει ένα «στοπ, το παράκανες»; Κατά τη γνώμή μου, το σημείο καμπής είναι όταν ένα στέλεχος καταλήγει να το χειροκροτεί ο αντίπαλος συχνότερα από τον φίλο. Τότε, μάλλον το στέλεχος αυτό κάνει περισσότερο καλό στον αντίπαλο παρά στο κόμμα του.
Δεν μπορώ να κατανοήσω τη στάση που έχει ο Τσίπρας απέναντι στις κυρώσεις, τις επιπλήξεις, τις διαγραφές κλπ. Ενδεχομένως να έχει ασπαστεί τον Βουδισμό και να έχει κατακτήσει την πολυπόθητη Νιρβάνα.
Όμως εμείς οι υπόλοιποι δε ζούμε υπό κανονικές συνθήκες για να έχουμε κανονική υπομονή. Τη στιγμή που ένας λαός χειμάζεται, γιατί θα πρέπει να είναι ανεκτά τα στελέχη που γίνονται δεκανίκι του Μητσοτάκη;
Προσωπικά, ένα ξέρω: Πριν ο Ανδρέας Παπανδρέου πάρει 48%, καθάρισε το κόμμα του από διάφορα μπουμπούκια που είχαν διαφορετικές απόψεις. Κι όταν, αργότερα, άλλα μπουμπούκια τον αμφισβήτησαν ως «τελειωμένο», τα καθάρισε και αυτά και επέστρεψε με 47%.
Και ξέρω και κάτι ακόμα: Στα παλιά αερόστατα, έκοβες τα σακουλάκια με την άμμο -τα βαρίδια με άλλα λόγια- για να ανέβουν ψηλά.
Γιατί απέναντι στο «αφήστε όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν» υπάρχει ένα εξίσου ισχυρό -αν όχι ισχυρότερο- «καθάρισε τον κήπο σου από τα ζιζάνια πριν πνίξουν τα άνθη».
